Alle inzendingen over waard

De avonden keren terug naar oude waarden, kikkers paren in hun glorieuze uur, te vroeg voor nachtegalen waarin de hazen ruimer ademhalen, in dit schemeruur verzamelen uilen spitste geluiden in de zachtste en zoetste treden van de nacht, de wind verlegt de schreden in zijn de fluwelen mantel bezielt door zijn omfloerste macht.…

Waar mensen met elkaar praten; vallen af en toe zware woorden zijn meningen verdeeld worden gevoelens uitgesproken kunnen er tranen gaan vloeien. Proberen we te begrijpen omarmen we wat we hebben willen we geven en nemen weten we dat er verschillen zijn. Trachten we er het beste van te maken leven we ons leven zijn we in staat om; niet…

Waar ik mijn hart aan heb verpand Is dat er nog Wagen wij nog Worden wij uitgedaagd Vechten wij Voor dat waarvoor gevochten is Wat was Wordt verder verleden Nieuwe mogelijkheden Of dieper verdriet Het is de jonge generatie Die het opnieuw beziet Vragen in een nieuwe tijd Vraagt een nieuwe visie Op de waarheid ontworteld Aan oude waarden…

op bouwt wanneer het vertrouwde Daar waar de wereld lang op bouwde verandert En een nieuwe visie Op het geheel Een noodzaak is vormt dat een ader In de rivier des levens Waar zwijgzaam stemmen van waarde Universeel in de noodlottige verandering Van de tijd Zoeken op aarde…

De warmte van de open haard De oude kat die vredig spint De rode wangen van het kind Zijn mij vandaag het meeste waard Het nippen van die zoete wijn Oh, even van de wereld zijn…

Voor menig mens, ben jij van waarde. Voor mij ben je uniek, vaak kom ik bij je. Graag hoor ik jouw geluiden. Soms wat zacht, maar vaak met kracht. Langs de vloedlijn lopen is het mooiste wat er is. Als de zon schijnt, zie ik je blauwe golven schitteren. Zee, zo fascinerend mooi Natuurlijk ben je soms eigenwijs.…

Van onschatbare waarde is het werk van een chirurg. Precisie is zijn handelsmerk. Sterk is zijn overtuiging om mensenlevens op de snijtafel te redden. Bij vele bedden bereid hij zijn patiënten voor op hun uur U. Van nu tot straks als patiënten wakker worden en zij zich weldra weer beter kunnen redden. Nieuwe hartkleppen worden ingezet.…

Als geweld zinloos is waar vinden wij dan nog waarde in. Maar laten wij vandaag beseffen, terwijl de wereld huilt; dat morgen in ieder duister hoekje nog ergens een mensenhart schuilt.…

zelfs zonder taal is lief' een simpel woord maar menigeen vergist zich toch te vaak hoewel, soms is het bij de aanvang raak en wordt de liefde lied met één akkoord een druppel liefde blijkt van groter waarde dan alle kostbaarheden op de aarde…

voor wat het waard is de waard en zijn gasten, niet op hun waarde geschat eens doolde een geest, onnavolgbaar in woord en gebaar, vrouwen, drank en gezang, eens hebben we het gehad er waart niets meer, we zijn er geweest…

Het was het waard Voor wat het waard was Geen berouw of spijt Geen jankverhaal Vol medelijden Nooit heimwee Naar die rotte tijd Geen weemoed Of wat als?…

Wat is de waarde van een ideaal Wanneer zij gevangen zit in woorden En schone taal Wat is de waarde van onze dromen Als wij weten Dat ze nooit uit zullen komen Wat is de waarde van de strijd Als men niet winnen kan Maar lijdt…

Het hoofd, een benen doos waarin wat wij zien als het hoogste, kroon op de schepping: hersens het uitgespogen kauwsel van de goden, de schedel kwispedoor, waarin een grijze kauwgom of stinkende pruim --------------------------------------------------- uit: Van cadmium lekken de bossen, 2002…

Wijdbeens. Rokend. Een lach en een pot sterke koffie altijd in de warme aanslag - Hoogblond opgetoupeerd en leergejast De struise vormen in een glanzend trainingspak - Zelden alleen. Want steeds luidkeelse kinderen, kaartvolk of vriendinnen om zich heen - Wie staat hier opgesierd en uitgedost en neergepoot, kortom? het Hollands vrouwendom…

Als ik niet aan je denk of raak Wens ik mij denkend met je te verstaan - Dat is volmaakt - Dat ik niet met je slaap maakt echter Dat ik denken moet je aan te raken Waardoor ik waak - En aangezien ik je niet meer zag Moet ik zelfs volstaan met in gedachten je te spreken - En ik raak van slag Wat de verbeelding niet vermag! Uit niets…

