Alle inzendingen over wellekom

Ik droomde mij in wolken-landen; het blindend blank der zonnewanden al zwevend in 't rein azuur, als lenig marmer reuze-krullend, de dalen schaduw-purper vullend, - en goud-gekopt de stapel-muur En 'k zag 'n zaal vol schone vrouwen, het blank en blauw, in lange vouwen omhangend los de slanke le'en, in nauwe lijne-sluiting kozend…

Nu zijt wellekome aan. Bijna iedereen aanwezig. Kerstcircus op de buis. Verder: Gluhwein, de beste wensen, sneeuw in de tuin. Toch wil het maar geen Kerstmis worden dit jaar.…

Nu zijt zeer wellekome massa’s wijn, champagne, biefstuk, hertenbout, kalkoenen… We kochten in voor honderden miljoenen bij Aldi, Dirk, C-1000, Albert Heijn… En fijn dat al die verre hongerschreeuwen dit jaar romantisch konden ondersneeuwen.…

woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren land dat wij zalig doen geloven en met zoete wraak beloven dat hun ogen zullen doven om een uitgeslagen tand U zijt hier méér dan wellekome…

Het wellekom was hartverwarmend, en tranenvreugde in emotievol dialect. Doch afscheid gloort nu al pijnlijk voor mijn geestesoog…. niet aan denken, eerst maar genieten van gastvrijheid en jolijt…. Straks terug in die andere plaats komen weer dagen van schrijnpijn en snikkend heimweegevoel.…

Ik draag langs ’s Heren straten mijn klagend orgel om, en zing, op droeve maten, mijn eigen ’t wellekom. ‘k Zing afgezaagde zangen van ‘een gebroken hart‘ van ‘onvoldaan verlangen’ en ‘onbegrepen smart’ ’t Volk luistert, onverschillig, naar ’t lied, van ouds bekend; soms reikt me een vrouw, goedwillig, een kruimel of een cent.…

Die mijn gemoed zacht onderdompelt In kerstsfeer beleven van verlichte avondstilte Geknoerp van mijn schoenen die… Onvast over een onzichtbaar voetpad lopen Met moeite en onevenwichtig sturen Ontwijken van opgewaaide witte hopen Scherpe oude geuren van huislijke vuren Brandend, blokken oude turf en hout Ginder…. zie, het raam van liefd' en wellekom…

En gaan, en zien niet eenmaal om, En weten: liefdes wellekom Zal nooit meer ons verbeiden. Kom nu, kom nu, De tijd is vol. Daar zal geen uur meer komen, Dat van de bloei van dag en nacht Late avond zulk een gave pracht Heeft saamgenomen.…

Op een sneeuwwit paard gezeten, Met een gouden zaêl en toom, Overal goed man geheten, Overal zeer wellekoom. Als de kindertjes al slapen, Rijdt hij nog bij nachte rond, Om hun vreugde te doen rapen In de vroege morgenstond.…

wellekoom, En zie verwonderd op de snelheid onzer jaren: 'k Zal wederom mijn wens eenvoudig openbaren; Al klinkt hij laag, uw gunst beneemt mij alle schroom. Beleef noch menigwerf de blijde dag van heden! Gewen uw jonglingschap aan deugd en eerbre zeden! Koop, koop de vlugge tijd tot dees betrachting uit!…

Blijf maar werken; Nergens zijt ge wellekom. Waar ik vliege, En mij wiege, Volgen de ogen mij alom.’ 't Miertje zweeg; maar, toegesprongen, Greep, met rapgesloten hand, Naar de vlinder reeds een jongen, Roepend: ‘Ha, ik ving u, kwant. O, hoe vonkelen En hoe kronkelen Al die kleuren onder een! Welk een buitje!…

Daar stookt uw deugt een vier, door jaar noch tijd te doven, Daar heet ik u eerlang en altijd wellekoom. Want bijzijn helpt hier minst naar ’t lichaam, ’t minste deel. Mijn hope en wens is staâg: och, paarden wij geheel! En vlocht onscheidbre min, een zachte en vaste keten, Twee harten, eensgezind, twee zielen hecht aaneen!…

Eer ik je vragen ging, stapte ik in mijn plaats, Mijn woning, mijn schuren, mijn stal nog eens om, Vast peinzend: tot alles is zij wellekom. Wit van de hagel, maar warm trots de kou, Haalde ik de klink op: jij zat bij de schouw; Ik lichtte mijn mantel; jij wierp op het vier Een mutserd, en 'k dacht: zij ziet gaarne mij hier.…

De wind heeft mij gebracht naar het Land van 'nu zijt wellekome' Ik verwacht het wonder van het wit Dat het onschuld op zich heeft genomen. Met mijn handen vraag ik maar; dat zij Hun werk doen zonder gevaar. Ik ben de Meester en zij bespelen het instrument. Ik volg van dezen diegene die de weg van De liefde kent.…

DE wind heeft mij gebracht naar het land van 'nu zijt wellekomen'. ik verwacht het wonder van het wit dat de onschuld op zich heeft genomen. Met mijn handen vraag ik maar; dat zij hun werk doen zonder gevaar. Ik ben de meester en zij bespelen het instrument. Ik volg van dezen diegene die de weg van de liefde kent.…

Wie heet mij nog wellekom, vader, in dat heiligdom? 'k Ben als een die, 't land ontweken, weerkeert ongekend ter streke en vóór geen vriendenhuis of hut 't stof van zijne voeten schudt. Liefde, vriendschap... zij verdorden... Dorp, ik ben u vreemd geworden; maar uw verre klokkenklank roert me diep, mijn leven lang.…

Nog hete 't meisje twee-, driemalen Der nieuwe lente wellekom, Dan zal ze, o liefde, u tol betalen, Dan zweeft een vrijerszwerm haar om. En vlecht u een de mirtebloemen Om 't blonde hoofd, o maagdelijn! Mag een zich uwen bruigom noemen, Wat hemel zal hem de aarde zijn!…

Schoon, majesteitvolle Woud, Statige tempel der Godheid, Wellekom is mij 't geheim, 't Somber geheim der gewelven Die, met een wenk zijner hand, Miek de Alvermogende Bouwheer. Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U.…

Het zou de liefste groet zijn van het leven, Het laatste afscheid en het wellekom; O hand van mij, waarom gaat gij nu beven, O mond van mij, waarom wordt gij nu stom? De heengelegde lijken der soldaten, Zijn aangeraakt door de goudpaarse nacht, Er kruipen lijnen over de gelaten, Waarop de Dood zijn teken heeft gebracht.…

Binnen alle duinen waar zij klom, Heetten haar die valleien wellekom, En baden of ze bleef; stond niet een rij Van blauwe en geele bloempjes zij aan zij Geschaard, zooals menschen in een theater.…