Alle inzendingen, jaar 2006, week 32

Geen man, zie ik, die aan het kruis geslagen, de mensheid verlostte van zijn zonden. Geen naam, door de woestijnwind gedragen, hoor ik tijdens het blaffen van de honden. Onder het gewicht van Abrahams zonen bezwijkt de karavaan onder zijn lot. Elkeen vraagt zijn herder hem te belonen en schiet de anderen daarvoor kapot. Waarom proberen we…

sterren aan het firmament branden gaten in het kaal krullen heel ons al massaal schijnen blijkbaar permanent traag verveling in het stieren kijkers die uitsluitend tollen draaien sferen zonder dollen prooi van eender kuddedieren manen blijven tijden hangen sloffen afgemat haar weiland stuiven lang niet meer voorbij want zij hoeven niet…

is het fijn of doet het pijn als ik dichter bij je kom of vind je het gek en hoor de muziek liever op een andere plek wil met je delen, je kneuzingen strelen vliegen en zweven al is het maar even los van de wereld moment zonder pijn weg van herinneringen vrij wil je zijn. maar dan moet je praten jezelf niet meer haten…

één woord splijt zoveel, men beste en geen woord splijt de rest zo laat de ziel zich tanen als een wijn der oude dagen oneven op haar best zo blijkt telkens alles weer alles en niets blijft het Kalistische niets maar jij mijn nobele onbekende maakt van elke dag weer iets…

Drie weken Frankrijk vergde veel van mij, er moest gekroeld, geknuffeld en gekust dus ben ik in ’t geheel niet uitgerust maar nu is dat gelukkig weer voorbij. ’t Is heus niet zo dat ik veel liever kuis ben, maar ik ben blij dat ik weer rustig thuis ben.…

Dat ik nog eens van poëzie zou kotsen Zoals Mien Proost dat jaren voor mij deed Dat ik met Paul Verlaine tijd verdeed Plus dat die uitspraak zorgde voor een botsen In mij. Dat al mijn werk stuk sloeg op rotsen Waarna ik brak en in de golven gleed Tezamen met het paard dat ik bereed Gelijk Beyaart verdronk ook dat in klotsen Mien…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

er razen letters van stroop tot snelcement langs en door mij heen soms snak ik naar een boterham soms naar een eerste steen luchtkastelen van klatergoud een wild woud van alleen mijn zinnen en oud opnieuw beginnen.…

Worteling zuigt uit de aard gaat gepaard met wriemelding. Sapstroom tot de kroon geschorst getorst deelt verdeelt takkenbos. Lot en lover veel getover met bladerdos. ademt, wasemt, bloesemt woning voor winterkoning.…

De huizen slapen op een rij, de stad droomt oude dromen. Zwakke lichtschijnsels dwalen voorbij in langzaam voortgolvende stromen. Eén van die lichtbundels komt tot staan, aarzelt nog, maar kan niet meer terug. Ik koers recht op het schijnsel aan en loop verwonderd over een brug. Achter mij ligt nu het heden, vóór mij de contouren van een…

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

vrij (maar wel vormvast) naar Rowwen Hèze nog even en de moeder aller talen (het onvolprezen Haagse dialect) wordt in ons ganse vaderland gebekt een spreker in het Haags trekt volle zalen de fraaie tongval heeft dat geniale zo kort, zo krachtig, snedig en direct bewijs van educatie ... intellect fameus door het benoemen veler kwalen het…

Ik heb zin in je lippen ... strelend over mijn welvingen plagerig spelend zoekend naar meer flirtend met genot smachtend naar gezelschap rusteloos van verlangen verwonderd van de lust vragend naar meer verloren in wanneer ...…

mijn zus was hoog gestemd zij zong het Ave Maria wij knikten bij het kerks gehoor tot barstens toe graatzuiver af en toe heel even een korte hapering van droeve slik intens zwaar medeleven onze verkrampte ruggen rechtten in merg en been zoals onze zus zo was er geen…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek en zong sterren van de hemel in een godvergeten lied applaus verbrak de betovering van mensen die kapot waren van haar ovationeel gejuich tranen als afscheid bloemen kleurden haar vallend gordijn…

een autoped met veel te smalle wielen zich vast klievend in het mulle zand een bromtol die na een paar maal drukken zich zoemend bewoog in het rond maar slechts op bikkelharde ondergrond een tol uit een houten garenklos met een touwtje aan een stok door pappa lief gemaakt één dinky toy en een ouwe klomp maakten zijn wereld rond de onderkant…

