Alle inzendingen over vertederd

tot zo en dan gewoon puur op karakter zij aan de vaat en hij alleen met zijn verlangen een droge vaatdoek in de hand elk kopje een gedachte nat achter het oor zij alhaast in dromenland de nacht alvast in het hart vertederd door het keukenneon hij droogt wel zijn verlangen als een Robin-theedoek-Hood tegen al het eigentijdse bloeden…

je ogen legden al de rode loper uit ontkleedden me ondeugend ik danste zacht vertederd door je hardheid en de passie in je blik had je handen vast mijn lach liet jou mijn witte tanden zien je kwam bij mijn gezicht lippen vol met hete kussen die mijn tong verliefd ging blussen je huid was zacht.…

Het vertederde mijn hart. Ik kon hem niet verjagen en zei het hem: “Kom blijf bij mij.” Ach, ik had niet hoeven vragen. De vreemde vogel is gebleven. Hij bleef een leven lang Zong steeds zijn prachtig lied. Hij maakte me gelukkig, iets beters was er niet.…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Vertederd kijk jij mij aan ik laat mijn gedachten gaan ik denk aan het verleden hoe wij samen het pad hebben betreden van verliefdheid naar houden van ons leven is net een roman je groeit steeds meer naar elkaar toe voor ons is niets taboe dat hebben wij samen moeten leren en elkaar zeker respecteren dat gebeurt niet vanzelf dat doe je samen…

Vertederd kijken we er op neer. Dan, zuchtend, gooit ze hem omhoog. Daar gaat hij, richting zon en gouden regenboog. Op weg naar onze lieve heer.…

je ogen legden al de rode loper uit ontkleedden me ondeugend ik danste licht vertederd door je hardheid en de passie in je blik ik had je handen vast een lach liet jou mijn witte tanden zien je raakte mijn gezicht lippen vol met hete kussen die mijn tong verliefd ging blussen je huid aaide fluweel haren vonkten in mijn streling…

prelude van vertier de tonen zouden dansen op een verkwikkend ritme van scheppende kansen klanken speels en stuwend in de open speeltuin van mijn innerlijk heelal met onzegbare lachende vreugde en schenkende liefdesdeugden zo ruim en schoon in getal als woorden behoorden tot onzichtbare oorden zou mijn luchthartige verbeelding allengs vertederd…

Vertederd verliefd dwalend Langs een dichtgeslibd vennetje In het prachtige Drentse morgenlicht Wees je mij het vleesetende plantje Mijn vlees heb je nooit gegeten Maar mijn ziel wel leeggezogen Ik had het nooit kunnen weten Had ik mij toen maar over je gebogen De hete stralen van de zon Natuur een zoen en je prachtige ogen Mochten uiteindelijk…

Socrates’ moeder meent het oprecht Tuesdays with Morrie zegt vader Tijd Kijk, zegt hij, vertederd, ze heeft hem nu Al op haar schouder, de kleine vogel met Telkens zijn vraag wat als je nu zou sterven…

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

Zij bestaan onstoffelijk Een bandopname repeteert de doden Als straatnamen van de stad En op schoot mijn brabbelende schat Die in een tram langs dit verleden scheert Mijn onbevangen dame Daar komt alweer een stop Reizigers rond de klaproos schieten op Slaan haar vertederd gade Zij zelf heeft helemaal niets in de gaten Sommigen denken…

Op een morgen zat op een bloembak een merel voor mijn vensterraam en keek mij met zijn lieve oogjes heel vertederd aan ’t was of hij zeggen wilde wat doe jij daar nog binnen deze morgen vroeg was ik voor jou al aan ’t zingen toen toonde hij zijn prachtig verenkleed en vloog naar de dakgoot met een kreet ach mereltje was ik als…

Met een façade van verlegenheid lijkt zij voor hem geen enkele bedreiging; zij spint al zachtjes van genegenheid, vertederd door zijn mannelijke hijging. Lokt hem dan nader voor een snelle daad, verzekerd van zijn dierlijke verlangen; zo houdt ze hem en zijn begeerlijk zaad in ‘t wijde web van erotiek gevangen.…

