Alle inzendingen over weerspannig

Een weerkundig expert in Kapelle Had veel met zijn vrouwtje te stellen Hij zei: haar gedrag Dat wisselt per dag Die buien kan ik niet voorspellen…

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

jouw wit was streepvrij de intense onschuld verblindend nauwelijks raakbaar door contrastuele weerspannigheden zacht ebde gesluierde schoonheid weg een spoortje hemel achterlatend in de neerslag van tijdloos goddelijk genieten…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

ogen blonken donker je hand streelde het zwart fluweel in licht onbehagen wist de vleug aandacht te vragen het arrogante trekje rond je mond krulde weerspannig om geen afwijzen en vertragen je vroeg vriendelijk of ik het niet meer wilde dragen…

Het wereldse leed heb ik zo naar geest en spierkracht verzacht; en heb zo de weerspannige weerstand in al zijn aardse macht tot een stille aanklacht verzacht.…

in klein bewegen stribbelt materie met vasthoudende weerspannigheid tegen waar eigenschappen karakteristieken zijn voelt aantasting als structurele pijn net als in het organisch leven is er respectvol bestaan in met elkaar gaan juist verbinding is nog altijd de laatste link die voor het leven kenmerkend is…

nog kraakt de trap als ik de hemel bestijg is het weerspannigheid of zijn het zaken die ik liever verzwijg het leven heeft cadeaus gegeven met hun opsmuk ben ik blij maar in het licht van boven verkleuren zij al snel tot snuisterij toch kom ik niet met lege handen aan mijn naam op aarde blijft gewoon onder de gedichten staan…

vlinderen gedachten switchen flitsend van knollen naar citroenen appels naar peren bergen naar dal de wakkere dirigent probeert wanhopig het weerspannig orkest in harmonie te krijgen terwijl hij alleen maar alles los moet laten om een rustpunt te zoeken tussen zoveel aandachtspunten: het geluid van stilte…

langzaam keert het blad de zomer zacht haar rug weer toe druppels zijn nu nat en koud spatten in een grote plas kringen in weerspannigheid en tegenwind omdat hun stroom geen afvoer vindt maar in haar rode laarsjes danst mijn kind lacht naar alle kleuren die zij in herfst bemint…

met groeipijn zie ik dat geworstel alsof de draad geen einden heeft bekijk mijn handen die te groot alleen maar mogen wijzen de lijnen zijn zo strak gespannen en de liefde waarmee ze zijn bekleed kunnen haar breken niet voorkomen maar elke vezel in mijn lijf staat open om steeds samen de draad weer op te pakken waar zij hem vallen laat…

Plastic steekt uit haar afgewend profiel, met apparaten woont zij achter glas die haar weerspannig ademen bewaken. Als ik tot bloedens toe mijn handen was mag ik een ogenblik haar vel aanraken. Hoe steel ik haar, hoe krijg ik haar ontvreemd. ------------------------ uit: 'Dochter', 1984.…

De wolventanden van de tijd Hebben genadeloos het kind Uit mij weggevreten, Het levend karkas Dat overblijft levert Voortdurend strijd met De weerspannige werkelijkheid, Waarvan niet veel meer overblijft Dan een groot vierkant in het zwart Dat mijn wereld verbeeldt, En een grote zwarte zon Waaruit licht gezonden wordt Vanuit…

ik voelde de weerspannigheid van witte verf zij wilde niet in een keer stralend dekken kon de verhalen van de muur niet zomaar afsluiten door een nieuw onbezoedeld klankbord als blikvanger te openen ik zag hoe emoties donkerden na eerst drogend lichten hoorde spanning in de lucht door schaduwen van partijen heb alles…

de meeuw scheerde laag in een vlaag van speelse weerspannigheid over spattende golven in de hoop op wat buit ook jij volgde de reis die hij maakte op de vlucht van wind met het plezier van een kind hopend dat hij zijn doel zou raken danste op het krullend wit van de zee proefde het zilt dat hij heeft genomen om samen aan…

een zaal die nog weerbarstig lacht en wacht met warm applaus ik het enig lichtpunt in het zwart die met klam zweet de sof afwacht ik knip de wilde haren weg breek zacht met wat ik zeg hun weerspannig ik tot zij met honger blik alles uit mijn handen eten hun eigen egootjes vergeten ik herder weer en hoed de kudde met mijn schapen…

