Alle inzendingen, jaar 2003, week 33

Ongeordene gedachten, Wazige herinneringen. Het verlangend wachten, En het wanhopig trachten, Door te gaan zonder jou.…

Andere stad, vreemd bed De slaap wil maar niet komen Laat. En bedenk me net waarvan ik wil gaan dromen Ik ga dromen van je kussen Fijn gevoel, zo heerlijk zacht En bedenk me ondertussen Had ik het nu maar meegebracht…

De wind geselt mijn wangen Het rood vloekt met het groen De regen maakt me half blind, sijpelt langzaam in mijn schoen Maar ik moet door geen tijd voor rust dus ga ik door gedreven door lust De hemel in de verte, prachtig blauw en open Dat sterkt mij in mijn wil Helpt me verder te lopen Het is stil rond mij op straat, ik lijk de enige…

De zachte traan op je wang zo teer en zuiver van aard Ik kus haar weg en sla mijn armen om je heen Je lijf begint te schokken de maat van een triest refrein Een sein van tranen doorweekt mijn rode trui Mijn lijf begint te trillen het epicentrum blijkt mijn hart De scheuren in mijn ziel vergroten hun terrein Jouw nagels prikken in mijn…

Het horen van de wind, zo mooi Het vallen van de regen, zo echt Gedachten de ronde, zo mooi De kriebels van binnen, zo echt De glinster in je ogen, zo mooi Die warmte te voelen, zo echt Je kunt het niet bevatten, zo mooi Eerlijk, mijn gevoel voor jou, is oprecht…

Diep bedroefd, in volledigheid ontdaan. Ik kan het maar niet bevatten, waarom moest je zo vroeg gaan? De waarheid dringt langzaam door, doet verschrikkelijk pijn. Om met de wetenschap te leven, dat je niet meer in mijn midden zult zijn. Bedankt voor alles wat je voor me was, voor alles wat je voor me deed. Je was voor mij een vriend,…

ik tel de bruine tegels op ’t perron de blauwe de stenen boorden en als ik vertraag laat ik de spanning in de draden zingen en rillen zucht perslucht stop geschokt dan blaas ik alle deuren open en spuw ik mijn verleden uit op ’t perron de blauwe de stenen grenzen worden overschreden door massa’s mensen dan ga ik voort…

Zij, de koningin van mijn dag, de heldin van mijn moed. Zij, de glim van mijn lach, ze snoept van mijn goed. Zij, heeft vraat voor mijn zucht, is de zuiger van mijn stof. Zij, heeft passie voor mijn vrucht, proeft het wit van mijn lof. Zij is de droom van mijn vrouw…

Ver weg hier vandaan waar iedereen gelukkig is daar ben jij heengegaan mij achterlatend in de duisternis het verdriet zal altijd blijven woorden worden klein en zacht zo zal ik zwijgen met mooie herinneringen in mijn hart…

Kort na haar dood, lagen haar lievelingsbloemen op haar graf. Grote boeketten rode rozen, de kleur die zij graag zag. Na een jaar moesten ze al spuiten, tegen onkruid en zomeer. Het boeketje werd al kleiner, goedkoper deze keer. Na jaren had het onkruid toch zijn tol geëist. Haar naam was niet meer leesbaar, een poestbeurt leek vereist. Chrysanten…

Genegenheid, warmte, liefde, erkenning en steun Die zich vermengen met elk moment van zijn Alsof ze voor zichzelf spreken, eeuwig bestaan Vanuit een vanzelfsprekendheid wel te verstaan Een gedicht hierover lijkt zinloos monnikenwerk Verspilling van kostbare energie, papier en tijd Elk woord thans is van onschatbare waarde Die bij mij vaak in…

op snelweg, ergens in zuid zwerven donkere uitlaatgassen lawaaien door groene velden zomaar de natuur misbruikt klinkt uit het niets, als opge- schrikt een verblindend zingen vleugel aan vleugel in schitterend samenspel waarna angstig geluid de stilte induikt…

Van alle eigenschappen die de vruchten tot vruchten maken, heeft de denneappel er niet een. Meer lijkt hij op een houten bloem want wanneer je een voor een hem van zijn schubben hebt ontdaan, houd je bijna nog minder over dan niets. Ook hoog in de boom, in zijn volle glorie blijft hij een probleem; pas na de allergrootste aandacht tekent…

Ogen ontmoeten geslaakte kreten stilte verstomd blikken verdwaasd Herkennen 't zelfde moment de onmacht het onbereikbare Treinen vertrekken in verschillende richtingen ...…

