Als de liefde blind was
Had ze nooit mij kunnen vinden
En nooit zoveel slachtoffers gemaakt
Als de liefde blind was
Had ze nooit 2 harten kunnen binden
En nooit zoveel zondes kunnen begaan…
zoekt kleuren om zich
in te kunnen wassen
dansgrage wind immer opzoek
naar een gewillige partner
om zondes van zich af te wassen
en zo in opperste reinheid aan vers
geboren dag te kunnen beginnen…
hier sta ik naakt voor jou
mijn armen hoog in de lucht
ontvang ik de gift
van verlichting door jou
dankbaar voel ik me
bevrijd van mijn zondes
blij ontvang ik deze reiniging
waardoor ik klaar ben
voor de wereld…
Een ufo aan mijn zolderraam
zijn krans kleurt in neon blauw
mijn dagen
zwarte stralen omringen
beep beep signalen
bespringen mijn wangen,
betasten mijn oren
en maken mij tot was
Mijn slaap willen ze wissen
en alle beelden in mijn hoofd
gedaantes uit het verleden
en het reeds gekiemde zaad
maar vooral mijn zondes
en de afdruk van jouw…
Hoeveel tranen moeten er verdampen
voordat jij mijn zondes vergeeft
om te zien dat ons leven samen
nog wel degelijk een kleur heeft
Iedereen leert van gemaakte fouten
en niemand zal ooit perfect zijn
maar we zullen heel veel missen
als ik uit jouw leven verdwijn
Alsjeblieft, pluk mij weer als een bloem
en laat onze liefde zegevieren…
in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden
ik kijk er doorheen en zie
de dichter
zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer
hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen…
ik deed het voor jou
en telkens weer
die moeheid
op zoek naar slaap
achter het bekraste engelenraam
kriskas kruipend door de uren
die alleen ’s nachts de spiegels
bedekten met stenen
van opgestapelde zondes
en na afloop
wanneer wind mijn naam deelde
met de dood, het dorstend antwoord
gaf
zonk de stilte opnieuw
in bomen…
De tranen zullen paden kerven
In het gezicht van de liefde
In mijn huid, het brandende gevoel
De hel schroeit mijn zondes op aarde
Gezondigd zijt gij
Die lieft maar niet trouwt
Een doods gevoel bekruipt mij
En maakt zich meester
De pijn wordt een gewoonte
En de tranen een gezicht
Ik zie mijn tranen terug
Op mijn linker onderarm…
Ik bezit niet de natuurkracht
om jou van bladeren te voorzien
winterse koude heeft al mijn zondes
blootgelegd in stil verdriet
ik praat zelden tegen vreemden
omdat jij niet weggaat
blijft schaduw naast zon
bestaan op hoop van zegen
misschien stimuleert het
als ik voortaan zwijg
over familie en vijand
wanneer wolken voorbij drijven
voor…
aan de hemel tergende dodelijke lessen
aan het doorknippen van dunne draadjes
aan het verkrachten langs smalle paadjes
hij gaat naar meneer pastoor
voor biecht en wederhoor
vraagt om pijnverlichting
door schuldbewuste taakverrichting
door charitatieve schuldverplichting
maar meneer pastoor is niet soepel
te krap die hemelkoepel
zijn zondes…