Vormgeving Maar de kern van dit Gedicht is: 't blijft 't Zelfde verhaal Dwarse en dus weerspannige leestip: (2 romans in 1) Ian McEwan Amsterdam & De brief in Berlijn Http://www.dwarsligger.nl…

vurig likt de vroege morgen aan de nacht dorstig en hunkerend naar geronnen gloed violen klagen modder aan die langs mouwen druipt de duisterval laat sporen na op blondgeverfde treden valsspelende klanken glijden langs leuningen omlaag eindigen in een weerspannige schoot wanen zijn bezeten van achtervolging tegenbeelden krijsen…

de wind duwde geleidelijk aan steeds meer vat op ons kreeg wat eerst nog plaagstootjes waren bleken ineens heel serieuze gevaren wij werden voortgedreven met intense kracht door een massastroom vol macht die nivellerend zijn route koos waarvoor leven het hoofd deemoedig boog ik zag materie in het zwarte gat verdwijnen weerspannig…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

ik zag hoe je handen voorzichtig stukjes oude weerspannigheid weghaalden uit het monument van je jeugd het waren deugd en gehoorzaamheid die jouw lang hadden gedragen in een vaste wereld met een huiselijke toon vertrouwen in een met positief elan behangen maatschappij tot daar de jeugd met bloemen liefde en plezier ging…

Geïnspireerd op "Volt-filet", het hogesnelheidssonnet van Inge Boulonois, leek het mij, na alle ophef rond haar partijlidmaatschap (exit Gündogan) en haar Kamerzetel (idem dito) bij Volt, zaak om deze grijze feeks van 44 te betitelen als Lucifer...een aartsengel, maar dan wel een weerspannige...…

de weg naar het huis bovenop de berg maakt een beruchte bocht scherend langs het ravijn waarin jij verdween nabij het stugge bergdorp van onze ouders je kwam niet meer thuis een dans macabre tussen onbenaderbare bergen van zoekend licht weerspannige bergen doen wat ze willen een boom sloeg een gat in het dak ik kijk de…

Wanneer ik pas in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed…

wegversmalling der weerzinwekkende weerspannige weeromstuitvliedende woordverbrijzelende onwrikbare in gietijzeren mal gegoten vormvaste, kaleidoscopisch als het weer en de altoos immer wisselende, gelijk de slagen van het lot aan zichzelf nimmer gelijkblijvende veranderlijke werkelijkheid jonkvrouw Belle van…

Kruiend ijs weerspannig aan de oever van de vliet. Koud en kil is de wereld om ons. Behaaglijk en vredig verwarmd de ziel ons bestaan. Geluk koesterend in een deken van liefde. Ergens op de wereld golven van geweld, stromend water als een brullende leeuw verscheurend al wat leeft in een paradijs van schoonheid.…

grijze wolken jagen weerbarstig buigt het riet regen daalt met vlagen een einder is er niet donker land gebeukt door woeste krachten verzet met hand en tand toont meedogenloos verachten geen harmonie maar grof verzet weerspannigheid en grote moed dat heeft het land gered en maakt karakters zichtbaar goed de mens uit deze aarde vertoont…

Grootmoeders dragen hun eigen weerspannige lijf. Het beklijft. Ik hou het heel hard tegen. Knijp mijn ogen dicht. Een dikke hete druppel rolt richting straatstenen. Zo ook de heilige Maria. Eén enkele schitterende bloedende traan. Zoals van haar wordt verwacht. Een herder wordt in een ambulance gehesen. Maagden zingen hemels gezang.…

En terwijl het volk buigt voor hun koning, rechten de bananen weerspannig hun rug. Dan treft de traan een dieper dal, en overstroomt de beker van genot. Aanschouw! In donkere catacombes dwaalt de ketter, door groteske gewelven, van het heiligdom dat achteloos zijn deuren niet sluit. De gazelle danst een tedere pas.…

wilde terwijl anderen vonden dat het niet zo moest ouder wordend herinner jij je dat je rust verlangde in en om jou heen gewoon voor jouzelf een plekje om jezelf te zijn ouder worden denk je nu dat komt nog wel nu zijn het de jaren van ontdekkend ontplooien wie en wat jij bent nu zijn het de jaren van zelf op vakantie gaan van weerspannig…