Alle inzendingen over zee OR haven

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Rook van een opvlammende sigaret is liefde een zucht, gesteun vuur dat fonkelt in de blikken een zee die sterren weerspiegelt een zacht vel dat hardheid omsluit licht dat op gloeit, opbloeit schepen naar een veilige haven leidt waar witte vrouwenborsten wachten als duiven, koerend, lokkend paraderend Ik heb jou liefgehad en werd bemind het…

De gladde golven glippen naar de rede Met klaterend even, weer gesmoord gekoos, De hemel schemert over zee, en mede Is vrede wijd en zijd en tijdeloos. En uit de haven komen zij gegleden De boten met hun zeilen roereloos, Een kantige schaduw tegen donkerheden, In 't spiegelende nat een schaduw broos.…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

, haring en pest in een haven die eenzaamheid heet breng hem terug, geef hem terug…

blijven zou bij de sterren in het blauw van een verre haven…

Vindt hij dan een veilig haven luwt de storm, bedaart het tij. Wacht daar de schoonheid van het leven . Blijft die dan ook steeds bij mij?…

Een bootje in de storm op zee, stuurloos,...zonder kapitein. Soms kan ook ons leven als dat ene bootje zijn. Geen koers te bepalen, even de richting kwijt. De dingen in het leven, soms met onzekerheid. Verdriet, pijn of verwerking, geen haven in het zicht. Denk dan aan één ding: straks wordt het weer licht.…

Basalt boven de troosteloze zee, die mompelt achter haar nevel. De grijze koeienlijven drijven zonder poten boven de rivier. De geur van vis, die tussen vangst en slacht hier gebleven is. De boten hangen op hoge poten, gevangen in de haven van laagtij. Het cirkelen van schreeuwende meeuwen, die elkaar verjagen.…

Langs de kust bezoek ik graag plekken Waar een uitzicht lonkt Verleiding op reclameborden ronkt En aanzet om de bakens te verzetten Het lijkt cliché en sleets Maar in de haven is het altijd druk Reisdoelen te over naar geluk En dat herhaalt men steeds Ik schuw de open zee Het ongewisse zonder maat Vooral bij ontij in de nacht Toch…

Hij liep gedoken als een moede vogel Langs de haven, waar de vissers stonden. Daar schuw voorbij. Voor hem lag grauw en wijd De zee en fluisterde als uit duizend monden. Hij hief het hoofd en leek te luistren even. Toen verdween zijn schaamle gestalte in de regen, Moeizaam schuifelend, gebogen tegen De wind.…

In berusting ziet men de haven, waar de zeelui schrijven over gevonden schatten. Jij ruwe zee, jij levend lied. Jij ruwe schepper, jij zorgt dat men ziet. Wie geeft zoveel vreugde, zoveel verdriet, te troosten geeft de zee, te treuren niet. Jij ruwe zee die onmacht heet, zo diep dat men geen grenzen weet.…

(En daarvoor zijn die rooie pillen) Er wordt bijzonder goed op je gelet Toch lijkt Meneer De Vries een hele brave Gewoon een oude man bij de tv Dit is voorgoed zijn nieuwe haven Maar dromen zal-ie altijd van de zee...…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Je ziet schepen de haven in varen, mensen die zich scharen Bij de viskraam, voor een lekkerbekje. Lauwersoog is voor mij het mooiste plekje met z'n zon z'n strand en zee. Ik draag het in mijn hart steeds met me mee.…

ik langs de steven een piepklein bootje zag bij degene die er in stond ging ik uitgeput overstag Wij hebben het zeil geheven en drijven zij aan zij in rustig kabbelend water geen haven meer voorbij…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

Er liggen zes boten aan een steiger in de haven van mijn jeugd ieder met een eigen zeil een buitenboordmotor en roeispanen een kiel, een roer, en een reddingsboei soms spring ik in het prille water van het meer, met minder herinneringen bevaar ik oceanen in mijn fantasie waar mijn moeder plots een eiland wordt en mijn vader een gebergte…

De schipper manoeuvreert zijn strofe door een zee van schuimend wit en schrijft zich een haven, een punt waar elke klinker zich veilig weet.…

reisde met volle zeilen richting Curaçao Met Tula als kapitein en Karpata als stuurman Maar het schip leed schipbreuk zonk naar de bodem van de zee en daar bleef het liggen, tot het op 1 juli 1863 naar boven steeg, statig de haven van Willemstad binnen schreed en met gouden letters schreef: ‘De slavernij is voorbij Ook hier…

ik zag kastelen op het water kaboutermensen puntmutsten hun groet het zag er zwart van afscheidnemend velen meeuwen krijsten schor hun groet water sloeg in deining terug met golven hoofden braken ze maar argeloze voeten werden nat bedolven met een laatst signaal de haven uit de zee draagt langs de pieren het kleiner…

Opslaande golven in de verzande haven: een schip vaart voorbij.…

met het anker losgeslagen windstil in de haven drijven wij toch langzaam weg naar volle zee drijven wij weg en geesten reizen mee het kalme water klotst zachtjes tegen het schip dat vaart onder de vlag ik zink in mijn liefde voor haar een matroos speelt een lied op zijn gitaar voorlopig nog geen land in zicht de haven inmiddels ver…

luide kreten slaken meerminnen schitterende lijven schuilen in gedachten van de grachten getijloze bruggen krommen de rug natte straten dragen sporen van wagens die vroeg uitladen het leven verloopt niet op afstand ochtend en avond zwemmen als vissen de haven binnen zo lang als mensen zich herinneren uit zee gedreven hangt een wolk donker…

Destijds kende ik de wereld niet je liet mij nog een sprookje leven door warme veiligheid omgeven en kussen heelden mijn klein verdriet Ons gezin was een kalme haven waar onze bootjes lagen gemeerd hier werd ons het varen aangeleerd voordat wij ons op zee begaven Nu is mijn verlangen groot naar thuis voor boot en zeilen zoveel reizen,…

te bouwen, met een dam in het midden Er stromen mensen over van de welvarende dorpen naar het drooggelegde land met de nieuwe haven – geen oude kern die hongerig de ommelanden verovert maar hun kolonie…

Als weer de zee vol vrede en rust is, zal dan het wrak van mijn boot niet mededrijven naar de ree? Met mijn boot moet ik op zee. Of ik de rijke haven vinden zal weet geen; de sterren niet. Doch steeds zingen de baren: Kom met ons mee, kom met ons mee! Is het de lokstem van de Loreley?…

De waterlander vertrok, keerde soms weer in de haven, maar altijd weer woei de wind hem de oceaan op. Waarom kwam jij niet mee? Het droge land bindt je alleen maar met diepe wortels, zodat je onbeweeglijk vast staat, totdat een ander het oordeel velt.…