Netgedichten

netgedicht (nr. 72.528):

Wanneer de zon …

Als de zon het land te rusten kust
en het nachtduister de avond begroet,
ben ik mij wel heel pijnlijk bewust
dat ik jou moet missen, voorgoed.

Ik hoor je stem in de warrelwind,
die kringelt rond mijn lege hoofd,
dat nog wel duizend beelden vindt,
donker, want jouw licht is gedoofd.

Bracht ook duisternis in mijn hart
en ijskoude tranen op mijn gezicht.
Onze reis, ruw gestuit vlak na de start,

begon niet alleen met wat vage dromen,
wij schuilden bij elkaar, intiem en dicht,
door het wrede lot ons plots afgenomen.