Alle inzendingen over weemoed OR melancholie OR bitterzoet gevoel

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Verloren liefde. Verzande herinnering. En een traan die vloeit.…

ze mijmert in een huis van glas waar de dag in zachte tinten vervloeit de laaghangende wolk het zonlicht weerkaatst de lucht aan het donkergrijze water raakt de azure zee het schip op handen draagt de tedere takken van de plataan de westenwind weerstaan ai solitas ai saudade weemoedig zingt haar bitterzoete…

Elke poging op mijn scherpe tong gestrand wil ik nu een maatje vinden mijn hart is leegstand beu Ik maak honingzoete zinnen op zoek naar wie mijn koek wil slikken, zich laat verstrikken in mijn plakkend web Maar één voor één glijden ze door mazen, geen trek in suikerspinnen ik blijf alleen en dat smaakt bitter…

als een breuk in het leven de trillingen die steeds dieper doordrongen het levenslied moeilijk te beschrijven laat staan te bespelen op vier snaren toch strijken stokken de vier snaren en voel ik tranen komen vanuit de bodem van mijn hart merk ik hoe het verleden zich met het heden heeft verweven zo voel ik herinneringen bitterzoet…

omdat jij jij bent omdat ik ik ben en wij geen samen worden loopt hier ons pad dood ik verlaat de verwarring tussen jou en mij spijt voegt en doet er niets toe deze liefde vloekte bij onze huidige kleur…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen? doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

bij een geur van natte lappen vallen weerom de bladeren in een landschap van melancholie is heimwee het steekwoord ergens tussen mijn oren blaast iemand weemoedig op de mondharmonica en op het prikbord van het gemis hangt nog een ansicht van een voorbije vakantie...…

Nu komt het los Wil het niet meer Even geen ruimte Het te verkroppen Parels van weemoed Dringen zich op Branden mijn ogen Willen niet stoppen Zo'n dag Echt zo'n dag Vol melancholie Behelst mijn gevoel Doet mij stil staan Eist al zijn tol Zuigt mij zacht leeg Bedreigt voor 1 dag Mijn zwakke bestaan Vandaag is zo'n dag Magisch Samhain…

(libertango) stemmig als de cello van Yo-Yo Ma te merken hoe het gevoel wordt overrompeld door wat melancholie zoal losmaakt... een brok wegslikken en weten dat het leven om je geeft Lejo van Kuijeren…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Als je eens wist Als je eens dacht Als je eens wilde De wilskracht mist Onwetendheid door macht De "wijzen" die jouw gedachten stilden De energie in mij gaat verloren In wanhoop vindt dat zijn kracht Mijn laatste hoop gezonken Enige redding is het gevoel te smoren Ook al wordt de pijn niet verzacht Bitterzoet is wat wordt gedronken…

Weemoed overvalt mij overmeesterd het gevoel betaalt morgen bij het gaan verstaat verbaasd, dat het gevoel een gevaarlijk leven leidt van buitenaf... een zekere volmaaktheid weemoed sluit achter mij blind de deur terwijl ik mis, wat was, wat er helemaal niet meer is weinig reden om een uitzondering te maken.…

Als je eens wist Als je eens dacht Als je eens wilde De wilskracht mist Onwetendheid door macht De "wijzen" die jouw gedachten stilde De energie in mij gaat verloren In wanhoop vindt dat zijn kracht Mijn laatste hoop gezonken Enige redding is het gevoel te smoren Ookal wordt de pijn niet verzacht Bitterzoet is wat wordt gedronken…

alles wat voorbijging en waar je met een gevoel van warmte aan terug denkt is louter melancholie herinnering van lach en traan en de pijn van dat het niet altijd zo door kon gaan de zwart/wit foto van voorheen met kartelrand is nauwelijks nog tegen de tijd bestand…

de foto zegt eigenlijk genoeg het gevoel evenaren van toen dat gaat mij voorlopig niet lukken veel is melancholie doch deze pijn zit zoveel dieper zodat ik er misschien maar eens een chanson de chagrin over zou moeten schrijven Lejo…

hier begint het: het bitterzoete verlangen zet ons onder stroom het aanraken zonder aan te raken een bitterzoet reiken buiten jezelf afwezigheid in tijd en ruimte zonder ogen valt genoeg te zien hier begint het…

voor mij was kerstfeest een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand uitgestald op het dressoir en de warmte van met z'n allen (en iets van soberheid) aan een tafel van fragiel geluk nu wij zoveel materiëler zijn weet ik mij een illusie armer…

hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs naar klank en kleur maar vond ik slechts verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms…