Alle inzendingen over weemoed OR taal OR gedachten

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Op de kade aan de haven staat een oude visserman weemoedig te staren naar de eindeloos deinende zee in gedachten vaart hij mee op de golven meters hoog om zijn laatste reis te varen tot de hemelboog.…

Als we reeds met één been aan gene zijde staan Steeds vaker in gedachten naar onze jeugd gaan Doet onze geest in spagaat zachte pijn van weemoed ontstaan…

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

de stem van haar verlangen drukt zich uit in woorden door een bloei- tijd maar wel met voorzichtigheid ontwaakt er in haar een poëtisch intermezzo dit leidt tot mystieke dromerijen met blozende wangen wat werkelijk in haar leeft dit kristalliseert haar gevoelens in al de dingen die zij nog niet is tot geheimste weemoed door de taal…

Waar mijn sporen zijn onverdiend Waar mijn daden zijn ongezien Ongehoord laat ik er mijn echo achter Luister goed Misschien dat je hem dan hoort Een restant van mijn gedachten Een restant van mijn weemoed Een resterend laatste woord…

Zacht, heel zacht omhul ik de weemoed van je gedachten met spinrag van troost de vrede van zonwitte dagen In woorden ben ik enkel een wever van wanen Maar toch.. Ergens… onvindbaar intens… omhels ik de verzonken schelp van je parel……

Het is stil om me heen en ik blijf hier met mijn weemoedige gedachten alleen.....…

Gedachten zijn als bloemen die zonder plant nooit kunnen groeien Zonder taal maken je gedachten geen enkel verhaal Ze hebben geen schijn van kans om te ontstaan zonder die code zijn ze van elk resultaat ontdaan…

gedachten komen in flarden bovendrijven net als het weer verandert mijn stemming zo sluit uiteindelijk noodgedwongen de computer op het bureau kan al die weemoedige gedachten maar niet verdrijven mijn stemming schept thans woorden van een somber niveau…

Sentimentele gedachten, spelen door mijn hoofd. Gebruik toch je verstand... het lijkt wel als verdoofd. Mijn hart is vol verlangen, 'k zie jouw ogen, voel jouw handen. Nee, geen verdriet, tranen vergiet ik niet. Een gevoel van weemoed, naar wat eens was... De tijd verglijdt, dit gevoel beheerst al mijn gedachten.…

Zo ben ik weer hier en staat de tijd mij toe te beginnen met een ochtend die woorden bederft en de regen koestert als de zwijgende boodschap van weemoed over een warme nacht en gedachten die herinneringen verleiden maar uiteindelijk niets meer verzinnen en alleen een tergende kater beloven…

Voor de zoveelste maal is het weer oktober Verliezen vogels hun stem stoppen tijdelijk met zingen Valt het blad als goud uit de wijde jas van de berk in m´n achtertuin Doet de zon heimelijk en heeft regen plotse invallen Voor de zoveelste maal spreekt herfst ´n taal waarin afscheid, weemoed en herinneringen.…

ik haal de dode takken weg van vader’s graf wil hem aan vergetelheid ontrukken aan de dode taal van stenen wil kijken als alwetend kind dat vaders voor altijd duren de man met wie ik zonder weemoed nog heel hard zong die me het licht aanraken liet mijn verklaring van liefde aan de man die me groeien liet ik haal de dode…

gedachten ontvouwen wegen naar de kern van mijn bestaan rangschikken letterschrift tot evenbeeld van mijn gevoel en jij leest onuitgesproken taal kruipt met jouw ogen in mijn ogen ordent mij tot woorden, begrippen begrippen tot begrepen taal…

Taal die gedachten delen kan, leidt vaak tot misverstanden. Tot onzin en veel wanbegrip. Denktaal heeft humor nodig. Taal die gevoelens delen wil, verschuilt zich, begrijpelijk, tussen bedachte regels in. In veelzeggende gedichten. In spaties tussen woorden. In rusten tussen tonen. Daar worden talen stil.…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

Daarvoor was grote moed nodig: voorbereidingstijd, met weemoed terugblikkend, een verzonnen omweg; hij had voor hetere vuren gestaan. De bagage die hij meedroeg had de wereld iets te vertellen: klare taal, toch op de loop gegaan; mensen verleidend na te denken.…

terwijl slaap in ogen dwaalt op zoek naar zachter rusten sussen lipgelezen woorden onze stille taal alle weemoed in jouw naam spreekt van lichte dromen want we komen ooit weer bij het raam dat opent, als je lacht deze nacht vertelt van maanglans en van jou een jonge vrouw die wereldwijd op uitgekomen vlinders wacht…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

Als vanzelf zijn gedachten die langs mij glijden en die ik niet ken anders dan de mijne en spreken ogen in een taal die ik wel ken maar niet versta...…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

Klokken luiden Hoorbaar in de stilte van natuur Turend over uitgebloeide kruiden De wereld is liefde en maakt soms overstuur Voel weemoed in gedachten Een dierbare die pijn wegneemt Stapvoets lopen, minuten wachten Het is eeuwig stil maar ook zo fijn geweest Laat de dienst maar beginnen Mijn gedachten in hemelsblauw Met liefde gaf ik…

De richting waarin mijn ogen afdwalen, de seconden dat mijn instincten falen de liefdevolle piepkleine signaaltjes die ik echt niet zag, maar die er waren, verraden het onderwerp van gedachten en spreken de taal van mijn ogen. Het leven is allemaal zeer relatief, bewegingen vaak gesloten en schuw.…

Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig van nu, smelt laag na laag, wordt morgen uitgegoten.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…