Alle inzendingen over witte stranden

rond je dijen je ogen zijn nog toe je mond is half geopend verwondering en hoop ik versta wat je lichaam zegt het witte strand, jij een paradijs op aarde ongelooflijk echt…

- verzwolg dit zo beminde land, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, een bloeiend eiland waar het hart moeizaam genas van d'oude waan, een tuin waar veilig en vertrouwd het leven is gegaan?…

sloop alle muren om je heen laat de zon weer in je hart geen plaats voor tranen of geween een blij gevoel, een nieuwe start laat me nu toch niet alleen neem me nog eens stevig vast laat me voelen dat je leeft kom naar buiten,uit die kast reik me toch jouw hand laat me terug in je leven komen ik neem je mee naar een wit strand vol muziek…

Soms stapt hij even ‘t heden binnen begroet me ‘n uur na m’n aankomst om weer achter z’n - op het zuiden gerichte - telescoop weg te dromen in de tijd, waar zijn wanen malen - terwijl hij op beschaving wacht die zijn selectief geheugen creëert: een groen archaïsch landschap, witte stranden, steden in diffuus licht.…

Je zegt: de wind heeft toegefluisterd dat jij veranderd bent, gegroeid en daarom nu kom ik je halen vlieg met me mee naar witte stranden. Ik ben steeds van je blijven houden kon niet vergeten, keek uit naar deze dag wat al gegroeid is, kan niet meer verzanden hou vast mijn handen, de tijd is aangebroken vertel je met een warme lach.…

Moe maar tevreden, zingt de toekomst in mij, haar enig bang lied, draag de hele wereld op mijn handen het lied van durven en witte stranden, de hand van geven en reuzegrote steden, de toekomst schrijft haar eigen tekst, ze zoekt mij niet, ze woont in mij zonder reden.…

De zon spiegelt de zee rood En goud de witte stranden. Met mijn handen maak ik een gebaar, Mij niet bewust van elk gevaar; wenk ik In een poging om te beminnen de onstuimige Zilveren zeemeerminnen. De wind heeft mij gebracht naar het Land van de onmogelijke dromen. De Maan reflecteert het blauw van het Meer tussen de bomen.…

De zon spiegelt de zee rood en goud de witte stranden. Met mijn handen maak ik een gebaar. mij niet bewust van elk gevaar; wenk ik in een poging om te beminnen de onstuimige zilveren zeemeerminnen. De wind heeft mij gebracht naar het land van de onmogelijke dromen. De maan reflecteert het blauw van het meer tussen de bomen.…

hij was geland Op het witte strand Met lens in de aanslag Tussen het prikkeldraad door Op mijn gehoor Heb ik het plaatje gevangen Door de kou bevangen Koud was mijn teen Meteen ging ik heen Aan mijn hand een fiets Langs de geul is dat iets Met zijn twee Ik en mijn rugzak gaat altijd mee…

Opeens, met één blik te overbruggen, valt verslonken De straklazuren Roompot tot een kronkelkreek Voor ‘t land van Schouwen als verheerlijkt opgeblonken En stralend aangedreven uit zijn nevelstreek: De witte stranden en de brede berg der duinen Met in zijn laatste plooi het kleine dorp bekneld, De hoeven loofgepluimd binnen haar akkertuinen,…

strand wanneer de man in de mars schreeuwt verrijzen aan de horizon deinend blauwe paradijzen voor schepen van hout en mannen van ijzer.…

Golven zo hoog als huizen die alles deden vergruizen die golven bedolven met grote kracht de witte stranden van smaragd Geen mens was tegen hen bestand wie, oh wie had hierin toch de hand is dit de draaideur der natuur wars van enige menselijke dressuur Moeten wij mensen steeds weer leren de natuur als grootmacht te accepteren geen…

witte schuimkoppen uitgeblazen op het strand natte voetstappen…

de zee, zo blauw als de lucht golvend onder de zon die witte schuimkoppen die rollen naar het strand kinderen spelen aan het strand lachen zoveel ze willen de zee…

Voor mij een strand een eindeloze vlakte aan de waterkant, kabbelende golven bespoelen het witte zand. Waarom, dierbaar strand, zo immens ver weg van mijn vaderland en de moeder die ik mis, voel ik me zo aan jou verwant?…

De strandgasten in paniek als ik in zwembroek op ‘t strand verschijn; verblind door al dat wit vlucht de zon achter een wolkgordijn…

Scharen knippen; Topjes wippen; Geurend valt het groen. Kijk die chicks hun best doen! Heup aan heup op sportschoen, Top in zakjes doen! 't Warmer branden van de lampen ontkent het avonduur; Afzuiginstallatie, Zoemt een zacht triomflied; Een duister avontuur! Stoonde knippers, Toppenwippers, Net alweer gebeurd! Ga toch even zitten…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

Er was geen stervensangst geen pijn, God heeft hem zomaar weggenomen, Zijn engelen zijn stil gekomen. Geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan wij bij zijn planken woning, Zien voor het laatst zijn lief gezicht, Waarop een glans van vreugde ligt, Omdat hij zomaar 'thuis' mocht komen.…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

wellustig dansende witte vlekken de zee ligt lonkend aan het strand, lokt met lichtblauwe parels een enkeling trapt erin…

spattende witte pluimen die woest worden neergekwakt op het zand van het strand…

Het strand aan windrijk land golfende zee hemelsblauw en mijn gedachten privé-domein volgen als geobsedeerd een ragfijn jurkje wit in bruisende branding en golven en wind bespelen onblusbaar ritmisch beminnend haar natgolvend lichaam als een Latijnse dans en gedachten stranden in windrijk land.…

Met typisch Amsterdamse arrogantie dacht Mokum internationaal te scoren door jonge cityhoppers te bekoren als trendy dans-reisdoel in de vakantie. Maar bij het eerste grote dansfestijn blijkt al dat er te weinig bussen zijn.…

Kijkend naar buiten, in al haar pracht staan daar stil maar ook vol kracht witte bomen. De vorst en rijp, maken takken wonderschoon het is prachtig, heel gewoon kale bruine takken, prachtig wit. Wie de schoonheid van natuur een wonder vindt, snapt dat ik geniet als een klein kind van dat prachtige fenomeen.…

je zwaaide witte handen wierp me een rode glimlach toe uit je gebruind gezicht in je ogen danste zomerblauw een warme zon en in je haar nestelde wind een lentekind de branding kabbelde als toen sloeg in groene golfjes over spatte op het strand wit schuim nog op je hand…

Hij ziet haar op wit besneeuwde stranden Uitschuivende golven Beroeren witschuimend haar tedere voeten Zou willen schreeuwen Blijf! Maar beseft dat was toen Draait zich om Weglopend voor zijn herinnering.…

we kasteelden speelden met nat zand op strand middeleeuwen met hoge torens een slotgracht de ophaalbrug met lange schelpen torenkamers met uitzicht op zee voor jonkvrouwen die wachtten op hun prins aanvarend op golvenwit of in galop op strand met spattend zand in witte herinnering zakdoekjes die vrolijk fladderend hun afscheid…