1921 resultaten.
de reiziger
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 121 ik ga van hot naar her
vraag me niet hoe het kan maar
mijn dromen reiken ver
ik kom nooit van mijn stek
want ik ben een reiziger
een reiziger op dezelfde plek
lang kan ik er niet bij stilstaan
ginds wacht de verte en er is nog
een lange weg te gaan…
Het juiste perspectief?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 22 vergeelde
doek van
ongebleekte canvas
maskeert het
onbevangen
lichaam,
alles afgewogen,
verlaat als laatste
passagier een
voortdenderende
trein op een
onbenoemd station
met een te nauw
valies met niet
gelabelde dromen
retour-adres onbekend
als ik die verlies
het perspectief
in de cadans
van spoorrails
in de verste verten…
de witte verte
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 112 kind de witte verte
kun je niet vangen
zij is een laatste
lange reis
ze woont in een
verstilde schemerzone
ver weg van het
onherbergzame heelal
zij is het nest waarin je landt
met gebroken vleugels
waar je eindelijk naar
jezelf durft te kijken
ze houdt van je zoals je bent
de witte verte kind
je mag naar haar verlangen…
Onmogelijk
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 127 onzichtbare dingen
worden niet doorzien
onhoorbare zaken
komen je niet ter ore
onafzienbare verten
vallen niet af te kijken
ontluisterend is iets wat
je liever niet wil horen
maar iets te vaak misschien
komt het voor dat
een onmogelijke liefde
weldegelijk mogelijk zal blijken…
eindelijk
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 259 Het kleine lichtpuntje in de verte komt naderbij.
Zou het toch eindelijk waar zijn,
dat mijn bloedend hart stelpt zonder pijn.
Heb ik een remedie gevonden?
Met pleisters van mijn hart
heb ik de wonden dichtgeschroeid.
Zal de wonde nog open gaan,
dat is de vraag.…
Drempel
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 380 Voor de drempel
staart zij wachtend
op een wonder
uit de verte
in de verte
komen alle lijnen
samen tot een punt
als het einde nadert
in haar laatste ogenblik
zweeft zij langzaam
over alle drempels
naar het wonder
in de verte .…
Misschien
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 555 Misschien tast je de verte
verder af dan nodig
verte en verhemelte
zijn op zichzelf genoeg…
woning
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 540 soms is de hemel
met kometen
en eeuwige sterren
mijn woning
dan weer de gouden
zonsondergang
of verre vage verten
omkranst door
stille grijze wolken
het stille ochtendbos
met gouden pilaren
zonneschijn
verre bergen felwit
in donkere omlijsting
van zwartgroene hellingen
het liefst woon ik
in mijn gedichten
omdat de poort daar…
Lichtverhaal
gedicht
2.0 met 98 stemmen 33.505 Schitterend licht uit duizend
bewegingen water
wind over water prevelend
aanstormend opspattend water
zoals ik ziende de zon op het water
het eeuwige licht denk
zo, mijn ogen verdwalend
in waterlichtverte,
denk ik dat gij bestaat
die over donkere afgrond
licht heeft geroepen -
schittergedachte
schitterlichtverteverhaal.
--------…
december
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 463 druipende bomen
in een verstild bos
de heide ingestopt
onder een grauw sneeuwdek
boven de grijze mist
roepen ganzen naar verten
onzichtbaar aanwezig
achter bosranden verscholen
in nevelig niets…
Oud en vertrouwd
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 3.495 Ogen ontdekken oude verten.
Kijk zie, ik ben weer
Terug in de zomertijd.
Gras wordt besproeid,
Een geur van de echo geeft
Zonneschijn op ’t gordijn.
Er is slechts een zijn.
Onze huiskamerdeur zucht
Een hunkering naar morgen.
Open en weer dicht.
Gerinkel in de keuken, buiten
Hen die nog wel mogen.
Verlangen is mijn deken.…
Costa de la Luz
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 566 Het middaguur verblindt de stranden:
ondanks de late herfst
rollen licht en branding
als warme uitspattingen over het zand.
Boven de uitgestrekte leegte
wordt het roepen van meeuwen verdrongen
door de overdonderende stem
van de Atlantische Oceaan.
Ik lik het zout van mijn lippen
en houd bijna op te bestaan.…
Het stil bewegen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 97 ik heb de verte
nooit goed
in beeld gehad
er was altijd
een horizon
die leven gaf
het stil bewegen
voorkwam
een verder gaan
ik heb ooit op
het punt gestaan
om alles los te laten
zag mezelf slapen
tot ik bewoog
en wist dat dood
geen verte brengt
alleen leven ons een
echte einder schenkt…
Hollands Diep
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 218 Nabijheid en verte,
verbonden door staal
met jou als geen ander
in de klanken van taal.…
Twee paarden
gedicht
3.0 met 40 stemmen 14.212 Twee paarden stonden tegenover elkaar.
Het was lente en zomer tegelijk.