Wervelende dagen strekken zich als een kleurige bongerd voor ons uit, bomen buigen hun kruinen onder het gewicht van gouden vruchtenkronen en tijd slingert vrolijk aan de vluchtige wijzers van een zonneklok. Ooit zal er een herfst komen als een kwaadaardige petemoei en alle bloemen en bladeren van ons afnemen, dan zullen ons…

Het is augustus, ik blijf slapen bij Louis Ik zie hoe keurig alles bij hem past geen boek scheef in die boekenkast geen asbak vol, geen stoel staat scheef Ik pas er niet, maar hij wou dat ik bleef dus ik bleef Ik bleef slapen bij Louis Ik speur rond, waar is zijn vuile was? En waarom puilt zijn krantenbak niet uit? Zijn vrouw, na dertig jaar…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

Onbegrepen in licht rood van verlangen strelen haren over soepele huid speels verlangen kriebelt voort om tergend te zijn voor haar. Waar water langzaam seipelt druppelt liefde tussen benen door ongeacht de ogen, de blik, de wil niets kan het nog onderbreken. Lichte geluiden verraden hartgeklop waarvan het ritme wordt opgevoerd opeens…

je handen spelen een schaduw boven duinen en ik zie slechts woorden boven wolken zacht en dichtbij laat de wind ze liggen in dat ene uur van stilte wanneer je zand strooit over dode vissen en de maan doorheen de avondbranding hoe koud de nacht is in mijn buik een mond in overvloed maar ik hoor vogels wenen…

Op een fouton voor massage zeer geschikt ligt hij en sluit de wereld buiten Het licht doet zijn zin ook het stof waarin zilvervisjes hun sporen trekken Een waanzinnig vissersschip getrokken door een prooi die naar het einde leidt op een bodem van zacht…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

Vlugge vogels vliegen vlot dromerig door stille dalen flitsen door natuurverhalen langs de liefde en het lot. Grijnzend grazen grote ganzen gras is groen en lekker vet krijgen zij dit voorgezet volgt spontaan het gulzig schransen. Kwinkelerend krachtig kwelen droge dorsten zijn gelest deze dieren zijn met velen, fluiten doen zij…

Vaak was het lauwerkrans op lauwerkrans En even dikwijls zat het Dekker tegen Daardoor kreeg bijna elke Dekker-zegen Iets ouderwets heroïsch en meer glans Dat Erik, in zijn nieuwe wielerleven Iets van die heroïek door moge geven...…

verschroeid gras ligt loom het iele hoofd op dorre akkers waar het zwoegend wacht op wat regen in de nacht lacht een blinkend blik op uitkijk voor wat roest die ook zij weldra verwacht een beetje kleur in elk bestaan ruist het in de verte zacht en vochtig zonder wroeging over buiten nat en zo weer droog van straffe ritmes zonder betoog…

Je lippen trilden toen de zee zich terugtrok van de kust waar het verlaten strand jouw eenzaamheid vergrootte zoekend keek je rond en vond haar naam verweven in de einder en ik zag je blik verdrinken in de branding…

drie stappen nog dan ben ik daar klaar met mijn leven ik ga nu maar drie stappen van de goot mijn wereld in het groot van enkel macht geen liefde en gezag mijn rol heb ik gespeeld gevoelloos kil alles geregeld. zette makkelijk de koning schaak de weg terug was er niet vaak leunde tegen holle muren mijn sterke wereld was papier het…

(Den Haag-promotie) het oord waarin wij wonen is een merk! dit is de metropool van recht en vrede (alleen op kousenvoeten te betreden) de pijlers van Den Haag zijn ijzersterk het dorp der dorpen werd de stad der steden het oord waarin wij wonen is een merk! de goede God bedacht dit meesterwerk zijn vakmanschap is waarlijk onomstreden…

alle luchten waren blauw uren schreden voort in kerks groen de paden op met zachte demping spelden in gebroken witte knop oeverloze zwam het hoofd loodzwaar vol voos bezinksel stevens recht vooruit moe en klam een bord zei dit is natuur gevallen bomen gaan gewoon rotten er kwam een paard met mens voorbij soms een hijgende trimatleet…