Alle inzendingen over weerbaarheid OR ontplooien

Laat wat eens is geweest een mooie herinnering zijn, ontplooi je gevoel durf weer te dromen in een toekomst van nu en morgen.…

Zonder perspectief als regen zijwaarts valt met doorweekte vellen…

door emoties overspoeld maar niet weggespoeld ik heb kunnen blijven staan heb het door me heen laten gaan van binnen niet langer geblokkeerd heb ik me vrouwmoedig geweerd in staat om mijn verdriet te uiten dat proces is niet meer te stuiten door bij mijzelf te blijven en in mijn ziel te kijken heb ik me helemaal opengesteld me heel…

oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in lange voren tot magere kluit, de stralen van een nieuwe zon zich in het hunkerende land zal testen, met volle sproeten in verspeende grond, de stoppels van de weerbaarheid…

Niet meer in deze wereld verankerd in mijn hart,gewoon een leven in weerbaarheid, kent geen diepe smart, die sterke eigenheid valt niet uit de toon.…

Zolang ik hoofdschuddend uit mijn ogen kijk en zie hoe deze tijd de pletsteen voor zich uitrolt, er dan achterna holt zolang ik uit mijn ogen kijk, zolang ik door deze dagen ga, mijn hand bevestigd in een vrouwenhand: een spiegel vóór het omklemde hart van wie doodloopt, zijn angst ophoopt, zolang ik mijn hand houd in die hand; zolang…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

en dan nu de vloeibare oogst verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der…

Ga in je creativiteit de uitdagingen aan fluistert de wind doe als een Maya krijger volg het gevoel van de maan-schorpioen- maand dat wat in je hart groeit is ontplooiing van je zelve de integriteit van je gevoel vandaag is je verborgen kracht bron: Pan Holland…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

Men tuimelt wel, en wonden krijgt men dikwijls, dichte en diepe… ‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt, of hem de dood beliepe! Het leven is… geen vrede alhier, geen wapenstilstand vragen: het leven is de Kruisbanier tot in Gods handen dragen! -------------------- wijgt: strijdt…

Heel licht en geduldig, met enkel het doel van ontplooiing en groei in gedachten. ‘Hoop’ is dat wezen van dons dat verwarmt wanneer kou ons bevangt. Met zijn zachte gepiep en zijn kloppende hartje ontdooit hij de angst zonder klacht, zonder claim Louter licht en geduldig, met enkel het doel van ontplooiing en groei in gedachten.…

heb ingezoomd op je lach van zacht naar volle kracht in aanzet tot ontplooien laat je iedereen ontdooien straalt met ogen maakt affiniteit met blijheid in ons hart in delen open je de geest met charmante vrolijkheid deze foto geeft een stukje van jouw hemel prijs…

iets kleins de roos wil ik je geven je bladerde in groen knopte op diverse tijden maar bloeide nooit voluit ik koester je met warme handen en voel dat jij ooit opengaat de kleur heb ik gezien nog voor het eindelijk ontplooien en weet jij bent de wereld waard…

je werpt je blikken onverhoeds, huid en klieren trekken samen om groter te ontplooien ik wil me op je gooien om met jou het feest te vieren van het verboden vlees onthutst voel ik mijn lust die groter is dan werd voorzien in veel te nauwe broeken hoe kom ik aan mijn trekken als de spanning hem voortijdig zal doen lekken…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

dag jij het donker is voorbij de rozen zijn vanmorgen ontloken ze kleuren zo rood ze geuren zo zomersgroot regendruppels parelen zich op het ontplooiende blad de zon, ze schrijft weerkaatsende verlangens een spiegelwandjeshart glanzend op het meer het beeld van bekoring raakt het diepgewortelde je bent me hierin zo wonderbaarlijk…

alle grootlijfworden van de zeetaal die geen bijgebaren doen, zijn als stenen, die uit het water komen, als eilandruggen mompelen zij weerbaar mannelijke taal. zie mijn traaggeboren zinnen: drooggevallen wadden druipend van de branding.…

een lentemadeliefje bloeiend tussen het gras dat enkel maar groener lijkt het winterkoninkje dat in een helder gezang haar grenzen te kennen geeft de dwarrelende sneeuwvlokken in een schreeuwende storm dalend als een warme sprei * zo bestendig zo weerbaar, evenwichtig, blij…

Geest die kwetsbaar is Ziel te gauw geraakt Geen weerbaarheid Waar alleen de tegenaanval Lonen zal - Enkel agressie tegen De geest die krassen Maakt in de ziel En alles loopt volgens Een vast patroon dat Telkens meer beschadigingen Achterlaat - er lijkt zelfs Een wetmatigheid te bestaan In het uitrollen van de loper Voor…

nat bewogen de luxe transparante gordijnen in de hybride ruimte tussen nevel en mist waar stilte gekist lijkt te zijn omdat er druppels memoriam met afwaterende geluiden stromend afscheid namen zoals ook het grijs van het moeizaam tot ontplooiing komend ochtendlicht dat al door zon vaal werd uitgelicht…

In de toekomst ligt de tijd verborgen ongedacht en ongezien met kleine of met grote zorgen een helpende hand misschien De natuur kan zich ontplooien zonder tijd geen rol voor de klok dat is het mooie Voor ons ligt een zee van tijd die wij met ons schip bevaren neem als bagage wat hartelijkheid deel het uit en niet te lang bewaren…

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

Verdichting Chaos tot Ontplooiende ontwikkeling Cirkel Punt in het hart Onbegrensd ontplooiende ontwikkeling, Neemt de tijd Tot zij terugkeren, cirkel wordt punt Relatieve betrekkelijkheid Geleidelijke groei Geleidelijke geestelijke groei Een, Ohm, Een, Punt.…

hebben de bloemen geplukt die hun kelken verwelkten anderen in knop vertraagden door zaad en vruchten te maken we gingen voor zomer in schoonheid voor al eeuwige lente zonder verval maar kleuren vervaagden toen de knoppen verdwenen en het bladgroen bevroor onze weide bleef zwart na ontdooien want zonder zaad kan geen bloem zich ontplooien…