Alle inzendingen over winter OR schaatsen OR spier

Zeg landgenoten, kom eens tot bezinning! Wij zijn de kannibalen van de schaats, De ‘concurrenten’ weten weer hun plaats, Maar is het niet één pyrrusoverwinning? Want als ze schrappen, schrappen ze het eerst Die sport waarin één land zó overheerst.…

ijzers krassen het ijs de beide benen slaan mijn gebonden geest diep in het denken glazig water en mist spiegelen de omgeving als heldere beelden in mijn gedachten luchtbellen kijken doordringend strak genadeloos zuiver in mijn ziel op die plaats ontmoet ik jou met rijpe rillingen in winterse woorden…

De striemendgure wind bevriest de wangen De tenen en de vingers worden blauw Al klappertanden bijters van de kou De schaatsen zullen niet aan wilgen hangen Publiek begint te klappen en te zingen Als één man staat men achter Neêrlands hoop De koning en de koningin incluis We zullen doorgaan! Ondanks tintelingen Rijd door!…

deed schitteren slepen schaatsen nieuwe tonen tussen oude rietkragen…

De winter komt en Friesland laat zich horen, Want nu het kwik gaat zakken komt meteen Daar het Elfstedencomité bijeen En ook Henk Kroes treedt officieel naar voren. Hij steekt zijn vinger plechtig in het water: Hij meet hoe dik het ijs zal worden later.…

ik zag je door het landschap schuiven met in de bochten het kenmerkend overhuiven wielen rolden en wat grint spatte kletterend op de diepe plas maakte alles modderig en nat ook naast het pad onrust trok wat schichtig weer de kar bespannen met twee paarden waarvan de kleinste draalde stil was de horizon toen jij verdween…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…

Weg met de winter! geef de dagen weer lengte geef bomen weer blad en wangen een blos Laat schaatsers verdrinken, de diepte inzinken Mijn god.... ik heb het gehad met de kop van Jan Bos Niets is zo mooi als de dood van een sprinter daarom zeg ik; Weg met de winter!…

Wie dan de Winter lastren mag, WIJ roemen 't geen hij doet! Zijn lange nacht, zijn korte dag Besteedt de Grijsaard goed. Hem zij, bij ONS, tot eerbetoon, Een krans van palmgroen aangeboôn; En klank van gouden snaren zweev' Door 't feestgeroep: 'De Winter leev'!'…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…

Schrale stille lucht vorstwit landschap krimpt ineen krakend water draagt geslepen schoenen ijzer krast de groevenpret onder windjassen donzen gedachten aan de grote elf dromen van een koude start…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

Mensen binden schaatsen onder, aanschouwen het wonder van de zijkant van de wereld. Het riet wenkt naar hen en wuift ze na. Steeds blijft de dag te kort, je moet stoppen met schaatsen terwijl je nog tijden door kon gaan. .…

hoorde het zingen van de slagen in samen schaatsen op het dragend ijs langs wuivend riet de zon geniet op laagstand van de stilte in ons gebied het slijpsel is een feest toont in witte sporen waar we zijn geweest altijd een verder maar wij keren om kijken naar van waar wij zijn gegaan…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

blauw strakt de hemel in noordoostenwind zie de rietkraag wuiven hoor schaatsen schuiven ruggen diep gebogen in gedogen tegenwind langs het wak waar je de vogels vindt ben gestopt heb mijn maal gedeeld zij waren met zo veel in samen overwinteren ben ik gegaan nog wakken zij in overleef…

geborgen in de grijze morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in…

Houdt er rekening mee, de winter komt er aan, de tijd dat Friezen weer massaal aan 't bidden slaan.…

schaatsen ging prima maar zakte toch door het ijs tijdens het klunen [senryu]…

Als de eerste felle kou in het gemoed van de liefhebber weer onrust zaait De sneeuw het land overrompelt en langzaam weer naar zich toe graait Glij ik de ultieme vrijheid tegemoet op het glad gespannen Wyde Wied Het blijft een prachtig plaatje een mooie onvervulde droom want helaas schaatsen – ik kan het niet…

De schaatser, diep in warme kleren opgeborgen, hoort slechts het hoge zingen van zijn schaatsen, het donkere ijs dat hol en grommend kraakt, hij is een zwarte stip, verloren in een oneindigheid, door een felle zon pijnlijk wit gemaakt.…

ik wist dat je ging schaatsen in je wit kristallen pak strak aan je lijf om nergens aan te haken en toch snelheid te maken als een flits voorlangs het riet dat zo zijn eigen tonen zwiept in een krakend lied in jouw cadans langs deze rij het kleurgezang met wuiven van de gouden kant voor je uit op het zwarte ijs jouw…

we zagen de wereld dompelen in het vage van wit licht gespikkelde mist vleugen zon kwamen steeds weerom zonder opklarend door te breken om ons de somberte te laten vergeten alleen het vorst- gerijpte oppervlak gaf ons de illusie dat het winterse ons heeft platgelegd omdat rijden te gevaarlijk was…

Een schrale wind striemt het gezicht gemeen wat aanvoelt of er vorst voorbij komt schrijden nog even en de schaatsen kunnen glijden en is er ijsplezier voor menigeen. Ik sta hier nu de winter wel te loven maar heus ikzelf ben zeer voor kou beducht voor sneeuw en hagel sla ik op de vlucht en ijzel laat ik me heel graag ontroven.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Op het gladde ijs is het zonder je schaatsen moeilijk bewegen.…

kom bij me wees nog één keer wintergast je neus zo koud die blossen na het schaatsen op je wangen ik ruik de winter zie de honger in je ogen als ik langzaam wanten van je handen schuif kom vlakbij me zitten laat me nu opnieuw het vuur opstoken vertel me van je leven de uiteindelijke keuzes die je maakte en de vrouwen die je hebt…

de eerste nachtvorst: merels schaatsen op het dak van mijn garage.…