Alle inzendingen over zee OR wachten OR verdriet

Ik wacht, zo lang Geduldig, zonder angst Ik wacht, weet niet waarop Ongeduldig en bang Ik wacht, Op liefde of geluk? Op verdriet of haat? Maar ben het zoeken vergeten…

Een eenzame traan uit stil starende ogen Gelijk een zee van verdriet.…

als verdriet verdroogt verdampt een zee vol tranen tot een zoutwoestijn senryu…

(vrij naar Stevie Smith) ga niet met mij in zee want ik verdrink niet in verdriet ik zwaai naar de afwezigen…

tegen dit uitgehuild uitgehold uitgeloogd verdriet misschien de zee nog ... maar dan kleurloos zonder golfslag zonder zon…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

verward door pijn en verdriet.. voorbijgestreefd aan mijn doel.. drijf ik in een zee van tranen.. op zoek naar mijn gevoel..…

Ik denk dat poëzie iets is als vingerafdrukken op het venster, waarachter een kind dat niet kan slapen te wachten staat op de dag. Uit aarde komt nevel, uit verdriet een soort ach. Wolken zorgen voor vijfentwintig soorten licht. Eigenlijk houden ze het tegen. Tegenlicht. Het is nog te vroeg om nu te zijn.…

nu zal er iets komen doe niets en wacht op inspiratie en je wacht en je wacht tot eindelijk de inspiratie komt maar dan rollen er een paar tranen uit je ogen langs je wangen dus misschien is inspiratie niet echt wat je wilt omdat het niet mooi is maar verdrietig…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

een brandend vuur de zee, vooral de zee draagt wensenbootjes mee een strand verlaten de einder wacht het licht zo puur een fonkelmaan in stille gloed waakt over de nacht.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

een woordenstroom binnen de dijken met uiterwaarts verlangen stroomafwaarts wacht een zee aan rijmwoorden waar men stroomopwaarts slechts van mag dromen dichter bij het water wacht de poëet op inspiratie…

mijn lege handen wil ik vullen met uren die van mij zijn alleen van mij de uren vliegen voorbij ze laten me eenzaam achter wacht, wacht toch, wacht op mij verloren uren vandaag, gisteren alle dagen van mijn leven verdriet opgesloten in verdwenen uren ik wacht, wacht, wacht al zo lang en omarm troostend het kwetsbare…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

Ik leg mijn hart in de toekomst en wacht… meer doe ik niet. De ander kijkt met een vraag. Hij zegt: ‘ Wat dom, je leeft immers vandaag.’ Ja, vriend dat moet ik ook, maar mijn hart reist al vooruit naar een leven vol van vreugd en blijheid. Door de belofte van een leven… In eeuwigheid.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

De rode zon daalt waar de kalme zee eindigt. Ver weg wacht mijn zoon.…

je kunt de diepte van de zee niet zien ook niet de diepte van verdriet je kunt de diepte van de lucht doorzien maar die van pijn dat lukt je niet de diepte van een liefde reikt tot voorbij het heelal verdriet en pijn van uiteengaan voel je overal…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Wie op hem wachtte werd gek van verdriet en sprong in zee. Beiden werden een lied. Is het water te diep, koopt men een plaats op een boot. De afstand is niet zeer groot. De levens aan boord, zij wegen zo zwaar en de boot is licht. Ook brandt er geen kaars. Aan de overkant is nog een feest aan de gang.…

is gebleken als het verdriet door mij niet wordt herkend en mijn troost te lang op zich laat wachten dan wordt verdriet te zwaar en ongekend en verzwelg je in veel te lange nachten…