Alle inzendingen over zon OR wolken OR lucht

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

Er dreef een heel jong wolkje nieuwsgierig in de lucht hij was zijn wolkenvolkje stiekem even ontvlucht Maar al dat eentonig hemelblauw geen wolkenvriendje om mee te stoeien verveelde de jonge spruit al gauw en heimwee begon te groeien Gelukkig had de almachtige zon rustig alles aanschouwd bracht met haar stralen zo snel als zij kon de…

Als de zon zal gaan schijnen zullen we rond het huis bezig zijn. Een dag waar je toch weer iets moois uit mag halen. Dankbaar....…

Verhalen vallen als dichte sneeuw uit de lucht ze bedekken wat is geweest dan waait de lucht bleek door de wolken uiteen gescheurd tegen de stroom naar diepe wateren in peilloze diepten de verbinding verbroken in het woud van mijn gedachten aan de rand van de bron staat de tovenaar van het water ik spin een web van zon…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

De dag begint met zon belooft zo veel een azuren blauwe lucht met melkwitte wolken een zachte bries door kleurrijk lover de dag eindigt in purpergloed beïnvloedt mensenleven.…

We zitten aan de zee De zon straalt schittert Op het heldere water Ik kijk hem aan Zijn ogen Ze lijken op een prachtige diepe zee Om in te verdwalen Ik kijk naar de lucht Ze lijkt op de zee Maar dan met vlekken De wolken die haar schaden Haar weg laten vagen Ze bedekken haar pracht Haar blauwe kleur De lucht lijkt op mij Beschadigt…

De zon speelde, de lucht die kleurde Uiteengezet in een zonnige winterdag Geen wolk die hier de lucht besmeurde Alleen een wolk die goed in de ogen lag De lucht gekleurd, in geel wit en blauw Zelfs de vogels laten het onbevlogen Een schouwspel tussen het levensgrauw Laat zelfs de tijd even onbewogen Barst – De lucht breekt in glas Door…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

Je hangt zo ongrijpbaar zonder kabels aan de lucht onmogelijk te verstenen soms hagel je op hoofden maar meestal zweef je voetloos voorbij, groter dan de aarde; had ik honderd vorken, ik kreeg geen gat gemaakt had ik duizend handen, ik kreeg je niet gekneed…

Doorzichtige wolken, ze gleden en weken àl wijder en wijd, àl schoonheid omhoog en beneden, àl zomerheerlijkheid. Hoog-open de lucht met het gouden gewemel van het zonnelicht, fijn, en rustig de wachtenden wouden en licht het harte mijn.…

met handenvol wind probeerde zij wolkjes te boetseren in hun altijd zo eigenaardige hoge vlucht zij vulde ze met regen en stuff uit de verre sahara toch moesten ze nog speels zeilen in de lucht waar rood in neerslag donkerde wist vocht de onderste randen te kleuren met donkere schrik zij zette de cumulus keurig op een rij…

Daarna ging de lucht open en ik zag duidlijk de bomen staan tot in den dag in hun doorblankte grootheid vaag en ruig, en 't heerlijk land der wolken vaag en stug bedreven door grauw' and're, de zon scheen en sloeg zich over in onmeetlijkheên.…

hier de stroom daar het gras ik kijk erop zie nog eens donker water verdorde halmen boven de lucht daarin zijn wolken vogels vliegen ook schouw andermaal donderwolken legen bloedzuigers vallen sta ik wel en kijk aan? subtiele veranderingen anders de wereld……

witgrijze wolken drijvend in een blauwe lucht wijzen ons de weg…

ik was in de wolken maar meedogenloos brandde de zon op mijn nalatenschap tekende verstrooiing in een buiige lucht maar het feest was een regenboog verder schreef donker betrokken over wereld en waarden op een zichzelf vernietigende aarde het weer zat mij tegen de zon won een heldere hemel mijn testament heeft niemand gekend…

mag ik dalen in jou verdwalen voordat de laatste kus ons slapen sust we vlogen samen jij vitaal in diepste donkerblauw zo wolkenvrij je ging hoger dan je veren konden dragen ik relativeerde kwam je halen in dalen verloor ik ook de enig laatste wilde veer…

jij de oversteek per regenboog spant die in de zon en na de klus ben jij dan snel weerom ik zie ze gaan bolletjes en wolletjes uit het dierenbestaan slagschepen en markeerstrepen eindelijk weer met straffe wind in strak gereefde zeilen…

Een wilde wind waait door de lucht. De wolken gaan snel op de vlucht! Het is nacht... En 'k hoop dat in de ochtend de stralende zon weer op me wacht!…

Geef wat licht, dat straalt naar armen En wat lucht in helderblauw Nooit een wolk..., maar heb erbarmen Altijd zon, aan man en vrouw Dat zal voorts jouw pad verwarmen En jouw gang ontzien van kou…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Een staalblauwe lucht met een spierwitte wolk en een felgele zon daarnaast, wat zich afsteekt tegen een grasgroene vlakte met knaloranje bloemen, terwijl jij staat te kijken, met je voeten in een poepbruine, oerhollandse, koeievlaai. Dat is mooi!…

Van elke wolk maak ik een dier een vogel, hond of schaap, alhoewel ik de laatste het liefst tel, als ik weer niet slaap. Maar wolken, een prachtig fenomeen al schuiven ze soms wel, voor het zonnetje heen, toch blijft de stille verwondering.…

Stel voor dat er een flitspaal aan de lucht had gestaan dan was menig wolkje vandaag wel op de foto gegaan!…

verward, wanneer ik blad'ren veeg en herfst mij even geurt terwijl de zon nog zomer schijnt zó, dat het hemel blauw gevoel zich wolkt en in weemoedigheid verdwijnt…

Je mag niet gaan hoe moet ik verder leven met de gedachte dat je nooit meer terug zal komen? Vergeef mij de fouten die ik maakte omdat ik te emotioneel was om duidelijk te zijn. Vergeef mij de woorden die ik schreef uit machteloosheid en pijn. Ik hou nog steeds van je en de gedachten dansen door mijn hoofd alsof je er nog altijd bent…

grijs en grauw is het buiten donkere wolken hangen laag dikke druppels vallen gestaag de regen klettert tegen de ruiten dan breekt de lucht open de zon gaat zich ermee bemoeien een zwak licht begint te gloeien en doet de mens weer hopen kleuren verschijnen hemelshoog want tegen de sombere lucht verschijnt een flauwe regenboog dan volgt…

ik heb mijn huis gebouwd uit water lucht en licht met een handvol wolken temper ik de zon beschaduw zo het zicht op water drijft mijn interieur momenteel in volle lentekleur de muren zijn panelen lucht die op de wind passeren in transparantie zie je vogels in hun voorjaarsvlucht wil jij zo’n huis ook gaan proberen…

in ogenschouw een lucht vol wolken meeuwen op hun vlucht het doorkomen van zon die blauwe ogen geeft oplost wat nog vorm heeft in schaduw zich op strand begeeft en in het wit van branding sterft stralend opent dan de dag onder gezag van zon en zee meeuwen deinen op de golven mee…