Alle inzendingen over vesting

jouw vesting wil ik zijn jouw toevlucht een huis voor al je vreugde en pijn waar je altijd jezelf kunt zijn jouw vriendinnetje je steun en toeverlaat degene die van je mag houden waar je met al je 'gedachten' heengaat ik wil niets missen alle momenten wil ik met jou delen heb vertrouwen jij zult mij nooit gaan vervelen sluit mij…

als je vooruit kijkt, zie je de toekomst nu even donker gekleurd, geen vergezicht als je naar achteren ziet, bemerk je de zuchten van een aangeslagen bril; in dracht een zwaar of lichtgewicht kijk eens naar links of rechts daar beweegt iets op voeten kijk eens naar binnen en schep daar een wereld die dichter bij je ligt pak je vingers…

In de nacht zijn er vestingen, onneembare vestingen die de burcht veilig gesloten laten, ze kijken wel uit voor schurk & schavuit. Ze loeren van tussen kantelen naar angstige boerenneuzen met een bult. Rondingen rond de poort schrikken elke soldaat af en in de ochtend worden voorraden snel aangevuld.…

Ik hunker hongerig naar je lekkere lijf alle zachte welvingen met passie te strelen onpeilbare dieptes wellustig verkennen Maar je lichaam spreekt geen vuur je koude hoge rug onneembare muur van een vesting met geheime code waar ik de volgorde van vergeten ben Geef me een hint een opening om ergens te beginnen anders worden we…

Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

Geen vesting kan ons beschermen tegen het verdriet dat we voelen in het aangezicht van tijd…

Het verdriet, de pijn o harte mijn zal door deze vesting nimmer meer zijn. Eens waren de poorten wijd open, maar nu door het verraad en de leugens van anderen helaas gesloten. En kunnen nu niet zomaar worden opengebroken.…

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven waar de woestijnwind ze tenslotte op de knieën dwingt en de hitte hun onbeduidendheid tot een vesting samensmelt het is daar in die eindeloze vlakte waar het ongeletterde net zo lang op de poorten beukt tot het verborgene zich ontpoppen kan tot uitgesproken…

In Genua vergadert de G8 En dus ga ik daarheen om te betogen. Zo'n topontmoeting immers moest niet mogen, Want alle overleg vind ik verdacht. En waar die top tenslotte toe besluit Maakt mij als demonstrant geen donder uit.…

Een steen valt in het water langzaam dalend naar de schoot van de rivier wat eens zo'n sterke muur leek 'n onneembare vesting lijkt door de tijd brozer dan ooit gestreeld door kabbelend water veredelt sereen licht de luister bomen wiegen geruisloos in de wind ©Lady Love ~* Voor Gabriel die op 26-03'09 zijn vader verloor *~…

Vesting van verbeten smart, zonder licht of leven prijs te geven. Zelfs de leegte verdwijnt in het zwart, zwelt aan tot ontilbaar gemoed. Huis van de versteende bewoner en muren van vlees en bloed.…

Ik vind het slecht, het is niet goed De kranten schrijven het verkeerd Woestijnen stromen van het bloed Onschuldig leven wordt onteerd Een eindeloze felle strijd Geniepig soms, om het gelijk Gedachten worden opgeleid De wil is sterk en invloedrijk Het is een vesting, dik ommuurd Beperkend voor een vrije zin Een dikke hals met onderkin…

Zandkastelen bouwen in het warme zand water vult de kerkers een vlag siert het bestaan Wit schuim treedt statig binnen buigende schelpen transpirerend zand ontluisterende stilte Een straaltje zon verlicht de toren de golven komen vesting van oranje klaar voor ontvangst Langzaam ruisend ongeduldig, steeds luider explosief…

De regen is een klein en sluipend beest Dat door een zijmuur in de vesting dringen kan En stem krijgt en dan zachtjes fluistert van De impotente minnaar die het leven is En dat wij naakt staan en in duisternis... Het moet niet regenen in een kleine stad.…

verderop in de straat zijn er vestingen al vroeg in de avond met rolluiken gedicht ik heb niet de indruk dat er veel is te halen nooit heeft men daar dieven zich zien verdringen of dat er binnenshuis kwalijke daden worden verricht daarentegen zet ik de deuren wijd open dat wil zeggen aan de achterkant kan men vrijelijk naar binnenlopen tenminste…

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

ging alles van waarde mijn mond rond, zomerse weiden het lange tenen van de wilgen, het stil zwijgende van plassen in de voren mijn geboortegrond rees en alles zoog verzengend, de hitte die het dampen uit de koeien sloeg, blakende vlaaien mijn handen fonkelende verbeelding witte haren, Ernest Claes in de vingers toen nog, het huis een vesting…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

Door de sneeuw gleed ik bijna uit, maar als een stoïcijns ridder fietste ik door de zwarte smurrie feilloos verder, langs een debiele zigzagversperring richting mijn veilige vesting. Nu spookt zij met haar priemende ogen in mijn zwakke aura, ik kan haar maar moeizaam losknippen.…

De Brug reeds voldoende beschreven De Toren als zeer markant Aimab'le ijkpunten van Stad Zaltbommel 't Is de stad, haar vesting aan de Waal Als zijn geboren baker Herinneringen die gaan Strak verrommeld 't Carillon in de Gasthuistoren Klanken klavieren over Bij helder weer, wáár genot Ingedommeld Maar leef weer op. Her- rijs.…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

Alleen die blos – omdat wie tot hem komen niet weten hoe de droesem hunner dromen cement wordt waarmee hij zijn vesting bouwt. ---------------------------------- uit 'Traject' Amsterdam 1955…

En verlegde tijd zich ondergronds achter oeverende uiterwaarden als een wak in lage Maas -men noemt het verdronken dit beeld dat eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo…

heb ik je teveel gemist om nu een buitenspel te spelen -in de selectie- een kick-off had ik niet nodig om de voorhoede te bevrouwen jij volgde me zonder reserves naar –wat ik toen nog dacht- het doelgebied van deze dag -verkeerde been- ik sloeg de lakens al terug toen ik een schijnbeweging zag de zapper werd getackeld voor ik de vesting…

Mits u zich hard maakt voor `t vergezicht direct begint die vestingen te slopen.…

toen zij met kinderogen de grote wereld mat het grasveld een oneindige vlakte was en de overkant van de straat een ander land was moeders lijf de onneembare vesting torende boven alles uit en het kind wist dat papa rijk was als het munten hoorde rinkelen in de zakken van zijn bruine overjas toen moeder in een zwarte zware kist…

u bent een zak meneer, een zak met zaad een stumper vol onrustige hormonen u volgt een kudde van verloren zonen en leeft bij gratie van die ene daad u bent een kwezel zonder ruggengraat de deurmat van een stevige matrone zij staat u toe haar vesting te bewonen maar immer bent u mikpunt van haar smaad u vlucht in voetbal, troost u met de…

onwennig zittend in de bus rijden we probleemloos naar het zuiden jij kent mij niet noch ik jou verblijvend in een school druppende kraan op kamer tien dagen vakantiecursus wie ben jij ken ik jou excursies bij de vleet de ene lezing absorbeert de andere cultuur actief belevend ik nader jou bewondering voor stadhuis vesting bij M.…