Alle inzendingen over waterpas

(Een innerlijk landschap) De verkaveling strekt zich waterpas tussen zon en aarde Warme stralen doorklieven de atmosfeer tussen Heer en gade boven de breuklijn in een zee van gras Hier ligt het land begraven achtergelaten in een geeuw voorbij eeltige handen Hier hongert de dageraad De tijd spiegelt zijn wezen in al het levende…

serafijn in jouw oog geschreven Van vrolijke tovernachten tot de witte sterren in een zee van ultramarijn waar we samen urenlang in dwaalden Soms is er nog dat verlangen naar de oude Linde waaronder ik jou mijn woord heb gegeven en waar het licht teder om je bruine haar sluierde langs vonkende ogen straalden Toch bleek jouw tred niet waterpas…

geborgen in de grijze morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas. Uitgestrekt, wit rondgevlekt in kristallijn, speelt vorst, in hermelijn, met licht en pijn. Hij straalt intens zijn koude macht. Als speldenprikken zilver, zonnen in het klein, vriezen sterren met venijn, in stralen glitterfijn, water in een strenge nacht tot kracht.…

In `t donkerst plekje van dit tabernakel bij het krapste altaar binnen zijn tempel achter een deur zonder alt hoge drempel noch koren of bonen of hemels spektakel Er doolt geen licht, sinds ster doch glas in `t lood daar pronkt, totaal overbodig maar ach, hij vond het ginds ook nodig zo blijkt zelfs `t kleinste gewijd waterpas Zijn bezoekjes…

mannen - eens met baarden die hier nog spraken met behaarde tongen over het woord van Liefde en het roemde - verdoemde ongenadig het dan braken in overzichtelijke lettergrepen die tezamen - maar gescheiden aan gedienstigen werden tentoongespreid in die ene grote letterkast waarvan ik altijd had gedacht dat vervolmaakt dat ene woord zo waterpas…

Zie je; Zijn neus staat niet waterpas. Het is wat hem ooit griefde. Maar met een verleden van hard lood, mag een mens dat verwachten. Eet smakelijk, zuigt hij door zijn lippen zacht. De zon die gaat weer liggen. 't is weer nacht.…

mijn flippers en de duikbril in de tas, mijn zwemband en de drijvers en mijn regenjas mijn zuidwester, mijn paraplu en laarzen en mijn waterpas..... want je weet maar nooit....... in een waterplas.…