Alle inzendingen over waanzin OR liefde OR scherven

(the closest thing to crazy) ik voel me klein als kinderen in zomerzand de handjes bloemen vormend naar de zon hoe komt het, dat ik zo verward ben terwijl mijn hart in sprongen juicht en jij deze emotie buigt alsof ik als een kind geen uitweg vindt in wat te doen terwijl jouw zoen zich opdringt aan de mijne wil verlangen slechts…

Tussen de scherven van mijn leven.. En heel even.. Zie ik hoe gelukkig ik ben geweest..…

Scherven brengen geluk dus gooit zij na die uitspraak haar hele servies maar stuk.…

Laat je leven niet bederven door de scherven van je verdriet raap ze op en smelt ze tot parels om put kracht uit je eigen levensbron droom vlieg zweef en geniet dan zal je weer schitteren als de stralen van de zon…

Een beetje dichter schrijft met een mes knipt de waarheid aan stukken laat de woorden aan scherven vallen wikkelt alles in azijnen omslag en doet het dan op de post naar zijn moeder. Och jongen, wat zeg je dat toch altijd mooi hendrik…

Of slechts een deel van mij zo bekend en toch zo vreemd schreeuwt mijn hart stil als breekt de glans van mijn ogen en herleeft mijn hart aan scherven -dood- en toch vol smart…

bijeengehouden scherven raken elkaar aan gelukskristallen…

Oude scherven raapt zij opnieuw bij elkaar haar gebaar van onuitputtelijk van hem te houden. Scherven, ze lijmt ze keer op keer maar telkens weer lijkt de lijm niet sterk genoeg te zijn en weer opnieuw, ziet zij scherven, groot en klein. Vlijmscherpe scherven ze snijden tot in het hart zo diep.…

Struinend tussen de puinhopen zoek ik naar gebroken stukken uit mijn leven scherven van geluk en verdriet liggen verspreid en uiteen gekraakt deze puzzel moet worden opgelost om mijn verleden opnieuw te herleven zodat ik zelf het moment kan zien waar ik het spoor ben kwijtgeraakt vertwijfeld maar vastberaden begin ik de stukjes bijeen te zoeken…

Het leven is zo breekbaar, Een handomdraai en daar ligt je leven in scherven. De scherpe scherven liggen daar, loop je weg of raap je het op. Vanaf dat punt veranderd je leven, roze kleur maakt plaats voor zwart. Eenzaamheid en leegte nemen je leven over, dagelijks vindt de rode stroom zijn weg naar beneden.…

je ziet het niet goed het leven van dag tot dag ligt te dicht bij je alles schuift en verandert wat blijft en wordt vergeten de vergeefsheid staat vast soms wil je zo graag dat iedereen even een andere kant op kijkt…

Het is onbegrepen liefde, die over onze liefde waakt. Liefde maakt scherven heel. Liefde maakt ons bewust. Liefde wanhoopt nooit.…

Liefde is woedend en vol tranen als jou onrecht wordt aangedaan Liefde opent wijd zijn ogen en ziet je stralend staan Liefde zoekt tussen de scherven zichzelf in jouw gemis Liefde geeft zijn leven voor jouw leven omdat het anders zonde is…

Wat heeft liefde toch voor zin als ik weet dat ik jouw hart nooit win jou nooit kunnen laten horen, "n vriendschap zal ik dan niet krijgen? Wat heeft liefde dan voor zin, weet het is volstrekte waanzin zo van jou mij je raad te vragen nee, het is heus geen klagen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ze veegt de scherven op en ze herkent ze niet: scherven van een man.…

Het beeld hou ik vast Van hoe onze liefde was Je streelt en je krast, Trekt aan en verjaagt, Liefde die helend is En ons soms belaagt - Door de wolken heen En de nevel erna Weet ik je naam niet meer, Komt wie je bent me zelfs Niet bekend meer voor, Nu zie ik in de spiegel Hoe de waanzin mij bekruipt En hoe ik ook mijn eigen…

hij was de slaaf van die zuigende kolk spinsels die wervelen naar de bodem voor elk idee vraagt hij een tolk die ronkende waanzin omzet in de letters van de lezer een ander, kleiner alfabet zijn geest lijkt verwrongen tot de arts gluurt onder het schedeldak waar de cel woekert tot gezwel dat verklaart zijn gespleten onmacht hoe hij gekneld…

Hoe moet het verder In mijn hoofd een zooitje Als alles mijlenver weg lijkt te zijn Wie kan ik dan bereiken Waar kan ik dan naartoe Ik heb geen zin, nergens zin in Waarom alleen zo kwetsbaar Als je niemand hebt om op te steunen Wie ben ik nou Laat maar zitten Ik kom er zelf wel uit…

Waar wreed vertrokken muilen zich achter prikkeldraad verschuilen. Waar brandend bommenluchten gillend langs de hemel vluchten. Waar splinters 'hoop' verscheuren en vlammend rood de aarde kleuren Waar blinde ogen in verwrongen lijken zielloos naar de hemel kijken. Rest, het slagveld van de dromen zal 'daar' ooit een eind aan komen.…

'Ik heb als koe een leven en dood,' zo klaagt het beest, 'die slechts bestaan uit geven: eerst melk; daarna de geest. Dan weefsels en organen. Men snijdt mij door mijn ziel door zich mijn baas te wanen. Ik schreef geen codicil.'…

langs de grenzen van mijn zinnen loert de waanzin op mijn geest nimmer ben ik zo ontredderd in mijn eigen ik geweest duivels dwalen door mijn denken wanhoop vreet zich in mijn brein even zal ik nog beseffen het is gek om gek te zijn.…

het regent letters in zijn hoofd die hij uitbraakt niemand wil ze horen water vliegt ramen huilen poëzie drijft op straat…

Dolend op golven van gedachteloze uitingen in verstoorde bewegingen drijvend verloren in droefheid om wat was en zal zijn of nooit gebeuren gaat Een sprankje hoop diep smachtend naar het oppervlak laat het toe breek door verzeng de koude van kille onrust nu hoopvol Liefde is geworden en zal zijn…

flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden ik verwacht waanzin…

Neem nu mijn gekkentaal, het maakt al dansjes die ik zelf niet meer kan plaatsen, nog even, denk ik, maar dat dacht ik jaren geleden ook, terwijl ik met zwarte oogschaduw en zwarte nagellak toch behoorlijk in de buurt van een doorgeslagen dorpsgek kwam. Zie hoe ik dronken van de goedkope wijn voor een kledingzaak een getrouwde vrouw beminde…

streelt de mijne dan is liefde ... zo waar…

hoog op het schavot wint verlangen een protserige plak en de onzin, nonzin waanzin knerpt driemaal goud in de buidel…