Alle inzendingen over warmte OR schaduw

Ik zag je gezicht in de morgen, je voelde je verward en verdrietig. Wie heeft je niet begrepen, je liefde voor hen besmeurd? Te veel van jezelf gegeven? Je momenten van geluk bewaard in je hoofd om te overleven. Is dat de bedoeling van jouw existentie? Je bent zo mooi te mooi en zegt wijsheid is: Denken en voelen hoort samen. Waar ga…

Dan een schaduw die de warmte ontneemt terwijl het zo genieten was. Mijn gedachten gaan naar jou ik luister weer naar de muziek lig in de zon en ik voel me hoog, zwevend, draaierig en licht.…

kijk om je heen kijk naar de rood gele bladeren voel de ochtend dauw Het is tijd Sla de vleugels uit we gaan Kijk naar het water kijk naar het zand kijk naar de bomen we dalen kijk om je heen kijk naar de groene bladeren voel de warmte…

Voel je warmte, om me heen die me zo teder verwarmt de kou, net als steen verdwijnt als jij me omarmt. Voel je warmte, om me heen zo voel ik me weer sterk iets, dat kan niet alleen een gevoel, waaraan ik werk.…

open je ogen en kijk naar mij snuif met je neus en ruik aan mij open je mond en proef van mij open je armen en laten wij elkander verwarmen…

Ogenschijnlijk zijn de uren Al voorbij, weet niet te beroeren In het riet dat me omgeeft Wel zijn de scherpe raakvlakken De redenen waar naar ik Heb gestreefd Het ijzeren gordijn warmt niet Maar brengt op mijn ogen Een doffe koude glans…

De rivierendans ontwaakt in een poel van ijs Kleine kolkjes rimpelen het wateroppervlak De tralies smelten voor de ramen druppels tikken op de sneeuw Tekenen van vuur aan de bevroren kust Het krakend ijs verdwijnt in de zoute golven De zee komt langzaam weer op gang Rivieren herwinnen hun kracht Wintertaferelen verdwijnen Dankzij…

warmte van de zon smelt sneeuw tot waterdruppels zichtbare hitte…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

Gevoelens overvloedig, maar niet herkend, Vluchten door mijn lijf alle kanten op, Totdat de warmte van de moeder mij verwarmt En ik mijn handen ophef in een hulpeloos gebaar. En de moeder, ze pakt ze vast en koestert ze. Warmte onmisbare warmte, vol verlangen.…

Al de bijzondere momenten in mijn leven, al de warme plekken in mijn leven, al de humane mensen en al de vervlogen dromen in mijn leven, komen tot bloei in mijn gedichten.…

bijen en bloemen zomerherinneringen vol zoete nectar…

En ’s nachts in bed -getreiterd door fantomen- waar ik nog steeds die zwarte spinsels vlecht in plaats van kalm en rustig weg te dromen, voel ik haar warmte naast me en ze zegt heel zachtjes met haar lippen bij mijn oor ~Slaap lekker schat, het wordt wel beter hoor.~…

We zuchten, want het is warm, we steunen want het is boven de dertig graden, we puffen want het is heet, we klagen maar iedereen weet; na zonneschijn komt echt weer regen!…

de rouw Het leven bracht me op een knie Ik verbrak nooit de gezworen trouw Tot de kilte me benauwde Het gevang zat zelfs in de keuze van het behang De wens dat ik ooit trouwde Bleek een redeloze drang De ware liefde werd vooralsnog nooit gevonden De schoonheid van liefde in de puurste vorm Liefde dient te bevrijden volgens elke norm Warmte…

ik weet ook niet waarom maar soms ben jij de zon dan laat je mij wat stralen door je warmte te vertalen in welgemeende en oprechte zinderende liefdessignalen!…

er wordt een nepvuur aangestoken zij die zich willen warmen zijn welkom soms kan gefingeerd geluk wonderen doen…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

een groene dijk beklommen door een hek en zijn schaduw, scheve schapen de zee waar schepen elkaar lijken te ontmoeten het vlakke achterland met hier en daar een torenspits en een verstrooide molen de sloot zoekt een beetje warmte in het riet…

In de schaduw van ‘n donkere ziel…

tijd gespiegeld in de stikken van mijn oma’s Zeeuwse dracht ik hoor theedrinkende terrassen een sigaren rokend zware stem bij kar en kraam kletsende vrouwen de luide schreeuw der marktkoopman ik ruik de in een ton gerookte paling de geur van varken, paard en koe van zilte vers gevangen vis van pas gerooide uien ik slenter terug de schaduw…

De zon bron van alle licht en warmte verbrandde de tranen in mijn ogen Ze verschroeide de magische glans die jij er zo zorgvuldig in getoverd had Er rest enkel het wazige zicht van vergane schimmen De zon is de oorzaak van schaduw en kilte…

Niemand kijkt de stilte weg in schaduwen die wijken en de blauwe hemel niet kunnen bedekken of dichterbij halen met eenzame woorden en fluisterende momenten van een avond die de kou weer wil beminnen maar in de gulzige warmte alleen nog zijn lege cocon over heeft.…

Blijven waar ik de tijd in woorden verpak en momenten langer maak omdat ze een melodie bewaren en de warmte fluistert dat ze nog een schaduw van dromen over heeft.…

op weg in het tijdloze licht op afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneidige voorbij het einde licht,eeuwigheid ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

Tanka: Op de brede dreef staat een mensengedaante, nietig en eenzaam, voor een poort, door mist omhuld, tussen schaduw en vragen. Haiku: Ruime zonneglans warmt het bos vol reine sneeuw. Dat licht steeds volgen...…

De lengte van je schijn kan nooit lang genoeg zijn, maar wacht; ik steek je aan, kort zo je bestaan maar geniet met volle teugen van je geflikker je warmte en je kunst om schaduwen te toveren op de wanden!…

heb lang gezocht naar een stuk land waarop ik wilde leven bomen geplant voor schaduw en zekerheid bonte struiken in het half licht een heg gaf warmte en overzicht in beschermend omheinen pas later kwamen de bollen en bloemen voor wisselende seizoenen verhoogde borders en bakken om van dichtbij de bloei te ervaren heb mij…

tijdloos op weg in het tijdloze licht als afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneindige voorbij het eindige -licht,eeuwigheid- ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

ik wist dat zwart op het doek langzaam donker en voller werd dat kijken verdween in ogen die bijna niets meer zagen in vervagen probeerde te contrasteren met het wit van schaduw maar er was te weinig licht heb de penselen en het mes weggelegd ben het leven met warmte gaan strelen maar de warmte die er was bleek te weinig…