Alle inzendingen over viel

u die me moest leren wat liefde inhield u die ik hoger achtte dan wie ook u die me verzorgde bij ziekte vasthield in de nacht u die mijn alles was weggevaagd… u viel van uw troon en oh, u bent zo diep gevallen de pijn liet u mij…

Wat leek de dag oneindig lang te duren Het leven kreeg per uur steeds minder zin Want heus, je ziet er haast geen gat meer in Wanneer minuten voelen gaan als uren ´n Zwarte dag, ja, maar goddank voor mij Is nu die rustdag in de Tour voorbij…

Hij viel hoog van de toren. Als kniezer beschouwde hij zich als verliezer. Wat bleek naderhand? Hij was zachtjes geland, want de man was een zwevende kiezer.…

3 dagen lang zweefde ik in de verte in mijn diep geraakte spiegelbeeld door donder en bliksem te zwaar verdeeld 3 dagen lang was ik zwaar de klos viel dieper en dieper in het donkere immens grote bos te vaak ging ik zo los viel samen met de dieren in een vergeetachtig bestaan de aarde draaide wel door maar nooit,nooit gaf iemand gehoor…

rijgen, pas daarna viel ik stil.…

Vroeger viel ik vaak Als kind en toen steeds minder Dan wist ik dat ik vallen zou, (want m'n fietsband raakte de stoeprand) (of mijn voet bleef hangen achter een steen) Dan wist ik dat het komen ging, De schrik, de pijn, de tranen De bloederige knie Maar ook dat het meevallen zou En terwijl je viel, dan wist je In moeders armen komt het goed…

De weerman had een superstorm voorspeld De stormvloedkering dicht en dijkbewaking De scheepvaart stopt, de veerdienst gaat in staking Toch werd uiteindelijk geen boom geveld Vooraf was het lawaai ronduit enorm Maar waar geen stilte is komt ook geen storm…

De dagen lengen maar het weer zit tegen De sprokkelmaand blijkt veel en veel te nat Het voetpad zijpt en zompt, doorsijperd zat ’t Is droef, net Bloems ‘November’ door die regen Droef ook door wat ik hier níét in ons land zie: De krokussen zijn dit keer op vakantie…

ze was door de mand gevallen het viel allemaal op één dag ze liet steken vallen dat viel blijkbaar niet in goede aarde alles viel in het water toen ze ook nog over iets gevallen was je kon inmiddels een speld horen vallen er vielen woorden noch klappen ze dacht: ik viel niet één keer in de rede viel ik daarom misschien…

beperkten zorgde schaduw voor contrast dat heerlijk verkoelend werkte alleen in het spel van onze ogen vonkte de spanning in fraaie met emotie gevulde bogen in een kleurrijk veld vol opgeschoten bloemen dansten geuren om ons heen op zoek naar de oase waar liefdeswater een mogelijke toekomst zal ontsluiten voor zielen die vielen…

Aan hen die vielen wordt gedacht, aan hen die sneuvelden een dag gewijd, ze worden herdacht Aan hen die in ’t oorlogsgeweld ’t leven lieten op barbaarse wijze, voor hen die vielen, voor hen die sneuvelden Er staan monumenten er worden kransen gelegd, er worden stiltes gehouden voor hen die sneuvelden voor hen die vielen…

heb kleuren verdiept met magie vormen exceptioneel geproportioneerd de lichtval is het mysterie van schaduw beklemt in irrationaliteit bewegen verstilt in fixeren maar als men kijkt in bewogenheid vloeit alles tot totaliteit ik schilder mijn ziel in een magisch realistische wereld niemand ziet de kop die toen viel…

of daaruit nog wat te winnen viel, ik hoed het denken van mijn zwijgen, was vergeten dat het weelderig gras zich opricht na de daad en opnieuw tot dwaze dromen rijgen, pas daarna viel ik stil.…

het gras is groen geschoren op het veld van eer de witte kruizen dragen namen van de helden uit weleer door hen die vielen zijn wij opgestaan nog altijd doet hun lijden zeer…

welke ons hart hebben geraakt zij droegen hun eigen kleuren over ruwe weidse velden die niet door hen was overzien zij hebben hun eigen blaadjes niet zelf gesloten in het licht dat scherper was dan de bliksem waar de donder altijd hoorbaar blijft tranen zijn er niet voor niets en voeren emoties af zolang ze af te voeren zijn uit het…

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

We vierden ieder jaar 'voor hen die vielen'. Ik vond het wel een beetje raar, had daar nog nooit iemand zien vallen. Het monument staat er nu nog. Het kruis gebroken wit. De letters donkerder maar toch nog steeds: 'voor hen die vielen'. De dag erna ontsnapten we. Mijn moeder zei: "waar ga je heen?"…

weer bronst en huilt de klok zijn klank van verre morgens zij vielen voor het knielen nu stilstaan is te laat het brons dat zacht herdenken huilde laat morgen toch bevrijding luiden…

huilde hij zichzelf in slaap alles leek verloren hoe kon hij nog verder zonder zijn bezit, zijn hart? weggenomen en aan stukken gereten alsof zij een weerwolf was die huilde wanneer de maan opkwam haar nagels scherp de tanden ontbloot, griezelig gewoon de pijn van verlating nestelt doordringt zijn huid baant zich een weg naar binnen…

De engel viel aan, mijn bloed drupte in de sneeuw -- tot de zon opkwam.…

stekende pijlen geen rust alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel geen hand om haar te begleiden... een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel…

de avond viel, herinnerde mij aan de donkerste nacht in mijn bestaan hulde de ademhaling in energetische kracht, in plechtige vredevolle waarde de mond zonder een enkel geluid gesloten om dood te laten gaan.…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

De zielenknijper kneep zolang tot er niets meer te knijpen viel. De man zoog, verzon, bedacht en overwon tot er niks meer te verzinnen viel. En zo kwam het: dat de zielenknijper in zijn eigen kuiltje viel. Want de wereld draaide gewoon door.…

Wat moet ik doen als er een aanslag dreigt? Als er een koffer achter wordt gelaten? Wanneer ik hier een vreemde taal hoor praten? Of als een vreemdeling opvallend zwijgt? Een boekje namens Binnenlandse Zaken waarschuwt mij niet in paniek te raken.…

Het woord vertrouwen is gevallen Het viel zomaar uit mijn mond Ik kon het niet meer grijpen Het viel kletterend op de grond Daar viel het op de stenen Vloog in stukjes uit elkaar Stil en verslagen Staarden wij er naar Ik probeerde nog te redden Wat ik redden kon Maar het was helaas te weinig Die kleine stukjes op de grond Het woord…

Het smetje viel op omdat de rest zo smetteloos was, zodra de smetteloze rest troebel werd, viel ook het smetje totaal weg.…

Was zo graag samen gevallen maar iedereen viel apart was zo raag samen gevallen maar iedereen viel apart alleen wij was zo graag samengevallen maar iedereen viel apart alleen wij sprongen naar de sterren. ------------------------------------- uit: 'Nieuwe Sterrenbeelden', 2008.…

nu jij niet meer bent maar was, en dat voor eeuwig zal blijven zal deze stilte beklijven zal ik deze kilte verdrijven met het vuur dat je achterliet in jouw stem in jouw lied lied na lied blijft warm omringen zal ik zingen voor je woorden en je klank 'vielen, vielen, vielen Dank'…