De zomerstoelen waarin wij nog kortgeleden zaten staan zo geschikt alsof ze bij het opstaan weggeschoven door ons zijn verlaten. Het riet kraakte, niet meer van ons, maar van de najaarsregens en de zittingen vergaarden om zich toe te dekken blad dat daar zelf in een vluchtpoging belandde. Weerloze hoek is het, die geen beschutting aan zichzelf…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

Misschien hield ik van haar het meest omdat ik meer geworden was dan ik ooit eerder was geweest meer van mijzelf kon geven, het meeste van mijn leven ------------------------- uit: 'Eenzang' (1992)…

telkens staat een boom met één been in de grond kapotte enkel, stompe voet in skischoen scheenbeen is verwond maar toch: Hermes! Boodschapper van de goden zet zich af van deze heuvel vleugels bewegen driftig aan zijn hiel en in zijn kroon. --------------------------------- uit: ‘Proeven van moord’, 2005.…

Drie kleine vogels levend op de rand van zee en strand houden mij gezelschap aan de branding. De gratie van hun rennen en bewegen, half vliegen over het water, te licht voor zwaartekracht, samen alleen in lucht, nat zand en spiegeling, dat woordloze toebehoren aan elkaar en niemand anders - opeens zijn ze verdwenen zonder dat ik zag waarheen.…

Zoals het lijden niet is te Vermijden, het is gegeven, zo voel Ik een verdriet dat als een spoel uit Een machine in mij losschiet: ik dacht Nooit aan de weg, ik dacht aan het doel. Als ik trappenhuizen van flatgebouwen Zag, die als verlichte ritsen in een Onzichtbare jas gestoken stonden In de nacht, dan waren het ritsen die Ik opentrok. Ik…

De blonde leeuwen met hun gemelijke koppen, trekken rondom lopen kringen in het losse zand, aleer zij door de brandende hoepels springen - Een koperen pauw draagt in zijn snavel je spiegel - Jij Narcissus die naar haar evenbeeld kijkt Ik: altijd bezig je ongrijpbaarheid te bezweren in het net zo efemere*) van de liefdesdaad…

Ik zag het als mijn opdracht haar van alle onheil te ontdoen, van alle ongemak te zuiveren haar te verpuren tot het klare, mijn leed te logenstraffen, haar in mijn leven tot die ene te maken, tot die ware - ik zag haar als mijn lot. Zij, wel gemaakt van spier en bot, leek mij op water stromend uit een beek of kraan en haar…

. --------------------------------------------- uit: DBNL maart 2012 - dit gedicht verschijnt in een volgende bundel van Elly de Waard…

Het was een avond, lang geleden de maan stond hoog, het was heel licht en waar ik liep, over het Doornvlak dampte de grond van warme mist Ik ging liggen in het stugge gras lag stil te kijken naar de nacht Een uil kwam aangevlogen en streek neer, zo dichtbij op een tak dat wij elkaar haast raken konden en bleef zo stil als ik daar zitten…

Een dichter was je net als ik, geen dichteres en lange tijd was je hier onbekend. De wetten van je vader teên die swartmens hielden ook jou apart – van ons met name. Totdat je werk, dankzij Mandela, eindelijk openging. Wij zijn familie, hebben voorvaders en strijdbaarheid gemeen, wij spreken zustertalen. Over het wonder van de jouwe ben ik…

Wie is er geen Cassandra in een tijd waarin je zonder visionair te zijn kunt zien dat Troje zal gaan branden? Aan rafelranden van de stad en in de buitenwijken smeult het al – Luister, het is de wind niet, blijf niet doof en blind, het zijn miljoenen naderende voeten, aanschuifelend tot een storm die weinig overeind zal laten staan Berg…

En in de schemering zong de uil zijn blues; veel van ook zijn verdriet was al geweest, zijn droevig lied kwam immers uit zijn hele lichaampje en niets gekunstelds was er aan het werd door niets gestuit - zo hoort muziek te zijn: voluit, een druppel die je dorstige, je uit- gedroogde ziel in zich opzuigt. ------------------…

Wat is er in de lichtheid van mijn leven overdag dat het betaald moet worden met de zwaarte van de nacht? Dat uit het hijgen van mijn borst, uit dat moeras, uit van mijn dromen de benarde damp de kracht getrokken moet voor lachen? Leef ik mijn tijd te snel, waardoor de donkere materie van de aarde zelf als zij haar kans krijgt, mij…

Waarom was de herfst droog, mediterraan en dat na zo'n moessonzware zomer. Eergisteravond, na drie keer een volle maan ononderbroken continentaal, was de wind opeens gedraaid in zijn normale richting; de adem van de zee stoof over het land en ik snoof het zout dat ik gemist had en de geur van vuur in hout. Eindelijk tijd voor westerstormen…