Alle inzendingen over warme horizon

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…

Kijkend naar de horizon, zoekend naar wat daarachter zal zijn. Languitgerekte velden, in de felle zon, je moet erdoor al doet het pijn. Kijkend naar de roodgekleurde lijn, lopend, ploegend, verlangend. Kijk naar nu, dan zul je beter af zijn.…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

diep is de oceaan vurig de branding hij leest zij leest golven huizenhoog hij schrijft zij schrijft letters in het zand hij lieft zij lieft in oneindige tederheid hun omhelzen…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje De zon besprenkelt licht als feeënstof over golvend water Een hardloper betreedt het podium van het theater Het verhaal vertelt van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde Van die eendagsvlieg die diezelfde avond nog verjaarde…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

Je bent er al achter schaduw van verleden verander je van aandacht op plaatsen van bestemming er staan geen hekken wegversperringen of deuren niets markeert de grens naar het niets maar je geeft niets om de leegte dit is ons liefdeshuis om in te leven als omhulsel gebouwd voor ons bestaan dit is onze danszaal onder een heldere hemel…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zoals de horizon in een boek komt mijn roman op bezoek.…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

Aan de horizon voor die voeding van de verboden vrucht zonder het spel van deurtje open deurtje dicht als in een klucht.…

Je lichaam zit je als gegoten de weg naar jou betovert mij. Na een radslag sta ik voor je, mijn handen leg ik op je heupen. We worden jonger, steeds jonger… -ze lacht om het grapje dat ik nog maken moet- Wat ze me zegt lees ik in haar ogen, glansvol worden we gevangen – een wilde vonk is het logische vervolg.…

Ik wou dat ik weer kon terugkrabbelen over de horizon dit heb ik dus verzonnen was ik er maar niet aan begonnen.…

Als de toegemeten tijd verstrijkt zal mijn lijf, waar ik van houd ook materie dat mij steeds plezierde wisselen van plaats, zonder mijn herinnering aan hen die mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat…

De wolvin in haar Gaf kracht en sloeg Beschermend Een warme mantel Om haar koude lichaam De adelaar gaf haar vleugels In spanwijdte en liefde Zij koos de vrijheid Van de horizon Wijl haar schaduw Haviksogen opsloeg Vloog zij sneller dan Het fluisteren van de wind Door de wolken Over de zee En belandde in de golven Van de hartstocht…

Het allermooist aan ’t Noordzeestrand, was niet de branding of ‘t warme strand, de vissersboot aan verre horizon, of de goudgekleurde ondergaande zon. Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel.…

De winterzon breekt de kou in kwetsbaarheid en ademt warm een zachte blauwe horizon tot ver in de kindertijd. Vreemd hoe alles wankelt door de seizoenen van de tijd maar er nog nooit een vuur is geweest dat deze warmte heeft gedoofd.…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

spoorwegemplacement Hengelo 28-08-'07 het warme morgenrood bij het ochtendgloren aan gindse horizon verrast mij totaal... ik vang dit vergezicht in een enkele 'click' als inspiratie voor een kille avond ergens achter in november om straks tóch nog even de warmte te ervaren in mijn dan zo tochtig hart…

koud warm het waait in de gang wervelt langs de trap omhoog hoger dan ik kan zien het stormt nu kan alleen maar volgen in haar zwerm ik laat me meedrijven op de golven koester de zon en ga kom steeds dichter dichter bij die horizon langzaam op weg naar het ultieme einde…

ze zeggen dat je ze zo kan eten de zachte zwammen uit het bos ik geef toe, ik zou ’t niet weten pluk je verkeerd, ben je de klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en…

De zon rust boven de horizon. Buiten lopen drie ijsberen op het ijs, die radeloos naar voedsel zoeken. En ik? Ik verlaat mijn warme bed. De beren zijn hongerig gaan zwemmen, naar de rand van hun ijzige bestaan. En wij? Wij zullen morgenochtend, luxueus ontbijten gaan.…

we verdwijnen in de horizon en kijken niet meer om…

De winter ruist al in het hart, hoop blaast mijn vingers warm.…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

voel ik mezelf meer dichter dan in mijn dromen is dit mijn weg die zich ontspant in een wolkenlicht gebaar 'n gebaar van heerlijke, warme waanzin waarin ik namen vind als een zelfde beweging van horizon tot hunker voel ik mezelf meer dichter bij jou en jou nog voor we zinnen breken in het vuur en als dat zo is, voel jij het dan…

Er zwieren berkenpollen door de lucht Saharazand en fijnstof uit het oosten Terwijl wij op de vroege lente proosten Loert er gevaar bij elke diepe zucht Blijf doodstil zitten op uw canapé, Gelukkig heb ik daar geen moeite mee.…

Ik zie geen kwaad En verwacht geen strijd Het was rustig, voor nu het moment De late warme zomerzon was ingetreden En langzaam weer vertrok naar horizon Die laag stond aan zijn hemel.…