Alle inzendingen over vertrouwen in de toe

ik dicht je lieve woorden toe maar ze blijven hangen in de mist hoe ik je ook aanraken wil je blijft onaantastbaar in de mist hoe ik voor je zingen wil het blijft onhoorbaar in de mist ik schrijf een briefkaart gefrankeerd vol liefde en vertrouw deze toch toe aan de mist…

ik leun tegen het potlood krijt mijn ogen met het stof dat mijn gedachten verlaat zie kleuren langzaam vervagen achter mijn luikende wimpers ik vernevel de contouren strijk het haar uit mijn gezicht en vertrouw de zachtheid toe aan het gehavende vel…

Begraaf mij maar onder een oude boom het allerliefst een eeuwenoude eik Maak een precies passend diep gat wentel mijn dode lichaam in doeken gemaakt van vers geschoren schapenwol en vertrouw me zo toe aan de aarde Zo natuurlijk mogelijk wil ik mijn lijk in de natuur laten begraven Dan zal mijn geest natuurlijk aardig en vol hemels vertrouwen…

heb ik jou geschreven (geen smeekbede, dat niet) hoeveel schrijfpapier ik heb verkwanseld vol woorden weet geen ziel, noch de tranen die erom gevloeid zijn toch geef ik niet op en pak voor de zoveelste keer weer een vers vel, en vertrouw mijn spinsels toe aan het papier dat ze gretig absorbeert tot ik het teruglees en besef het blad nog…

je toe dat iedere woord opnieuw gelogen is.…

Jij bent een bijzonder mens zegt hij en gaat dichter bij zijn woorden staan in zijn armen wiegt hij mijn geschonden kind dat even later uit zijn handen glipt verder steeds verder weg breekbaar onaantastbaar fragiel als ijskristal in winternacht "maar eens komt het goed" vertrouw ik hem toe 'k sta op en hervind mijn kracht…

Verdriet Zelf zou ik willen dichten over een verdriet van mijn onbekende broer ergens diep ver weg begraven oostwaarts, slordig, haastig, zonder herinnering Als ik eraan denk breek ik in tweeën Ik vertrouw het je toe Het doet pijn.…

je me toe en ik luister naar het weerbericht er is een storm verwacht en die storm draagt jouw naam.…

Loop door paden tussen schimmig nevelspel Benieuwd wat ik zal zien aan het eind Terwijl wind in dorre hout klinkt als harpspel En achter mij bij iedere pas de tijd verdwijnt Vol jeugd, voorjaar en zomerzon Maar in elke boom groeit nu herinnering En alles herleeft als toen ’t jaar begon Kleurt duizendvoudig deze schemering Doch voor en achter…

klinkt als een dessert of als mosterd na de maaltijd voeg zelf een netgedicht, toe en ik had nog niets geschreven in keurige volgorde, ingedrukte lettertoetsen, opdracht volbracht zonder meer waarde…

We mogen wezen wie we waren of nu al zijn. Leven is zoals wijn ook tijd die wordt geleefd soms met pijn en beleefd verlangen behangen. Vertel, wat heb jij te uiten , te delen. Ken ook jij een vorm van ontluistering, zag jij vroeger al parades zoals die optocht. Het geleek ook nu een r.k. processie van ooit. Het geleek weer een toneelspel…

Sommige lippen die mijn wangen raakten zijn nu sterren hier in menige nacht, puur die levenslange hele bijzondere gedachtepracht. Soms delen lood, boomschors of wolkenpacht emoties aan het woord zoals leven het bracht. Soms gelegen in kubisme dan weer in harmonie kleuren van regenbogen die ook jij en ik vaak zie. Sommige lippen en ogen…

Noch is het dit planten van een lindeboom om ooit ook bij hen het zonlicht te temperen, een manier deze hitte wel buiten te houden 't tij vertrouwen 't is niet enkel het zeggen. Deze tijd voelt compleet als andere haven, aangelegde geleden pijn, stil venijn ervaren.…

Het is die gedachte die zich heeft genesteld die eerlijkheid die zij zuiver wilde voorstaan, veel staat al ergens genoteerd en vastgesteld voortaan hoeven we zelf niet ver weg te gaan. We hoeven niet ver te zoeken wat bij ons hoort het verschijnt op een dag vanzelf in ons leven, aan het firmament borduurt ook tijd onverstoord net als bij jou…

