Alle inzendingen over voeten OR zee

Schuin tegenover het bisschoppelijk paleis kocht ik mijn eerste plaat van King Oliver met Jazz, met Blues en de High Society Rag. Het gebeurde later meer dan eens dat ik daar stond mee te trappen met Basie of Johnny Hodges terwijl de bisschop in zijn hoge Renault uitreed op een golf van roomse blijdschap. Wat devotie betreft was er geen verschil…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

in heel haar lichaam vastliggend tot aan de horizon voor ons voeten is het krom en pijnloos als ondergeschoven…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

lopen. het park licht zwanen zweven zacht wat regendruppels op een verlaten bank en jij alleen zee in je ogen meeuwen om je voeten en ik loop langs je.…

De zee danste tot aan de horizon stormachtig - zodat ik het horen kon ik liep op blote voeten langs de kust en voelde de warmte van de zon © Francien (sien)…

één met de zee leg ik mijn oor te luister in de hoop te ontcijferen wat zij toch fluistert nu zij mijn voeten kust met de wind door mijn haren zal ik al haar geheimen trouw bewaren opdat het ons bevrijden zal…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…

wolken die je gedachten laten kolken laat de rust in je hoofd vrij haal de steen van je hart licht het lood van je voeten en spring samen met mij in de zee, die eindeloze zee…

De eenzame zee houdt mij gezelschap op het strand ik trek de avondzon als een deken over mij heen mijn blote voeten vrijen lieflijk met het warme zand en ik voel me heerlijk hier zo moederziel alleen...…

en ze hoorde de zee nog steeds proefde het zilte nat voelde zout op haar lippen wind blies door haar haren ze hoorde schelpen breken onder haar voeten toch was ze gewichtloos tijdloos zeeloos.…

En daar aan de blauwe zee, waar nu ook lippen groeten, begint heel stiekem een cliché.…

‘k zet mijn ene voet voor de ander om vooruit te komen, maar als ik mijn andere voet achter de ene zet loop ik niet achteruit, maar val temet!…

Hij kwispelt, is steeds blij als hij me ziet en is nooit boos, steeds volgzaam, uitermate gehoorzaam, trouw en heel vaak uitgelaten, Hij laat ook alles na wat ik verbied… Helaas…, mijn vrouw laat zich niet zo dresseren; hoe kan zij dan met Castor concurreren…?!…

Met al hun voeten staan de bomen in het licht -- van de klaprozen.…

tijd vervliegt tot het tijd is en me kust kust zo diep vergeten woorden waarom wel of niet herinneren aan wie we waren kus me nog een keer kus me zo diep voordat we voorgoed vergeten en tijd ons niet meer ziet…

Twee voeten steken uit het bed. Gluren van onder de dekens. Blank en groot. Beetje behaard ook. Fraai. Ik zie ze al jaren, verstopt tussen leder, leggen ze mijlen af werken, ploeteren, ook voor mij, zo trouw. Plots komen ze in beweging, dribbelen door de kamer, en verdwijnen uit het zicht. De voordeur slaat.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…

het bereiken van je lot, het stadium beheersen vergt moed wijl de dood al prikkelend je maant om partij te kiezen nooit was ik van keuzes, filterde het bedrog door een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen…

ik ben de wind om je oren nog voordat je werd geboren ik ben de zee aan je voeten de blauwe luchten en de wolken ik ben de aarde onder je benen de oever die het meer omrandt het verlangen dwars op alle stormen ik ben het leven al eeuwig doorgegeven…

woorden waarvan ik hoopte dat ze ooit de jouwe zouden worden zijn verloren gegaan bij de zee hoe ik ook loop en kijk zand tussen mijn voeten voel de golven tel ze zijn verdwenen net als jij…

om donkere spinsels te verbergen bedekken vogels haar hoofd bloemen doorkruisen benen bloeien schaamhaar tegemoet aan haar voeten ruist de zee en zij geeft zich over aan water en wind weerloos als een kind…

fluisterend dein ik op de zee van je zuivere woorden waar niemand iets mee kan en die ik slechts kan horen het strand ligt aan je voeten die bloot wat sporen achterlaat gekabbel van de golfslag ligt de branding in mijn hart…