Alle inzendingen over witte OR kruis

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Om de twee weken, regelmatig, niet elke zondag, maar bijna, loopt hij, incognito in de late avond, langsheen de steeg, de laatste meidenbar voorbij, tot aan de brakke grond waar oudere hoeren kettingrokend draaien met hun kont en lonken naar de zondaars. Hij weet welke hij wil en volgt haar zonder woorden In de schaduw van de schutting telt…

De afvoerputjes brullen. Ik juich: de vaat is weer voorbij. Het tafelzilver schittert me tegen. Alleen de vloer gromt verongelijkt. Er waren wat woorden tijdens de Maaltijd. Een opkomend stormpje. Het dreef naar mijn domein. De Gastheer sprak: 'Later vieren wij dit zaliger!' Boven mijn borden begon het te regenen. Daar stond ik: venijnig-luidruchtig…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

"Ik die bij sterren sliep en 't haar der ruimten droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over de melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan…

Stil loop ik tussen wit marmeren kruizen van jongens die hier zijn geland achter mij de zee het uitgestrekte Normandische strand onder elk van deze symbolen van geven ligt een mens die vocht voor ons leven met een ziel en een gezicht denkend terwijl ik daar loop aan mijn leven zijn dood weet ik nog beter waarom een kruis…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…

ik heb de zon gezien als halve maan zij staarde mij al wassend aan kwam snel tot volle glorie toen het verduisteren was gedaan daar, waar draaien kruisen wordt slaat donker toe en projecteert haar beeld in zwart massa breekt het witte licht van jaren geeft duister weet van eindelijk weer schaduw te ervaren…

Man krijgt slag onder gordel Kruis over zijn kruis Aanhouder wint niet altijd Het overspel is over!…

ik ben vastgenageld ik draag een zwaar kruis jij mijn liefste hoort bij mij en de kinderen thuis je ziet niets in het donker, het donker is zwart het licht is waar ik voor bid, kom bij ons in het wit....…

wil niet verrijzen laat mij nog even blijven rol de steen niet voor het graf witte doeken zijn gebracht maar kan geen afdruk maken van het leven dat ik ooit zal laten ben met de optocht mee geweest zonder kruis en doornenkroon het laatste oordeel was geen feest de zorg is puur voor als het donkert en de mensen gaan vertrekken weer…

Kruis naar kracht in transformatie Overmacht en onderstroom Sublimatie tot machtig over Eeuwig thuis in kracht naar kruis…

Men neme afstand tot de fenomenen Je hoort de mensen, niet de dingen zingen Men neme zomaar uit de losse hand Een snapshot - en ziet later in close up Het ongeziene blikverruimend beeld Dat luider spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken…

het eerste woord is al geschreven in het boek tweeduizend zes op wit papier staat het woord "leven" nog is er niets gezegd als onze blikken kruisen in het knallend feestbegin wil ik al in je ogen huizen mijn handen zoeken jou de raadsels van je huid lossen op in samen warmen ik wil je in mijn armen je emotioneel beleven…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Niet tussen mensen, niet alleen Hetzelfde maar toch anders Ongevoelig maar niet van steen Niet het kruis, het hart of anker Zwarte schaap en Populair Extreem en ook behouden Elegant en ordinair Kerngezond en iets verkouden Ik ben niet zwart en ook niet wit Echt was het maar zo simpel Ik ben een Idol maar ik mis een hit Gezakt met vlag…

De ligstoel horizon gericht ontspringt het verticale dat weerklank vindt in een gedicht waar mens en Schepper elkaar kruisen. Het licht te fel om in te kijken straalt warme gloed. Een straaljager doorbreekt het hemels blauw met witte strepen. Opeens verschijnt een tweede die hem kruist. Heer dit is geen toeval meer.…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

Hij werd genageld aan het kruis en niemand die erom maalde, hij zat geklonken aan het kruis en niemand die hem eraf haalde, dat was jaren geleden! Eeuwen terug!…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…