Alle inzendingen, jaar 2006, week 3

ik zag je in de ramenzeem het glas dat eindelijk jouw spiegel kon vervangen je spic en spande zuchtte vol verlangen dat dit beeld voor weken bleef doekte stof in ruime zwaaien dweilde vloeren zonder aaien schudde bedden op en ineens was er die sanitaire stop keek het bad je lachend aan in een kalkrijk vergeten deze dag dag heb…

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

de neus die almaar langer wordt in almaar langere doses wacht steeds banger tot haar dracht hoogzwanger van niets dan de waarheid is tot men hem stout de hoek in zet. was hij maar een echte jongen in volks- en vaders lied bezongen en geen touwverlamd skelet zelfs in de buik van Moby Dick of hoe men dat gevang wil noemen wou hij huilen…

onder het mom van god er liever zelf een willen zijn hij sprak vanuit het standpunt van door ego’s verkarteld modernetijds gezeik: verwerven van individualiteit valt niet bandeloos te ontvluchten gevolgd door vervolgen op zijn eigen tijd, kwam hij plots tot wat hij redelijk vond: wie niet weg is, is gezien en dat ze hun plan ermee trekken…

Vaak komen E-mails een dag later aan Terwijl het binnen een minuut zou moeten Urgente meldingen of warme groeten Zijn vaak fataal te laat in je bestaan Zo heb je met die mails heel wat te stellen Je zou haast brieven schrijven gaan of bellen…

Heet mij niet vals en trouweloos Wanneer mijn arm, verdolend hart, Van zorgen moe en blind van smart, Een waanbeeld voor uw waarheid koos. Ik heb u lief, nu en altoos, En of mijn droef en moede hart Bij andren rust of eenzaam mart* Om u: gij zijt mijn liefde, altoos. En zagen…

Zaterdagochtend om half tien Loop ik naar beneden en pak de krant Met al het nieuws over Nederland En ook daarbuiten bovendien Ik eet een boterham met kaas En lees over de boeren en hun protest Over hoe hun boterham wordt verpest De wereldmarkt is ze de baas Ik eet een eitje, halfzacht En lees over de vogelgriep Die blijkt, nu ik me meer…

Gehecht door een band gewend aan onze liefde gemakzuchtig werden we We vergaten te vechten te vernieuwen te verrassen nu lijkt alles geforceerd Verengd tot geplande actie zijn aandacht en tederheid geen automatismen meer…

notenoogst als profetie voor een winter zoals die vroeger was een uit de kunst geblazen glazen meesterwerk ik tik me hunkerend terug de tijd in en het sudderend spek zingt een winterhymne…

Ik ben te armoedig om mij op de melkwitte wegen te wagen, te mager om het pad af te lopen. Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om…

Een negenarmige inktvis uit Lus, verklaarde zijn blijdschap aldus. 'Die arm erbij, maakt mij reuzeblij, men noemt mij nu vaak octoplus'…

sasabonsam sidderaal sis geruisloos achter glas bied een inkijk in je ingewand je gelaat in koffiedik jij onverlaat zilte weg loop dood je huis op straat praat ons na eshu-gba-yi-la god met streken wees genadig…

Overeenkomsten zijn groot Signalen zijn verkeerd Bezwaarschriften ingediend Die worden genegeerd Bouw gaat door Gezondheidsrisico's ten spijt 't Luisteren allang verleerd Afspraken gemaakt Raadsbesluit genomen 't Telecombedrijf wil bouwen Plannen en dromen Protesten niet gestaakt Onbehoorlijk bestuur Irritante 'Hoge Bomen…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…

in geluiden hoor ik stilte een kamer vol met beelden die het niet meer doen de stoelen staan gaan aan tafel om te eten en ik kijk nergens zie ik mijn gelijk de spiegel hangt zijn beeld op aan een spijker de muur leunt tegen het behang een gang belegd met bloemetjes de deur laat open binnen als ik weer naar buiten wil…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

Hij stond voor haar gebogen, Zich zelve nauw bewust; Hij stond haar aan te staren: Daar lag zij in eeuwige rust. Het waslicht beeft en wemelt Op 't levenloos gezicht, De zaal is groot en somber, 'Is zij het, die daar ligt?' Wat denkt die diepbedroefde, Daar bij het dodenbed? - Hij denkt aan kleine vreugden, Die hij haar heeft belet…

geraakt tot op het bot voel ik jouw pijn als of het de mijne is zo'n sterke vrouw ongenaakbaar gebroken tot mijn ontsteltenis verraad jouw lichaam zich wint het kwade van het goede glij je langzaam af naar de verdoemenis omarmen wil ik je troosten met al mijn liefde, duw je me weg laat jij mij alleen achter in de duisternis…

rijm die op de daken van de auto's ligt licht knisperen van woorden als ijspegel vallend, het kraakt van jou en mij, bliksemt dondert de hamer van Donar op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden…

achtenveertighonderd en tachtig passen in het park minstens duizend daarvan loop ik achter drie mutsen zussen, vriendinnen maakt niet uit ze zijn gearmd twee staanders lopen om hen heen, een kijkt er om ik denk: naar mij maar nee, hij zoekt zijn maatje stiekem raak ik hem even aan…

je frisse schoonheid van bijna dertig jaar benevelde de gedachten van de jonge minnaar de lijnen in je gezicht bijna twintig jaar later maken zijn ongedoofde liefde tastbaarder als ooit tevoren ik ruik de zoete Zeeuwse lucht volg de meeuwen in hun vlucht hoor jouw stem aan de waterlijn verlangen om weer bij je te zijn starend over het…

Wanneer mijn verdriet 't verre sterrenlicht streelt en ondragelijke herinneringen de dagen opsommen wanneer ik denk hoe de mens is, alleen mengsel van geuren, dromen en kleuren snel vervagend in de stroom van de tijd en zonnebloemen, zwart, naar de grond staren met honderden vragen verzwaard, wanneer de maan als vergeten parel in een juwelendoos…

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen…

vraagt u mij om een exemplaar van de menselijke soort behoorlijk bij de tijd vrijgezel maar vrijt nog ongesorteerd ongecompliceerd ik noem u de heer Jongeneel uit Heerlen-Noord die is er in afgestudeerd zit nu zonder werk…

om in het gareel te blijven niet uit elkaar te vallen gaat taal de strijd met leegte aan tijd staat stil in de schaduw tot het wachten voorbij is terwijl mijn hart langzaam ontdooit in volle winter blijf ik waakzaam tot stilstand stopt een traag bewegen wordt…

ik zag je met de nieuwe vleugels vliegen wat houterig en niet gewend je maakte snel contacten voelde dat je werd gekend de lacht steeds breder in een eindelijk erkend je rust nu even kijkt in verbazing om je heen is dit nu wat altijd beloofd is navertellen kon niet één nog zwaaien achter je de handen die je ooit vol liefde…

In stad, land, vrijheidsplein marcheren mensen groot of klein het is zinloos loos geweld waar is die mens Grootwoordenheld laat het groeien hopen, leren, kennen strijden, geen geweld wordt geboren ons Grootwoordenheld…

De Nederlandse vrouw wil niet meer baren Dat is voor haar een veel te zware pil Ze heeft geen zin in zogen en gegil Maar wil haar liefde voor haar baan bewaren Wij moeten geen asielzoeker meer hinderen Die vrouwen hebben meestal wel veel kinderen…

ene J.Klaasen kwam daar op de poppenkast tot heel de Barneveld stil viel in boekdelen zonder tok of kraai het podium verliet morgen komt de huldiging Jan Klaassen van de Dam Katrijn krijgt als vlam nu de nieuwe darteling…