Tegenover en naast elkaar
lente en zomer tegelijk.
Twee paarden met het hoofd
tegen de hals van de ander.
Verloren in de warmte
van het andere lijf
kijkend naar de horizon.
Zo staan en het gras vergeten.
-------------------
uit: 'Memo', Plint.…
HOEVE BIJ HET BOS
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 300 Op dik stalstro toeven honkvaste kloeken,
krijgen van hun rappe kuikens trippeldrang.
Gepiep, gekakel: één verkenningszang:
"Hoenders, leven zien. Heel het erf doorzoeken!"
Donzen en veren speurders bezoeken
tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang
te spelen naast een boslucht zuigende koewang.
Naar die tenten in roerige weidehoeken!…
Toch dichtbij
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 508 Ik weet dat achter de zee
waar de horizon geboren wordt
en de aarde kopje ondergaat
dat daar werkelijk geluk bestaat.
Ik weet dat verder dan de lucht
waar sterren zwarte gaten zijn
en alle zuurstof weggewaaid
een vuur van eeuwge liefde laait.
Ik weet van heel ver weg
van buiten mijn bereik
maar zover hoef ik niet te gaan
als ik maar in…
GEWAARWORDING
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 279 Liefde vindt ruimheid
van voelen, denken en geest.
Haat houdt zich steeds op
in nauwe holtes, kruipt voort,
steunend, wringend, zoekt almaar.…
Alleen.
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 523 Terwijl ik staar in de verte,
eenzaam en gelaten.
Maar vol vertrouwen ga ik door
met achter mij elk voetspoor
dat geraakt in vergetelheid.…
Erwtjes
gedicht
3.0 met 75 stemmen 28.320 Toen ging ze maar wat dromen, van geluk,
en dat geluk had niets van doen met erwten
maar met de Liefde en de Grote Verte.
Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk.
En dat is meer dan vijftig jaar terug.…
Eensklaps
gedicht
4.0 met 2 stemmen 3.926 Als een duif opvliegt
neemt geen geluid
haar plaats
nog in;
Eensklaps
en wit
laat zij slechts
verte
in mij na.
---------------------------
uit: 'Gedichten 1958-1978'.…
Het eerste sneeuwfront.
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 505 in de verte komt ze reeds aangeslopen
grijs gekleurd met donker omrande wangen
spookachtig, groots, nadert onbevangen
dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen
keurt kennelijk het landschap beneden haar
is gereed haar last te laten vallen; terstond
daalt reeds de temperatuur op de grond
ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar
haar…
Die stem van die verte.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 400 So's temend geprewel van stille gebede
kom stemme van ver, waar die awend-rood kwijn,
waar die rande in sterwende glanse verdwijn
en 'n nagalm nog sleep van d' skeidend verlede,
- so's klagte vergete, maar klagend tevrede.
En berustend ook voel ik mij siel als gedra'e
naar d'Eeuwigheid heen, op die loom-lange sla'e
van 'n vo'el o'er…
Volmaakt gelukkig
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 129 Zit met opgetrokken knieën
in veilige hoekjes
turquoise, purper, goud
Ik werp een blik
naar stadjes in de verte
en val in de diepte
Spieren spannen aan
als ik de toekomst voel
iets in mij steigert
Op mijn rug
aanschouw ik de maan
en de sterren
een volmaakt gelukkig gevoel
overvalt me…
KLEURIG
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 39 Winteravond glanst:
het warme purperwesten
noodt tot steeds voort gaan.…
DE WEG OP
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 50 Het hek van Slot Bommelstein staat wijd open,
waar twee vertrouwde vrienden doorheen gaan,
de vroeg roepende schitterzon verstaan
om zich aan hun lezers te verkopen.
Zie heer Ollie kaarsrecht luchtig lopen,
met wandelstok zwaaien, op de grond slaan.
Een licht handtasje trekt blij denken aan,
doet op een verlichte reis hopen.
Achter hem zeult…
WILLEN EN GEBEUREN
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 49 Men zal dikwijls
jaren vooruitzien
bij wat gedaan kan worden
de enkeling
mag zich beramen
voor de dag van morgen
of verdere toekomst
Amerika 's leider
de oerwoudbewoner
zijn in Gods oog beiden
mensen van het ogenblik
die komen en gaan
als vluchtige nevels.…
Tegenlicht
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 175 Nauw'lijks waarneembaar
De vage contouren
In de verte -
En toch vertrouwd
De toekomstvormen
In de verte die
Mij in dit lage licht het
Vertrouwen geven om door te gaan…
zoetgevooisde verte
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 668 geen zoetgevooisde verte
geen hemel van satijn
bekoort mij meer
dan elke keer
weer veilig thuis te zijn…
het land in de verte
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 753 al droog ik
met tedere
overgave
een traan
de weg
naar jouw pijn
kan ik niet gaan
ook al
raak ik
zo nabij
een hand
eenzaamheid
is voor mij
een onbereikbaar
schaduwland…