Alle inzendingen over wegvliegen

soms wil ik een zoen zomaar een zoen neergebogen zoals zomers die in gondels varen met voeten in het water en prentkaarten verleiden, groenblauw langs houten palen en langzame lagunes soms wil ik een zoen zomaar een zoen traag en stil zoals oude uren over bruggetjes heen oneindig jong in ogen die tussen duiven op het plein schuiven…

Wegvliegen als een vlinder Vederlicht Op de vleugels De tot poeder geworden zorgen Waarvan de wind Een zachtgeel wolkje maakt...…

daar gaat hij onder één arm z’n ziel onder de ander z’n hoofd wegvliegend in de late schaduwnacht onderweg naar ongewis alleen z’n hart blijft achter in die droom zonder begin zonder einde…

het is uiterst onverstandig om te beginnen bij de geest het hoofd kan wegvliegen en niet meer terugkomen vanuit het dagelijks leven het middendeel, dat in het westen Ego wordt genoemd kun je het beste afdalen naar de voeten op de aarde wortels in het water, de basis bodem voor elk bestaan daar moet je zijn…

Ik zou je laten schrikken en vervolgens wegvliegen naar de zon!…

Spinoza dacht al eens dat het een lettercombinatie was voor 'natuur' 'natuur' is ook dat weer dus je kijkt en je kijkt naar het wegvliegen van de vogels wat zoiets is als wegvliegen naar het leven of er vandaan en dan vraag je naar het gedicht dat geen antwoord heeft en alleen iets zegt…

Wegvliegend in alle vrijheid.…

de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur!…

Diep in mijn gedachten zie ik ons samen je hand op de mijne elkaar teder aankijken wegsmelten in je blik eindelijk toegeven aan de zwerm vlinders die al zolang gevangen zitten in mijn buik en in mijn hoofd, en na al die maanden kunnen wegvliegen zachtjes naar je lippen liefdevol zoenen kon ik je maar zeggen hoeveel ik van je hou...…

Wegvliegend in elkaars Vleugels hoog in de lucht op weg naar streling van de zon. Smeltend van passie in je ogen die eeuwig duurt. Uiteindelijk vergeten waar het ooit begon. Zal ik naast je blijven vliegen.…

dat ik het verhaal kwijt ben dat ik opnieuw moet beginnen ik was de weg kwijt maar begin het terug te vinden kom terug als een waterrat zwemmend in het verhaal als een vis in het kanaal en zwiepend met z'n staart onder de brug door en dan eruit stappen als een rep- tiel, wegvliegen al flapperend als een wat vreemde vogel weer…

Moordend heet het brandend zand alles is geel de wind blaast bergen een pad ontbreekt onze leidsman de zon water onze vijand slepen voort met onze gedachten geel wordt toch groen teruggeworpen op ons zelf ontstaan zielenspinsels, die wegvliegen naar verre oorden waar de oase lokt FATA MORGANA…

Ze wilde dat ze alleen was Weg van alles en iedereen Wegvliegend as Dat ze gewoon verdween. Ze wilde dat ze in de diepte viel Zichzelf erin verliezen Eenzame ziel het warme boven het koude verkiezen. Op een koude winterdag Toen iedereen nog sliep Was er niemand die zag Hoe zij de leegte inliep.…

je wilt misschien iets niet weten omdat je alles al weet elk nieuw gegeven heeft geen toegang toch weet je ergens dat je niet wilt weten je hebt al de pijn gevoeld van wat je zou voelen als je niet wist wat de vogels doen als ze gewoon maar wegvliegen daar gaan ze daar gaan ze zie ze verdwijnen naar de einder zoveel spijt…

hemel Jij bent een engel, Met mooie, grote, witte vleugels Waar ik me onder verschuilen kan Jij bent mijn engel voor in de eeuwigheid Maar als je zoveel van me houdt zal je me moeten loslaten Dan krijg ik ook witte vleugels Laat me gaan voor even Laat me vliegen, zoals ik nog nooit heb gedaan Laat me vrij, zodat ik met een lach kan wegvliegen…