Ik moet wellicht nog vele reizen maken, mag het ademen nog even niet staken. Menige droom is nog niet uitgekomen menige gedachte is nog niet compleet af de tijd van gaan is nog niet mijn tijd en graf. Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de…

Langs strand en ruisende branding zacht ritmisch met de golven mee omsloten door behelmde duinen komen mijn gedachten in schelpenecho uit kosmische oorsprong terug vanaf regelmatige deining over water roepen duizenden stemmen aan van wat achter de horizon ons wacht in een toekomst om naar te leven klinkt vertrouwen voor lichte dag.…

Wat zal waar naar toe leiden, Hoe zul je het weten, merken, voelen. De weg van het vertrouwen, Met vertrouwen willen volgen. Zijn plan, Zijn doel met jou… Wat is van dit of dat het doel, Van de vreugde, van het verdriet. Het willen volgen van Zijn weg, Zonder onbegrip willen vertrouwen, Op Zijn plan, Zijn doel met jou….…

Het leek een goldrush voor de USA Nu zijn de schaatsers boos en ontevreden Ze worden gepasseerd en weggereden Waar ligt het aan, ze hebben geen idee Bij elke start weer luidkeels uitgezwaaid En daarna door ons in het pak genaaid.…

Het risico is gewoon te groot vertrouwen is geschonden gezondheid is een heel groot goed en niemand heeft dat te vertrappen! Dus blijft de deur van mij nu dicht je bent niet welkom meer, omdat je speelde met vuur en mijn vertrouwen zie ik je liever nooit meer!…

in vertrouwen laat ik je toe tot in het diepste van mijn zeeën waar jij mag duiken tot op de bodem om mijn diepere gronden boven water te krijgen…

durf me mee te dragen geef me gestalte vertrouw me je helemaal toe als bron van tederheid die telkens weer oplicht in jouw waarheid…

Weer Leren Vertrouwen Na Onrecht En pijn Weer Leren Liefde Toe te laten Vrij Het leven Te kunnen Leven Ik moet het Weer Leren…

De leugen presenteerde haar waarheid in de leugen. Het verraad en de waarheid kwamen toch wel uit. Niets was zo verderfelijk verraderlijk als haar vroom bedrog. De leugen bedroog zichzelf, door aan te nemen haar leugenachtige waarheid in stand te kunnen houden... . Bovendien: de energie, die ze verspreidde, stak menig donkere en duistere kracht…

And'ren zwijgen, Stemmen toe, Vol vertrouwen, Naar toekomst.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Ondanks dat druk zijn bij iedereen bovenop de stapel ligt, maak je tijd. 't Is te makkelijk om kort van zicht te zeggen, weer een dag kwijt. Je kunt 't nooit te druk hebben om medemenselijkheid te tonen, een kaart, een brief, een mailtje, of gewoon een telefoontje, moet tot "gewoonte" gaan behoren. voor je 't weet hoeft 't niet meer…

af en toe zijn mensen saai eigenlijk heel vaak.. af en toe ben ik óók saai précies net zo vaak..…

Ik zie de laatste nachten steeds vaker die uil terug van Fabeltjeskrant, doemt op uit mijn trage geheugen, steekt zijn valse snavel in mijn hart en krijst wreed: Snaveltje toe!…

Aan het einde van de tijden brengt God Zijn kind’ren bij elkaar, hen, die alleen Zíjn Naam belijden wijst Hij hun plaats, en zegt Hij: “Dáár… temidden van Mijn and’re kind’ren mag jíj nu met hen samen zijn. Laat je traditie je niet verhind’ren, ook voor hén verdroeg Ik de pijn”. Want ieder die met de mond belijdt: “Jezus….mijn Redder en mijn…

Kracht en broosheid tekent, een halo rond haar zonneogen tranen uit haar licht ontsnapt als meiregen beneden lijkt alles nog onbewogen in de droge grond, evenwicht in een onbedorven landschap. Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen, onder het droeve regenkind, dankbare dromen zijn haar volk waaronder het gras zich opricht…