Alle inzendingen over zenuwen

Is het een verrassing als men naar je lacht Is het een trekken van zenuwen Is het een blijk van medeleven, als men toch verwacht Dat mensen meeleven? Is het een gewoonte om weg te kijken Is het een gewoonte om te negeren? Wordt het dan niet hoog tijd Deze nare dingen af te leren?…

Dwars door het doolhof van liefde blijf ik doelloos rond rennen paden van passie die mij kruisen maar die mag ik niet verkennen Vergeten gangen van hartstocht gaan aan mij voorbij in een waas ik wil zo snel mogelijk oversteken maar ik ben mijn zenuwen niet de baas Dit labyrint van eenzaamheid blijft aan mijn toekomst plakken zodra ik de…

Voort voort, ik word gek van alles tegelijk zien een totaalbeeld vanaf hier en daar en van boven en opzij de wereld, mijn kamer het veld vol zonnebloemen in een vaas en nog een vaas alles bij elkaar geplakt tot fictieve gezichtspunten die in elkaar overlopen zoals mijn hersenen dat doen met alles dat de zenuwen meedogenloos…

Als ik in jouw ogen kijk dan voel ik mij verliefd, want door je mooie diepe ogen wordt mijn hart doorkliefd en als mijn hart zo wordt getroffen kan ik het niet laten, dan moet ik uiten wat ik voel en mijn remmen loslaten En als mijn remmen dan bezwijken stap ik op je af, ik bezwijk dan van de zenuwen en stuur je deze brief, (wat laf)…

zij stappen voorbij in doldriest verschijnen schuifelen amechtig op toffeltjes langs maar niemand beseft dat ook hun leven ieder moment aan een bijna doorzichtig zijden draadje hangt glasvezel en koperdraad vervangen de natuurlijke verbindingen in het lichaam als noodzakelijk kwaad in reparatie van netwerken zoals zenuwen…

Stralende ogen kijken mij aan ik kan die blik bijna niet weerstaan zachtjes fluister je in mijn oor ik ga bijna ten onder aan je verhoor je wilt het zo graag weten nee, ik ben je cadeautje niet vergeten het is ook zo spannend om jarig te zijn van de zenuwen doet je buikje pijn maar als het feest is begonnen heb je je buikpijn overwonnen je…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

Zenuwen, die ons brein bedienen. Zielen, die ons inspireren. Geesten, die ons bewust doen zijn. Alles en nog wat meer zijn wij. Mensen regeren al wat leeft. Mensen zijn heersers. Mensen zijn machtig. Zijn wij dat?…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

Kijk in de diepte van het water alsof het leven is, want, kon ik maar, kon ik maar; een foto met mijn ogen maken, levend hart en zenuw raken, zeker zijn van beelden, als alles niet meer zeker is, geven wat niet gegeven kan worden, woorden knopen aan de levensles die mistig is voor droge ogen, beter weten en nooit vergeten, klimmen in oorlogspuin…

Dennennaalden prikken mijn zenuwen door verbijt zure lippen wansmaak kin op borst. Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood.…

Futiele naald, fragiele vliegmachine wiens stiekem drenzen op mijn zenuw kauwt; minieme nachtmerrie met cellofanen wiekjes uit chips en microdraad gebouwd. O dracula, aërodynamisch vormgegeven, je plat slaan is een zonde tegen 't leven: dus kruip ik weg in laken, rook en net.…

Onaantastbaar is hij, want zijn zenuwen zijn van staal. Onbesproken is hij in wat hij zegt in voetbaltaal. Hij dirigeert de kansen van het spel; onderdrukt agressie en voetbalrel. De scheidsrechter beschikt over autoriteit; het is een onmiskenbaar gegeven.…

Een huidzak met daarin wat botten, ingewanden, zenuwen en wat bloed. Grijze cellen in een ouwe hersenpan. Een geest, die ik niet begrijpen kan. Van primaten voel ik mij familie, maar aapachtig ben ik, hoop ik, niet. Wie ik wel ben is me nu wel duidelijk. Dat ik iets of iemand ben. Niemand ben ik zeker niet.…