Langzaam merk ik het De kracht raakt op De weerstand wordt al minder Dagen gaan er aan mij voorbij Dan voel ik het gelijk een krop dat in mij zelf gebeuren als een wegvliegende vlinder Een met vale kleuren Warmte tonen mis ik Tederheid Gedachten komen en verdwijnen verloren tijd en spijt Wat rest is steun te zijn Voor hen die nog beginnen…

Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt op zijn tijd echt langzamerhand zoals jaargetijden in draaglijke proporties zoals die vogels ook weer wegvliegen.…

moeizaam wring ik me tussen de regendruppels door richting uitgang langs de lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen…

verlaten land gaan Ze zegeviert Aan lege stranden liggen eenzame handdoeken felgekleurde resten in een uitgeleefd land Vertwijfeld roept een man bebaard en gekleed in lang Vrouwen schuifelen onverstaanbaar mompelend aan mij voorbij Ik sluit mijn ogen en voel de laatste zomerwarmte op mijn gezicht Besef dat ik kan opstijgen en wegvliegen…

Deze straat in wonderland een laan van roze wolken moet wel het einde zijn van de gewone wereld, hier begint het geluk en ginds moet wel de poort zijn maar daar wil ik nog niet heen Laat me langzaam lopen en genieten van bomen vol roze koeken Laat me wegvliegen uit pijn en misselijkheid uit de heilige drie-eenheid van mijn gedachten…

Mijn buik kreeg van die vlinders die niet kunnen wegvliegen gelukkig maar het was het trillen van de gevoelige snaar. Even een dansje wagen op één tegeltje Ik voelde me innerlijk bibberen. Het waren de polen plus en min aantrekkingskracht van in het begin.…

niet veel van maar meer van ijsbergen, die dreven er waren en verdwenen in een zee van altijd smolten, zoet in zout Het valt niet op afstand te houden het goede en het kwaad, verscholen in vreugde, een mespunt angst beide leren voorzichtig langs de randen te lopen Een val kan dodelijk zijn als je niet kan zweven een vogel worden en wegvliegen…

of beter: de eerste blinde schermutselingen in het omstreden grensland: in het jonge zonlicht gaat het oude weerlicht nog even volledig verloren de rest is pakpapier, houtwol journalistiek, psychologie, voort- planting, het uitstellen van zelfmoord de romankunst, heldendom, lafheid, liefdes als lieveheersbeestjes bijtend, als vliegen wegvliegend…

Ik zet het raam open om mijn ijle geest te laten wegvliegen maar er gebeurt niks, de kou waait waardepapieren op de tafel weg op de grond en cirkelende kou en vlagen verleden komen me opzoeken, ik pak mijn pen op en probeer mezelf te laten ontsnappen in een apart soort fantasie-land van eigen wetten en van dromen en hardnekkige concentratie…

Wegvliegende plukjes wol plakken nu in de bomen en zijn het web waar de lentezon rustig aan haar winterslaap begint.…

het betongrijs kwam na het kantoorgrijs wou hij wegvliegen op reis had hij nergens naar toe te vliegen in dit bureaucratenland zijn aktetasje in de hand zijn paraplu met straalmotor openklappen als om te stuntvliegen wou hij vliegen en ijl in de lucht zonder promotor of vluchtsimulator steeg hij op naar de maan een masker opzettend in de…

deden we het goed, - of slecht-, we trachten en trachtten wij mensen wachten tot we bevrijd wegvliegen. Ik hield, ik ging houden, zeer erg van de momenten, die ik zag, bij de ander èn in mezelf, van twijfel. We vielen dan, alleen, stil in stilte en verstilling. Het waren secondes van innig diep liefhebben.…

Een reis met een doel Een herzien Wat nog komen gaat Meisje nog maar zestien Blootgesteld gewaad Een kus Hand omringd met naakt Wegvliegende mus Weerzien volmaakt Getrek aan het leren koord Onzichtbare voetstappen Weer samen Zoals het hoort…