Verwachtingsvol keek zij omhoog zijn ogen kon ze "lezen" ze had toch niets te vrezen ? Wist plotseling dat hij haar bedroog Ontzet sloeg zij haar handen voor haar mond, een kreun slakend, volgde meteen de dreun terwijl zij zich vermande Hij hoefde niet te zien 't verdriet dat naar buiten wilde hun toekomst, die hij één klap vilde nerveus…

ik streelde tweedehands je plooien en de vouwen voelde me nog mans genoeg om als een vent van je te houden ik streek langs ruches die zich bolden om de soesjes die waren opgeklopt met room een sensuele opgefokte droom jouw handen trokken kreukels uit mijn spieren gaven schouder weer profiel ik kon mijn feest gaan vieren maar mijn…

Laatst vroeg mij een hoogzwangere mevrouw Dat als zij plots haar autootje moest stallen Om van een nieuwe baby te bevallen Waar zij dat dan het best proberen zou Nu kende ik de buurt daar, dus ik zeg: Neem de A10, da's een ontsluitingsweg!…

Wees maar niet bang, de zon schijnt, ik zorg ervoor dat de nacht verdwijnt, en dat het altijd zonnig zal blijven. Wees maar niet bang, ben bij jou, ik verjaag de angst en ook de kou. Ik zal een gedicht voor je schrijven. Wees maar niet bang, het is dag, het licht weerkaatst als een lach. Een lach die voor altijd duurt. Wees maar niet…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

Donker en kil lang duurt de nacht. Koud en eenzaam donker en zacht. Stil en verloren, alleen en zo bang. De nacht is zo donker, de nacht duurt zo lang. Ga nu maar slapen, veilig warm thuis. Beschermd door liefde, beschermd in je huis. De sterren, de maan verlichten de kust. Dromen verlichten de nachtelijke rust.…

Grijpende schaduwen vangen de dageraad schuiven langs aarde schilderen muren grijs Tastende vormen omhelzen elkaar, in gemeenschap maken zij het stille schemer Groeiend naar het duister dat ooit weer sterven zal, als het diffuse licht haar zacht de dood inleidt…

Boompje, waar zijn al je blaadjes? Je bent zo kaal. Je was zo groen. Mis je de vogels, hun liedjes en praatjes? Blijf je zo leeg, het hele seizoen? In de lente was je zo mooi. Vol met blaadjes, bloesem en kleuren. Je had een volle groene tooi. Gaat dat straks opnieuw gebeuren? Word je dan weer een huis voor de dieren? Voor musjes, muisjes…

Morgenster, ben je nog wakker? Blijf je vandaag aan de hemel staan? Verlicht je elke stad en akker? Wanneer moet je slapen gaan? Slaap je wanneer de zon gaat schijnen? Of wanneer het haantje kraait? Doe je je licht uit, of ga je verdwijnen? Voel je hoe hard de wind nu waait? Ken je de zon? Ken je de maan? Zijn het je vriendjes, al ben je…

Vergeten en vergeven komt makkelijk over de lippen, maar ik kan het niet want deze wonde liefste, is tot op het bot gegaan. Het zien van je lijden doet ook mij pijn, zodat we dan -in ons verdriet- toch weer met z'n tweeën zijn. Kom, neem afscheid, ga nu maar morgen moet het -naar dat schijnt- alweer wat beter gaan.…

De lach op jouw gezicht is de inspiratie voor mijn gedicht. De lijnen in je gelaat vertrekken. Sommige krimpen, sommige strekken. Je gezicht wordt al rapper steeds en steeds knapper. Je mondhoeken trekken in een krul, je lach is spontaan en o zo gul. Zelfs je ogen, die lachen mee, mooi diepbruin van kleur, alletwee. Door smalle spleetjes lachen…

een vallende ster geeft je een wens voor morgen maar denk niet te ver…

ik stuur je honderd rode rozen op een kaart de afstand tussen ons zouden ze niet overleven daar onze verliefdheid wellicht wat bedaart nimmer heb je me meer liefde kunnen geven jij stuurt mij een ontzettend lange brief waarin je schrijft me te missen maar helaas vraagt om net als jij te zoeken naar een lief als herinnering staan de rode rozen…

Over de fairway slierten witte nevels van de afgelopen nacht Op het glad geschoren gras glinsteren de kristallen zacht. Vaag zichtbaar aan de hemel nog een volle maan Sta wat voor me uit te staren, moet m´n eerste slag nog slaan Genietend van het ochtendgloren en de warmte die al voelbaar is Luisterend naar het klokgelui, oproepend voor de ochtendmis…

Ik ben onderweg ga niet meer en moet nog komen tussen realiteit en dromen. Ik ben in de tussentijd.…

T'en zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten, Noch die verradelijk u togen voor 't gericht, Noch die versmadelijk u spogen in 't gezicht, Noch die u knevelden, en stieten u vol puisten, T'en zijn de krijgs-lui niet die met hun felle vuisten De rietstok hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht, Of over…