Alle inzendingen

alle mensen hebben dromen de een van geld of een ander van een stukje brood van succes een beetje vriendschap van de zon of een kopje rijst want de wereld is nog lang geen paradijs voor alle mensen aan de overkant mensen sterven alle dagen met nog duizend vragen diep in hun gemoed want een rechteloze heeft ook mensenbloed…

Kindertijd - zakje geluk uit de grabbelton. Kind vraagt waar blijft de luchtbel als hij knapt? Kinderen van toen blazen dezelfde bellen als de kids van nu. Kind ontdekt zijn schaduwkant - niet te vangen. Zij blaast haar kauwgombal tot wereldbol. Het paardenmeisje van vroeger rijdt thans in een Tesla.…

ze denkt aan volgende maand volgend jaar of later hoe en waar zal ze dan zijn zo zinloos dat denken maar toch zo sterk zo graag willen weten en toch liever niet weten berusting afgewisseld door onrust want hoe en waar zal ze dan zijn…

We moeten praten, over schoenen en schepen -- en lekkere trek.…

Het paadje in het landschap van de grote oude meester leidt nu ergens anders heen zijdelings van bomen wortelend onder olieverf vervangt een sprietje met respect zijn signatuur wordt de mei langzaam maar zeker in haar bloei tot staan gebracht nu ik de contouren van een vrouw zie, zittend onder de es hoe ver is ze van mij verwijderd…

Als de wolken zweven mijn gedachten langs pruisisch blauw boven velden en wouden naar landen van fantasie. Over eindeloze zeëen blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeëen van kust tot ust. Dit…

of ik het heb vernomen? neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens…

Vele vragen zijn gesteld weinig antwoorden gegeven op problemen, ongeteld, zaken waarvoor wij leven. Problemen zullen altijd blijven 't is heus niet altijd zonneschijn heel vaak zullen wolken drijven als schaduwen van chagrijn. Toch blijkt achter dat wolkendek altijd weer 't licht der zon is aan levensvreugd geen gebrek daar schijnt…

De gekte neemt grote stappen in sneltreinvaart loopt het langs de ‘gekken’ die het echte leven nog begrijpen, zich liever onttrekken aan het systeem zij die misschien wel wijzer zijn dan iedereen De gekte heeft invloed want daar waar het moet zoals in Den Haag, vult kleutergedrag het debat van vandaag De gekte is maar klein in ons…

hij kijkt je aan zegt niets terug en kijkt weg hij wiegt heen en weer heen en weer heen en weer hij is in zijn wereld laat niemand toe zoveel kinderen zoals hij ze bouwen muren om zich heen wonen in hun wereld er mag niets veranderen alles moet blijven zoals het is alles moet hetzelfde zijn laat ze niet los ga met ze…

ik wist wel dat de wereld draaide waarop ik stevig dacht te staan zonder te merken dat ik voor of achteruit ging zelfs in de draaimolen ging ik niet merkbaar sneller of trager dan alles met massa die een eigen universum- baan hebben zo leven wij in een bestaan waarin alles vanzelfsprekend gebeurt iedere seconde dag en jaar…

We moesten Prinsjesdag maar eens herijken Hoe wordt de derde dinsdag weer een feest voor heel het volk? Ooit is het dat geweest Nu komen elk jaar minder mensen kijken De troonrede blijft zeker ongemoeid Zo schattig, hoe de koning daarmee stoeit…

Zoals men, gaande door een lange straat, (Die, somtijds zich verbredend tot een plein, Of soms ophoudend, waar de bruggen zijn, Van dit eind van de straat naar 't ander gaat) Zo bont des 's avonds in helle schijn, Die van het winkel-licht naar buiten slaat, Elk mense-popje ziet, dat gaat of staat, Dat hoofd en schouders 't aller-lichtste…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

Onbaatzuchtige Vriendschap, grenzeloos, haast eindeloos ondanks vaak hopeloos Meest kleurrijke sterretjes voor me van gigantisch hobbelige en torenhoge hemelen plukken, magisch grandioos. Spirituele moedgevende dialogen over bloemenpracht, welgemutste vogeltjes en smakelijk bereide kippenbouten, het mag Steeds weer strak in het pak als hoogstandje…

