Alle inzendingen over verzuchting

Geloof maar dat in Nepal wordt verzucht: Was maar naar veilig Groningen gevlucht.…

De socialisten blijven graag verschoond Van winterkou, ze zeggen: “Nee, zo kan je Toch niet naar buiten gaan voor de campagne” Daarna zijn ze veelvuldig weggehoond “We zitten in zwaar weer”, wordt er verzucht “Maar even is de kou weer uit de lucht”…

In de Bilt sprong men ook een gat in de lucht Eindelijk zo af en toe gelijk hebben ze verzucht.…

verzucht.…

Nu Astrid Lindgren pas is overleden, en Willem Duijs krijgt niemand meer beroemd, nu Arafat zijn opvolgers benoemt, en Duisenberg bekend maakt af te treden verzucht ik: Wat een oudje word ik toch... Maar godzijdank, Hans Wiegel is er nog!…

verloren in wanhoop als de enige vlucht verstrikt, in je eigen uitgezette dwaalspoor de liefde verzucht onnavolgbaar ben je je grauwe gebied wordt groter maar pakt je in echo's, klinken in de verte klanken vervagen je loopt er middenin…

verzucht de visserzoon, in zijn linkerhand een hengel en met zijn rechterhand wijzend naar een koperen haantje dat boven het water met de wind meedraait. "Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…

Nooit zijn zij er uit gekomen Terwijl de realist verzucht: Als het met drank nog half vol zit, Is de rest gevuld met lucht…

De herinnering aan de lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht.…

Een held is dood, De Bie vormt met Van Kooten Een groot deel van ons collectief geheugen Met typetjes die zelden willen deugen En humor in geslepen taal gegoten De ouderen betreuren een genie De jongeren verzuchten: ‘Bim de Wie?!’…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

Thuis het is je huis Maar ook je bed Nog liever je bad Een warm bad Je huis, je thuis Een warm nest En blijf je koud Dan pak je hout En brandt je je warm En als het vuur vlamt Vlinder je naar hem Die je omarmt en verzucht: Lekker thuis!…

waar een engel wacht op zoek naar dromen in ontwapende ogen verzuchting legt wil de nacht vol liefde nog eenmaal huilen een regen van sterren in tranen zo diep zal het zachtjes heengaan vertedering schenken en zijn zoektocht naar dromen hoopvol zijn…

Zelfs Ome Loeks, de handen in het haar, verzucht: “Had ik m’n 1 PK nog maar”.…

Je bent Hier steeds Stil aanwezig Zo de lucht Die ik adem Steeds aanwezig is De zon straalt Jouw warmte De wind verzucht Jouw naam De regen fluistert Jouw lied Eenzaam Ben ik niet Hoe kan het dan Dat ik jou Soms desondanks Zo verschrikkelijk mis?…

Ze komen altijd op momenten dat je ze liever snel ziet gaan verzucht de tandartsassistente, ze komen altijd op momenten…. denk eens aan al die dirigenten, hoe zullen zij zich erdoor slaan, ze komen altijd op momenten dat je ze liever snel ziet gaan… Het kunstwerk "Geef hem de ruimte" is van Marius van Dokkum.…

doorheen de vertedering in woorden van troost weerklinkt verzuchting schuilt nog de hoop dat alles hernieuwt als een zee van rozen buigzaam in leven vol kleuren vergaat om nooit te verdwijnen naar dromen toe jouw stem nog heel even een zucht laat gaan…

Wie even stil was hoorde Jack verzuchten: “Van Nieuwkerk is tenminste wel goed wijs”. Wat na die show beklijft van Jack van Gelder: Dat Bergkamp scoorde was volkomen helder.…

het schip een paard van hout met vleugellamme stilte volgestouwd het vertrek valt hem zelden zwaar de thuiskomst steeds een smeulend verlangen maar thuis zijn gewoon thuisblijven dat kan hij niet verzucht Penelope het water huivert de veerman meert aan een roerloos wachten in onderbroken tijd…

Maar nu mist hij de echtelijke sponde, vandaar dat hij in eenzaamheid verzucht: 'Oh, kwam hier maar een stoot die me verwende. De enige die komt is Balkenende!' -------------------- ...vandaag bracht premier Balkenende een bezoek aan de Nederlandse militairen in Uruzgan...…

hier slaapt een dichter dromen woorden verzen verzuchten regels stilte buiten jakkeren de beelden daar gutsen buien ideeën stormen emoties aan zee gieren zenuwen het land hier rust een dichter lijmen gedachten zinnen bindt poëzie het papier…

er zijn erbij die vleselijke geneugten des avonds ondergaan ik niet, ik betreur in stilte het klimmen van de maan is er immers niet een dag verdwenen een dag die zoveel brengen kon warmte en liefde onder een ware vrienden-zon ik verzucht en schuif de gordijnen dicht wend mij af van het kille maanlicht…

zuchtend verzuchten…

langzaam ontwakend na 'n innig liefdesspel verzucht ik de zondag waarin ik jou en jij mij op de golven van mijn ademhaling rust jouw hoofd jouw mond lieflijk tegen mijn borst vingers spelen zachtjes door je haren de tijd speelt tikkertje met de zon die breeduit lacht op deze zondag…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

We kwamen gehuchten tegen Gelegen tussen zwerfstenen en keien Op de ruggen van valeien Reden ons verzuchtend Onder azuurblauwe luchten Langs de wijngaarden van Lombardije Naar het rijke Toscaanse land Waar we door het leven uitverkoren In het hemelse Florence Verliefd tot over onze oren Ons verloren in een romance…

verder kan ik niet gaan in achtergelaten land ben ik hier gestrand gevoelig golft de branding ik schuim in witte koppen de vraag, ga ik naar de knoppen of ben ik de wederopstanding drukkend laag hangt boven het zoute water een loden lucht verzuchtend de zee opluchtend geeft de zon een gouden streep mee…

Binnen innige diepzinnigheid Speelt haar uitbundig vuur Waar anderen zwoegend levenszuur Zwaar ademend verzuchten Buiten gewogen grammatica Vallen haar stergedichten Binnen structuur van alle cultuur Huppelen de lichtgewichten Haar ruimte wordt haar schilderij En zij zei tot mij: Ook de fraaiste vergezichten Zijn lelijk van dichtbij…

ze kloppen op mijn deur treden binnen als ongeziene gast wat blijft is koude tocht met vaag een vleugje lijkengeur ze schuiven door de muren kijken me vanuit de spiegels aan het is geen gluren maar hun verschijning kent niet de beperking van het aards bestaan ze vervluchtigen mijn woorden verzuchten u het tijdelijk te stoppen…

Ik ben het konijn van Jasmijn, zij komt haar hart bij mij luchten, ik hoor haar verzuchten: “Het hart van mijn Va klopt hard voor Lentijn maar ik zie Lentijn niet zo zitten, ze zit altijd op Va te vitten.” Ze zit in het gras en plukt aan mijn jas, hoe bijzonder kan liefde zijn, Jasmijn is anti-va-lentijn.…