Wat wacht ik weer vertederd tot de klok van thuiskomst. Moet je mij zien, van stoot naar sloof en andersom – nu kinderlijk dom-blondjes lief: Hoe was je dag, pak ik je jas, maak snel je sleutels kwijt, verberg je spullen. Jij blijft nu hier en helemaal tot morgenvroeg van mij alleen.…

ze legt haar kind in bed tijd voor je slaapje mijn schat ze lachte pretoogjes ontmoeten haar die liefelijke kinderblik vertederd haar moederhart ze heeft even rust grasduinend in de krant een koffiekoek in de hand ze is gelukkig met dit leven haar man komt thuis een dikke knuffel zachte kus op openende lippen zalig eenheidsgevoel…

en dan weet ik je wilt me iets vertellen of ik krijg een lik Dan ben ik zo vertederd door jouw kattengedrag dat ik heel erg mag hopen dat dit nog jaren duren mag.…

Voor de tijd verloren ging, schommelde jij op de zelfgesponnen wind Blootsvoets ontvouwden zich duizend sterren op het gezicht van het kind Hoger, steeds hoger kriebelden jouw tenen de pasgeboren nacht Suikerzoete wolken glimlachten vertederd om jouw hemelse lach Eindeloos zoefde de maan mee langs jouw wapperende haren…

Zeker eerst vertederd toezien hoe de kindren elkaar op een lentebriesje blazend zich vermakend tussen omgekeerde hoge houten stoelen voortplanten, dan je aangesproken voelen bij het noemen van je naam en ook nog eens als een geparkeerd station luisterrijk te kijk staan terwijl je zit te eten met andermans mond omdat je de jouwe wil sparen…

De zondvloed van zijn tijd nog in gedachten Houdt hij zijn schaalmodel vertederd vast De held van ark en wateroverlast Om wie de mensen ooit misprijzend lachten Terwijl zijn zonen dieren binnenbrachten Hanteerde hij nog driftig pek en kwast Ik ben hier bij geschiedenis te gast Hoor weer het beitelen van arbeidskrachten De hemel in willend…

bij Ikea ben ik nog te vinden Al staat mijn hoofd er op een lange stok Met wieltjes onderaan, het was een schok Mij zo verbeeld te zien tussen de hinden Slangen en draken, ergens toch ook vrinden Ik ben een edel dier; geen geitenbok Maar goed, als ik een klant een kreet ontlok Wil ik mijn scheve schaats wel onderbinden Ze trok mijn hoorn vertederd…

Wij lachten half vertederd, half meewarig, want tragiek daar wist je alles van en hij, heel oud, haast vijftig, niets. En dat het overging als je maar woordjes leerde, dat was iets zo absurds, zo dolkomieks dat het in omloop kwam als een gevleugeld woord.…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht.…

Jij bent bezwerend, doch vertederd, ik: geremd en moe, nog tellend onze laatste uren. Jij dekt mij toe en ik, gevangen vogel, denk: wij-samen zijn, zelfs heden reeds verleden, onherroepelijk. Kun jij mij overreden? Nu?…

De verliefdheid spéttert ervan af de witte jurk golft om haar heen hij in strak en mooi grijs pak kijkt vertederd om haar heen. Wat is ze mooi vindt U ook niet vraagt hij terwijl er gefriemeld wordt aan zijn das wat is ze prachtig en ze straalt alsof alleen dát de reden was.…

Al was men ook vertederd door z'n snuit, het beestje kon de atmosfeer bederven door van z'n ouders wind en storm te erven: de mensen hielden 't in z'n buurt niet uit. Wanneer het door z'n pa werd uitgelaten of door z'n moe, dan klonk er luchtalarm: z'n uitlaatgas verliet z'n endeldarm; de mensenmassa evenzo de straten.…

volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister Gedachten tot ruïnes vervielen En restte slechts een zacht gefluister Een glimlach uit een ver verleden Vertederd…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht.…

In zulk een nacht, - als waarvan Shakespeare zong In 't toovrig beurtgezang 'in such a night', Van 't stralende Venetiaanse spel, - In zulk een nacht, waarvan dàt lied nòg klinkt, Is àl de schoonheid van de klare dag, Verinnigd en vertederd en de droom, En àl de klaarheid van de schone nacht, Tezaamgevloeid tot die betovering Die is Venetië…

stilte verrast was omhoog kijkend door zijn meelevende uitwas zag hij zijn bestaansgrond de hemel aanraken met onwennige tuilen, bleek als zijn merg hij bloeide wat hij ontgroeid was, aan duivelsbrood had hij geen boodschap, kindersneeuw gaf hem voorsmaak van engelkruid manna bloedmarmelade 's avonds bij maanlicht omlaagziend zag hij vertederd…