Er valt weinig meer te verwachten van een overheid die niet eens een techbedrijf meer onder controle kan krijgen maar hun de lakens uit laat delen tot nadeel van velen…

wegen leiden naar het doel waar wij heen willen en normaal gesproken kom je geen enkele verrassing tegen paden onbekend nodigen ons heel mysterieus uit naar iets wie of wat er na een bocht zal wezen de onbekende weg die wij mensen hebben te gaan noemt men daarom ook niet voor niets: ons levenspad…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

Diep in de nacht schrijf ik je als een eerste verkenning in het duister van de tederheid handen die naar een rivier zoeken waar ogen langs oevers dwalen romantische overwegingen in dit leefgebied vol tranen overstromingen, mensen in nood terwijl jouw hart roept om vreugde liefhebben tot diep in het nachtboek tot aan natte ochtenddauw in…

steel de liefde uit je ogen ontvoer de lach van je gelaat haal de woorden uit je lippen wis het gevoel dat jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen…

Thema van vandaag haiku op de eerste plaats Internationaal En weer gaat het mis niet ver buiten Teheran nucleair complex Vast weer Israël inslag vlakbij Isfahan oog om oog om tand Drones of kruisraket zoveelste repressaille oog om tand om tand Nog geïnspireerd op de wereldhaikudag? één momentje graag Geen Den Haag vandaag…

Ik sta als een stam in de grond er is niets enkel de takken die aan me groeien Soms breek ik af en komt er een nieuwe tak kijken Ik wil weg van alles Want er is niets hier of daar Ik wacht tot iedereen het ziet Het gevoel dat ik het weet Maar niemand durft toe geven Ik klim tot aan de top Daar ben ik Alleen…

zacht spelen lijnen hun spel van begrenzen en openen in een universum dat eeuwigheid kent tijdloos is naast oneindigheid maar wel zo dat alles hetzelfde begin pad heeft en zich stoeit naar het paradoxale einde in een ander continuüm met vreemde superlatieven uit die schepping wij hebben helaas de verbondenheid uit het oog…

Het leven dat ik leid verkort misschien mijn levenstijd dat zal God wel weten Door mijn onmacht en mijn strijd wil ik vluchten in vergetelheid ook dat zal God wel weten Blijft over de onrust door de vraag wat of je met je leven doet En in de twijfel zit de troost misschien vindt God dat ik zo leven moet…

We moeten meer elektrisch voortbewegen Al die fossiele troep moet in de ban Wat meer ons best doen voor het groene plan Voor het milieu is dat een grote zegen Dus nooit meer naar de pomp. Een wijs besluit Daar trekken we voorgoed de stekker uit…

zoek en gij zult vinden wordt er soms gezegd maar wat hoe en waar wordt er niet bij uitgelegd is het als een kind dat een spook onder z’n bed vermoedt? In lakenwit gehuld maar er nooit verscholen zit Of als een reiger die zit te wachten aan de rand van een sloot op wat er eens langs komt en aan het eind van de dag beseft dat er geen…

Water stroomt hier niet en wel. Gerimpeld klimt het opwaarts, versplinterd stort het neer terwijl de loop de zwaartekracht vernachelt, het rad de roerloosheid verdraait. Spiegelen en glanzen doet het niet. Geen golf verdwijnt, geen drup verdampt. Ondanks verval verglijdt geen fractie tijd. Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen…

Lijzig rimplend vloeit de Nete door de diepe dennenwouden, door de weiden, langs de dreven, in dit land van peis en vreê, wouden, lanen, vee en hoeve, slanke scherpgespitste torens en de dunbewolkte hemel wentlend in heur rimpling meê. Glijdende uchtendzonnestralen zilvren fijn de lichte nevel, traagzaam wuivend om het landschap als…

na m’n wankele werk fietste ik tegen zessen naar ‘t broek, zette één stevige voet op ‘n eenvoudig stenen muurtje keek omhoog naar ‘t populierenbosje en liet me zegenen door de rijke klanken van ‘t roekenkolonieconcert.…

We roepen heel veel zienswijzen, onderzoeken -- zelden ons standpunt.…