Soms staan mijn zenuwen wijd uit straalt de grijze massa van mijn brein maar vaker zitten ze in de knoop in rollen prikkeldraad voor mijn ogen. Soms ben ik zo rusteloos en actief dat ik elke nieuwe seconde verscheur maar vaker ben ik ijzig kalm en stil verstar ik urenlang in een huivering.…

vragen of ik weet wat liefde is dan zeg ik nu al dat jouw hart mij lezen kan Warm en zo lief, teder de werkelijkheid lijkt even weg wegen die mij nu zullen leiden totdat ik weer in je armen rust al ben je nu maar voor even weg Ik voel veel meer dan ik kan verwoorden woorden schieten ook tekort het gaat verder, dieper en is intenser zenuwen…

met mijn tenen over de rand kijk ik naar beneden zoek een goede reden voel me als een krant met mijn tenen over de rand zie ik honderd mieren lopen ben ik zenuwen aan ‘t slopen heb mezelf niet in de hand met mijn tenen over de rand dwing ik mij opzij te kijken zal wel op een angsthaas lijken val behoorlijk door de mand met mijn tenen…

netten zo wit dat de bal er in zou gaan en het gejuich voor mijn ploeg nooit mijn verdienste ook verdedigend liep ik dan met mijn traptechniek geheid tegen de kaarten van KVM aan voor overspel op enkels en andere handzame wapenfeiten of op de bank te zitten heel het spel zou ik doen keren tegen mij en achter mij het publiek op hun zenuwen…

gloeiend heet de roodgebrande punt vooruitgestoken in de mond niks lezen van de tekst met “doodsgevaar en ongezond” het is de steunpilaar voor hem en haar de gloeidraad van de zenuwen de vlam er in en klaar de rust komt weer en inhaleer en blaas weer uit je ziet het ritme van de opengaande twee de longen die zich vullen en toch is…

Op een zonnige winterdag, bij een plaatselijk voetbalterrein, begon het met een vriendelijke "goeiedag" al mocht dat van mij gerust wat meer zijn Je droeg een zwarte sjaal, die het door jouw zenuwen leek te begeven, Je was toen al mijn nachtegaal, die ik met Valentijn gerust een nieuwe zou geven, Je goed gevormd figuur, en je spontaniteit…

au dat doet pijn aan mijn ogen die onbeschaduwde bloemenzee zo rond midderdag bij heldere zomer au rood steekt door mijn netvlies recht in mijn zenuwen geel prikt in mijn oogkas krast in mijn kegels en staafjes mijn oog traant oranje loopt over mijn wangen au blauw pijnigt mijn hersenen met luchtig venijn groen geeft even adem hemelzijdank…

spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten getormenteerd noemt men hem een bestaan zonder reden drong zich aan hem op van zenuwen…

Zijn zenuwen gieren boos door de strot van wetenschap. Sissende statistieken sussen drijven brandslangen uit. Hij vlamt van ongeloof dat hem wordt geboden. Gemartelde zekerheden werpen hem vooruit. Het toekomstig Eden bijt zich in hem vast. Hij droomt van maagden die zijn vliezen breken.…

het drama kijft boven het hoofd ze schrijven niet meer maar brullen de letters van het behang dat stilaan naar beneden komt ik blijf stijf mijn lijf ook al stijf van de zenuwen en ik brul uiteindelijk mee dat ze me niet motte hebbe de stilte spreekt voor zich net zoals ik momenteel de advocaat mag niet wil ook niet, zo bang maar…

Zo simpel als het lijkt Zo mooi kan het zijn Als ook ik harten laat bloeden Net als jij, In mijn hoofd Geen onderscheid In mijn hart Altijd Zenuwen en spanningen Omarm ze allebij Heel even ben ik jouw lach En dat maakt me blij Gelukkig Vrij Rijmend Spelenderwijs Brainstorms in mij Nog niet altijd Het kraakt je Maakt je,…

Zij is, in het raam een meisje, een schatje en ze werkt je danig op de zenuwen – je hebt een borrel nodig, denk je, maar bij elke slok wordt je lichaam weer wat zwaarder, een gapend gravitatieveld.…

Hoe het licht druppelde tussen onze bedekte handen heimelijk weggestopt om de zenuwen te bewaren waar ze hoorden. De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen.…

Als ik de dingen niet vooruit zou plannen Zou ‘k me de zenuwen rennen Van hot naar her. Als ik geen agenda bij zou houden Mensen me niet nodig hebben zouden Zou ‘k me niet overhoop hollen Als ik geen kalender zou gebruiken Warempel, de mensen zouden ’t ruiken Zou ‘k geleefd worden.…

En toen begon ik maar met drummen 'k Ga wat tikken in de tijd Dromen, tja, dat kon ik al maar mijn ritme bleek ik kwijt Uren, dagen aangeslagen Zenuw, zweet en angst verjagen Ben van die man gaan houden die weg doet al het oude Genadeloos, hij die kijkt en door mijn schaamte mij de handen reikt Tel seconde na seconde Ik dwing me in…

Het is fijn dat je aan mij denkt maar een fantasie zou teveel zijn ik ben van mezelf, niet van jou wanneer ik alleen thuis ben aan tafel of in bed, verlangend naar gezelschap of aandacht of niet, ik eet en ik slaap gewoon in de kreukels van de nacht onwetend of de maan schijnt 's Ochtends word ik wakker de vogels wekken mijn zenuwen…