Alle inzendingen over vluchtelinge OR wrede OR vernederd

Ze is welkom, stiefmoeder, koningin. In het vuur hangen koperen schoenen met hoge hakken: om te eren of te wreken, ze weet het niet zeker. Ze ziet de andere gasten grijnzen, zelfs haar eigen koning, en tot overmaat van belediging grijnst hij iets milder. Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren. Ze doet de roodgloeiende…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Een droom was over totaal vernield zo in gedachten en zo vernederd. niet in staat om verder te komen zo gebroken was haar hart. totaal alleen zichzelf verdronken in haar tranen van zwart.…

Ook al bestaat er waarschijnlijk geen God die ons beschermt tegen elke schending van wet of gebod toch bid ik Ik bid voor de wereldvrede voor het zachte en tegen het wrede Ook voor moeder natuur blijf ik ‘t proberen niemand immers kan het deren dus bid ik toch maar Ik bid voor mezelf voor een genadig einde voor mijn naasten ze zijn me…

hou vluchtelingen tegen roept iedereen, het wordt teveel is hier en daar en ergens zeker wel iets voor te zeggen maar wie zegt het ?…

Vluchtelingen worden bij voorkeur vertoond voor het prikkeldraad van een land in Europa dat zijn grens gesloten houdt vluchteling het is zo'n veilig woord je vergeet bijna dat het een mens is eens vol van het licht van zijn toekomst verknald door het streven van een machtsbeluste dictator mensen knippen gaten in prikkeldraad zwaarbewapenden…

Hij werd geschopt, vernederd en geslagen Door Taliban, maar ook door de soldaten Hij heeft een visum, maar dat mocht niet baten Nu is hij binnen, na vijf zware dagen Hij ziet nog net de allerlaatste vlucht Verdwijnen in de grijsbewolkte lucht…

het wrede scheuren; een zure dood geboren wordt. Snavelhel voor aardedieren, bang voor regen, witte dansers maagdelijke doodskleed aan, gekraaloogd; nimmer zullen wijken zij ruimen met genot de lijken.…

ik weet niet wat te zeggen of wat te schrijven, de woorden, woorden, ze ontwijken me, ze weigeren me het beschrijven van dit verdriet mijn kind, mijn liefste kind is verdronken, verdwenen, onopgemerkt, verdronken, zomaar weg, nooit meer, nooit meer haar lieve lach, haar ogen, nooit meer haar melodieuze stem horen, dat is haar, dat is mijn wrede…

Na twee weken met jou in een liefdesroes en grote plannen voor onze toekomst, ik was je ecodorp, je leermeester, alles waar je naar verlangde in je leven, nooit beminde een vrouw mij vuriger en meer dan jou, ik zag niet hoe het tij meer en meer keerde in jou, hoe je mij overheersing verweet en dat je eigenheid verdween, al deed je heel…

Onze reis, ruw gestuit vlak na de start, begon niet alleen met wat vage dromen, wij schuilden bij elkaar, intiem en dicht, door het wrede lot ons plots afgenomen.…

Het kan natuurlijk ook andersom zou je kunnen bedenken in deze hopeloze veldslag de vluchteling helpt juist mij ontkomen aan mijn uitvluchten afdoen en vluchtgedrag…

Kleine witte duif vertel me wat je ziet tijdens de lange vluchten wanneer je drijvend op de wind de weg naar ‘t nest zo feilloos vindt langs blauwe of bewolkte luchten Kleine witte duif je hart is vol verdriet ik lees de droefheid in je ogen waar de onrust schemert; vaag je vleugelslagen worden traag het weten heeft je moe gevlogen Kleine…

Een ijsbeer zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling…

O, vluchteling, waar is mijn barmhartigheid? Waar mijn strijd voor waarden van het leven? Waar mijn toegestoken hand gebleven?…

De najaarszon zonk achter Het donker dennenbos, En wemelde in de stammen, En schitterde op het mos. De vluchtling aâmde dieper, Hij aâmde vrije lucht, Hij brak door braam en blâren, En slaakte een zware zucht. Hij glimlacht als hij weder Zijn strooien dakje ziet, En dwingt terug de trane Die voor zijn blikken schiet. Hij komt: hij…

Omdat ze geen akkers hebben, geen steden, geen muziek, komt de zon en neemt hen mee, praat met hen over de klei, over T.S. Eliot en zijn Waste Land, over hun jeugd vol zoete herinneringen. Ze luistert naar hun gebroken levens en hun dromen, die wegrollen. Zonder twijfel zal ze bloemtuilen in hun kussens planten. -------------------…

Ze was om ‘t krijgsgeweld weggevlucht en na de eindeloze tijd op haar vlot in zee Ze verspreidde desondanks geen zeelucht ze droeg alleen krijgslucht met zich mee Men had haar weggemoffeld in een kamp en verteld dat het slechts tijdelijk zou zijn Zeer koude winter zonder kachel en lamp juist dertien en geen schijntje zonneschijn In stille…

Tevergeefs wachten blauwe klokken wat niet meer leeft zingt in het dode hout gevangen in een holle klank herinnering aan zomers zaad Achter een stenen grijze wand wacht men op handen vol regen op adem Achter een grijze stenen muur verrijzen nieuwe wanden van de lucht verwacht je het zachte zingen waarom de longen vragen Je daagt…

Omdat ze geen akkers hebben, geen steden, geen muziek, komt de zon en neemt hen mee, praat met hen over de klei, over T.S. Eliot en zijn 'Waste Land', over hun jeugd vol zoete herinneringen. Ze luistert naar hun gebroken levens en naar hun dromen, die wegrollen. Zonder twijfel zal ze bloemtuilen in hun kussens planten. ----------…

zou ze het geweten hebben, maria wat haar kind te wachten stond dat hij geboren werd om te lijden overal haat en onbegrip vond zou ze hem even teder hebben bemind gevoed , gekoesterd en beschut had ze beseft welk kruis dit kind nog dragen moest doorheen zijn leven of was ze liever weggegaan naar verre onbekende landen waar niemand wist…

ik wil je stem niet horen je woorden doen mij teveel pijn ze splijten elke traan in tweeën en het is kil rondom mijn hart als ook haat liefde zaaien kon dan was ieder woord overbodig ik droom van dansen in de nacht met het genot van mijn sterretje…

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven een verhaal verreisd door mijn woorden ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal kijk lege portretten, ik ken geen verlangen dan zijn in het heden volmaakt als een merel zijn lijfje een peertje, niet groter met veren en zingen om niet. ------------------------------- uit: 'Tirade', jaargang…

Een vluchteling zonder vrienden. Een pachter zonder land. Van ver ben ik gekomen. Op de vlucht voor de weg van het verstand…

Wat zie je als je me in de ogen kijkt? Is het mijn angst voor oorlog en onheil of zie je je eigen angst voor mij? Wat denk je als je me in de ogen kijkt? Voel je mijn nood aan een veilig onderdak of hoop je dat ik je deur voorbij zal gaan? Hopen we niet allebei dat deze hel zo vlug mogelijk voorbij zal zijn en dat vluchten niet meer…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

Wie wil niet vluchten als de regenboog bommen regent kogels kermt alleen maar zwart en vloeiend rood terwijl het niet meer droog lijkt te worden…

Als je niet meer kunt vertrouwen op de wereld om je heen Er geen tijd is om te rouwen er te veel te snel verdween Weet dan dat ik in gedachten heel dicht bij je ben Ik het leed niet kan verzachten maar met mijn hart je pijn erken…