Alle inzendingen over water naar de zee dr

nog altijd achtervolgt water het water van de zee mij in de uren van de nacht waarin de slaap mij niet vinden kan dobberend tussen hoop en vrees…

in de vroege morgen geurde de jasmijn toen zij naar het water liep ze klemde een lege lijst onder de arm haar ogen verfden de zee met de zee…

Kwallen in een zee van blauw, ik wil bij ze blijven. Spelen met de vissen oneindig door het water drijven.…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

een zee vol water is nog geen garantie voor een bron van voedsel…

opgewaaid water in de krommingen der zee schuren getijden…

Als de zee stil ligt en de waters wandelen dan is het ebbe.…

De publicatie van het onderzoek naar bijna-dood ervaringen betekent dat dit verschijnsel nu echt wordt gerekend tot wetenschap uit degelijke hoek. Dus leeft de geest ook los van ’t loze lijf? Dat staat, zo schrijft Van Lommel, buiten kijf.…

'k Heb dan met mijn stramme voet, Eindlijk uit d’onstuime vloed, Hollands vaste wal betreden! 'k Heb mijn kromgesloofde leden Op zijn bodem uitgestrekt; 'k Heb hem met mijn lijf bedekt; 'k Heb hem met mijn arm omvademd; 'k Heb zijn lucht weer ingeademd; 'k Heb zijn hemel weergezien, God geprezen op mijn kniên, Al de doorgestane smarte…

Er drijft een dunne zee boven de zee, ik zweef overal, oneindig tussen voorouders en ongeborenen De zee kust en speelt trekt me onder water mee in hoge schuimkoppen die uiteenspatten in mijn nieuwe regenboogslierten over de zee, van de zee de barende zee verzwelgende zee verdampende zee die diepten van dalen maakt, scheppende duisternis…

De kamer is keurig, niets op aan te merken, maar hij is niet in het eigen vertrouwde huis. Het medische bed komt nog het beeld versterken, dat dit een andere plek is dan ons warme thuis. Wij eten op tijd, maar niet aan dezelfde dis, jouw en mijn tafel staan daarvoor te ver uiteen, hoewel jouw tafelgenootschap veel groter is, nuttig jij en ik…

Het water van de zee is altijd zout, hoe men de politiek ook vertrouwt, of het nu dames zijn of heren, die met de waarheid gaan jongleren. Hoe zij de strooppot ook hanteren 't eigen gelijk zal prevaleren, 't spel, het is al eeuwenoud, het gaat om macht en om behoud. Te vaak te veel ging het al fout, het water van de zee is altijd zout.…

ze worden uitgedund door de vijand: de zee, die triomfeert in deze arena. hand in hand vecht men voor het land, om ‘t te behoeden voor een drama. maar niets is tegen de natuur bestand en wat rest is een treurig panorama. de waterstrijders bieden geen tegenstand en krijgen een ijsje van mama, op het Bloemendaalse strand.…

ik heb op de mooiste plaats gezeten een vergeten steen bij het einde van de pier om ongestoord naar het concert van de wind te luisteren in grandioos akkoord geen bladgeruis of brekende takken als vallende dissonanten verstoren het watergeluid dat in zijn robuustheid dijk en waterkering heeft gekend en hen heeft verwend met alles…

vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt zoek ook het woud niet op waar regen valt nee, ik wil betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet.…

Witte koppen slaan als een bres in de branding de dood in het zout. Je zingt als een lorelei ontvoerd uit het zoete land. * Muziek: Nina Hagen,'Seemann'…

Aan zee voel ik mij klein als ik kijk naar wolken en water. Oneindig is de beweging. Eb en vloed. Boodschappen van ver omspoelen mjn voeten. Wier en hout en touw. Gewone dingen, maar ze ruiken zilt en zijn nu anders.…

Een golvend gat van niets dan water Doemt klotsend op achter dichte mist Ik zal denken aan dit beeld als later Ons land door de zee verzwolgen is.…

Zoals het water, zoals de zee vol vissen en kreeft, zo komt het woord met de golf die daar komt en ons optilt in een zee van genot en dan terugtrekt en gaat. Zoals het water komt en gaat, zo komen woorden en beelden van ver en dichtbij op de bries in het schuim langs de brekers, het tij van dit en hier, van jou en mij.…

Het silhouet van het glansrijk stroomt langs de kustlijnen als een begin of een eind van getijdige draaipasjes rondom ons golven de wateren mee natuurkrachtig naar aangespoelde omhelzingen.…

Een doodzang zo fris Als een kinderstem is Zingt de bron van al leven, de zee. Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee.…

De zee, één water van vrijheid, Dansend oneindig licht, De lucht, één ruimte van vrijheid Zonder gewicht Zij spelen de een met de âar, Vrijhede‘ ontmoetend elkaar.…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

Vrede is een zee van naakt zijn. Een zaak van anderen raken bij de huid. De kleuren wissen in de massa. Golven verankeren op een lens. De mens is een druppel. In zijn kleren valt hij op, het netvlies van de visser trilt in niets dan water.…

je vijvert in rimpelloze rust kaatst hemel haar eigen blauwdruk terug waar beken jou in oorsprong vullen met jeugd en speels onstuimig zijn neem jij hen in bescherming en leidt ze door verwateren naar eigen veiligheid aan jouw boezem is het heerlijk laven voordat zij zich op weg naar zee gaan wagen…

Golvend water, woest gedruis. Stilte gaat verder in wild geruis. Mijn voetstap geeft zijn spoor aan de eeuwigheid. Maar bij de eerste golf is mijn spoor verdwenen. Mijn voet gaat mee in de zee. Mijn eigenheid in de onenigheid. Al mijn gevoelens laat ik gaan, geef ze over aan de zee. De zee, die mij een vrije weg geeft.…

Het buldert als de branding breekt Het zand zuigt waar ik sta Dan glijdt het water glinsterend weg De branding achterna Het blauwe open watervlak Zo nieuw en toch zo oud Het ademt golvend op en neer Is met zichzelf vertrouwd Ik geef het eb het oude mee Al mijn versteend getob En rustig neemt de zee het aan Het water neemt het op Ik…