Altblokfluit spelend in de avondstond
Verleid ik de bovenbuurvrouw teder
Tot grove intimiteit: tegader
Daveren haar vuisten op de grond.
O, Bach. Wat onder uw pruik ontstond
Aan helderheid, die verblinding wekt,
Fnuikt mijn woede: van het plafond duikt
Een gipsdruif in mijn schuimende mond.
-----------------------------------------------…
Zes noten die je zo kon leren spelen
Maar time ze maar eens zo precies als hij
Denk daar dan dat vibrato ook nog bij
Hoe hij de snaren rekken kon en strelen
Lucille die altijd om zijn schouders hing
'The thrill is gone', wie blijft is B.B. King.…
met dansend schrift
modelleer ik in woorden
de werkelijkheid
wat krullen
in letters verhullen
zweeft passioneel in zicht
het rechte staccato
dramt in vibrato
dwingend zijn toon
toch ontsnappen
mijn zinnen en kleuren
de bloemen in dit gedicht
strofegewijs
breekt het ijs en samen
scheppen wij zo ons paradijs…
zij zingt
vol pathos en vibrato
want verborgen tussen
de gebarsten lagen
van gelakte verven
verbergen de nerven
soms hoorbaar kreunen
van levend hout
zij weent
allegro vivace
want verborgen tussen
de pleisterlagen
van zand en dagen
verbergen de vragen
soms voelbaar dreunen
van levend hart
de spijt
om verloren jaren…
Ruisend als uit een schelp,
later met spontaan vibrato.
Gedragen als een onschuldige roos
in een bed van bloeiende klanken.
Zal ik mijzelf vandaag herinneren?
Wakker worden uit de droom
die zich voor mijn ogen afspeelt?
In oorsprong vrij en alle
stadia rustig aanschouwend?
Dadelijk verdwijn ik in de
armen van liefdes verbeelding.…
Haar ogen glanzen
Zacht omfloerst
Haar lokken dansen
In het schijnwerperlicht
Haar neusvleugels trillen
Op de nuances
De zachte vibrato
Van haar ademstoot
Er is geen willen
Enkel verleiding
De verlokking
Van haar aangezicht
Haar beroering sensueel
Vingers verstrengeld
Om de microfoon
Haar roodglanzende lippen
Zuchten een fluwelen timbre…
Als een reveil van gerecycleerde vergankelijkheid, somptueus in idiotie maar sober vol onbegrepen gratie, als een vicieus vibrato van
dolgedraaide stilte, smachten zeven - ja, zeven! – gracieuze gratiën
naar een streling, een onooglijke blik.
Naar een aai van onverholen bewondering,
vol verwondering.…
Ach madame si si bien sûr en zij, de bet- en beterweters heffen reeds met luide galm de titel
van het pièce de résistance
van hedenavond aan
Met hun penetrant sonore
zaaldoordringende vibrato
klateren de grote tertsen,
de tziganes en boléro
de gitanes der hofdames
en de kleine piccolo
De kleine tertsen, spiegelende clairs de lune…