Alle inzendingen over zwijg mij de dagen

stiller dan zwijg ik de dag stil ben ik stiller dan je woorden tot mij vandaag vaag ik weg ben ik stil stiller dan je woorden me zeggen…

Ik hoorde hem zwijgen die wolkeloze dag Zijn letters waren zinneloos Ik hoorde hem zingen die schaapjeswolken dag Zijn woorden waren zorgeloos Ik hoorde hem zwichten die regenwolken dag Zijn zinnen waren zinloos…

in de stilte, minuten van een nacht heb ik je verzen ondergaan het is donker zo zonder achtergrond waar lengte noch breedte de warmte bewaren van je zwijgen of de dag zou mij moeten losmaken en de ramen zacht schuren met het onderkomen van een zomer voor een versteende nomade mij vluchtend vindt zoals vandaag…

De avond voor het duister breekt het zwijgen van de dag omwoelt haar donker denken schenkt bezield die ene lach de nacht voor altijd eenzaam onder het schijnsel van de maan verwoest gesmolten zinnen verdrijft gewonnen waan de ochtend voor het weten tikt zware uren naar het noen op jacht naar nog een leven vergeet zij het verloren toen…

Vraag ik als antwoord Waarover zwijg je?, Vraagt ze dan Wat heb ik te verzwijgen?, Vraag ik mijn antwoord Ben altijd open geweest, En dat weet je In vriendschap opgedragen aan Jannie Jansen…

het is kwart over niet alles is daglicht of het beleven van huid in de nacht met een glimlach tussen niet alles schrijft een gedicht of de winter weg is het dan geweest wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou in een vreemde stilte, hier en daar rond hals en hart ontluister mij maar en mijn gelaat het meisje is weg…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

Zelfs als ie Holland kampioen kan maken Dan nog is Marco half niet het genie Dat ik op al die oude beelden zie: Vanaf die bank kan hij geen net meer raken De coach lijkt in de verte op de held Die hij ooit eens geweest is op het veld…

Mijn handen raken niet de jouwe, mijn lippen zwijgen liefde tot aan het voorjaar mijn ogen zwijgen niet, zij fluisteren taal van alle dagen na nu, zij spreken de taal van hoop…

o beige kauw ik zie je alle dagen zwijgen wil het doodsgebed maar niet opwellen? #IS #tanka…

Die dag is gekomen. De dag van mijn dromen. De dag waarop de monden gaan zwijgen en de harten zullen spreken. De dag waarop niemand zijn hart zal breken. Die dag heeft niemand verdriet of pijn. Ja, vandaag is die dag, de dag van Valentijn.…

al is mijn pa begraven, wij zwijgen hem niet dood. we praten, nu nog, alle dagen met hem. zo sterft hij voor ons nooit!…

gewoel verkeren o neen, ik ben geen betweter, moet zelf nog elke dag leren van horen zien en zwijgen maar leren je mond dicht te laten en niet te reageren omdat de mensen niet zien wat je bedoeld dan is de wereld plat en niet rond horen zien en zwijgen en dan heb ik het dus mis helemaal verkeerd, mag ik niks zeggen omdat men me…

Wat zou ik je vertellen, Moest je voor me staan. Zou ik je uitleggen, Wat ik heb gevoeld. Zou ik je vertellen, Hoeveel pijn het deed. Of zou ik toch maar stoer doen, Had ik me zo vaak afgevraagd. En dan gaat de bel, Daar sta je dan. Koos maar voor het stoer doen, Dus niets aan de hand. Gelukkig maar, Want jij gaf het een naam…

De jongen in de trein zijn gezicht in de ruiten weerkaatst,een jonge god hij is het helemaal veelvormig is zijn zwijgen dat mijn zintuigen in verwarring brengt zijn trillende mond moet de woorden kennen zijn vlinderende ogen moeten hebben gezien wat ik zoek…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

als je kunt zwijgen wees dan stil gesproken woorden zinderen na waardering verloren misschien nooit gehad je mening verwoorden delft langzaam een graf waar kwetsende woorden dieper raken pijn wordt gevoeld door alles heen zal men zwijgend gehuld in het niets luisteren naar woorden ze galmen na…

Ik mag niet van je houden het zwijgen is me opgelegd De liefde die ik voel in mijn hart is oprecht Ik mag niet van je houden hoe graag ik het ook wil Mijn verlangens kan ik niet meer bedwingen Is dit wat de liefde wil! Voor altijd zal ik zwijgen mijn hart draagt een geheim De woorden in mij herhalen zich keer op keer Een refrein…

Ik weet dat jij mij gerust zult stellen. Alle twijfels praat jij met één lipgebaar weg. En ik weet dat ik me hierna nog steeds hetzelfde zal voelen. Maar jij zult het niet begrijpen wanneer ik jou dit zeg. Daarom verzwijg ik de sterren in de ruiten van ons samenzijn en doe jij alsof jij het trillen van mijn stem niet hebt gehoord..…

misschien dat het iets betekent daar, gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht ik en terwijl zeemeeuwen mijn letters oppikten dacht ik zwijgen praat zoveel makkelijker ...…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. Hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. De vogel vliegt tegen de wachtende maan verliest de vleugels stervend op het trottoir. Hij die met gebogen tranen knielt en herinnert De huizen zwijgen, het is al laat.…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

Je moet nu maar eens zwijgen en val ons niet meer lastig want ik ben hierin, vast niet alleen...…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

Je sluit je ogen In de diepte van je fantasie Vindt je bescherming Je bidt of het zo mag blijven En je zwijgt Dan de klop op de deur De realiteit scheurt je los Je schild ruw verbroken Je ogen kijken angstig op En je zwijgt Waar is mijn poppetje? De vraag voorafgaand aan de pijn Kom bij me zitten En ja gaat, vechtend tegen tranen En…

zwijg maar de woorden die pijnigen in het woud van mijn overladen gedachten waar ook jouw blikken oeverloos eindigen en geen bladeren zijn om verval te verzachten gevallen bladeren dichtgeslibde aderen zelfs het binnenvallende licht kent dode vlekken het is dan wel op mij gericht maar kan wat gebroken is niet bedekken dode vlekken…

nog is er tijd over jouw zwijgen te praten.…