Alle inzendingen, jaar 2006, week 38

ze waren weer present, die rare hoeden een dame had een bloemkool op haar hoofd haar buurvrouw had een vogelnest geroofd zo groot, daar kon een ooievaar op broeden een uitgelaten juffrouw, een gegoede had zich vandaag bijzonder uitgesloofd een zwaarbeladen vrachtschip sappig ooft genoeg om heel het ziekenhuis te voeden ’t is fraai, zo’n…

Zwaarbebaarde knotwilg leunt houtskolig op zijn laatste poten. De winter schrapt en schraapt zijn fraaie franje weg. Georchestreerde chaos. Een blad wringt een ander dwingt een ander uit zijn getormenteerde knoop. Ze willen blijven. Flits Criminele hoop. Ze laten los vallen als een kometenregen maar dan wel beleefd aan u de eer, collega…

als ik één blad vangen kan in een herfststorm zoek ik dan naar groen of kleurt geluk bruin -of vliegt een wens -…

Hoop is weten van dragende handen. Hoop is weten van een onzichtbare kracht. Hoop is weten van vuur dat blijft branden. Hoop is weten van licht in de nacht. Maar....... Hoop is ook pijn; het niet-zeker-meer-weten. Hoop is een veertje, dat dwaalt in de wind. Hoop is ook angst te zullen worden vergeten. Hoop is ook twijfel, dat je geen uitweg…

Wie ben ik? Wie heeft mij nodig? Wie houd er van mij zoals ik van hen houd? Met deze vragen loop ik al heel men leven rond! Soms vergelijken mensen me met een hond! Ben ik echt zo? Of schuilt er een fantastisch iemand in mij? Wanneer komt die persoonlijkheid dan vrij? Ik weet het allemaal niet meer! Het is net alsof ik mijn leven negeer…

je speelt met jongensdromen ademt als een man je handen zijn te groot voor spelen zonder zorgen je talent blijft zo verborgen je lacht de dag waarvan de zin vervliegt vergeten maanden waarin alleen de tijd uitdrukkingsloos zijn waarheid liegt je wilde weg maar bent gebleven proeft de uren zonder smaak alles is je maar gegeven het…

daarboven staan de sterren kan ze alleen niet zien maar als de wind nu draait dan.... heel misschien als de wolken zijn verdwenen en de lichten zijn gedoofd zie ik de hemel... zoals jij me hebt beloofd…

tranen als glinsterende rivieren over heuvels van wangen…

Een klein geel blaadje dwarrelt zachtjes neer. Er loopt een oude heer die wel van wanten weet; Hij lacht om wat zijn leven tot hiertoe heeft gegeven aan vreugde en verdriet, maar ach, hij weet dat niemand hem haast ziet en zeker niet wil leren van iemand in zo'n oude kleren; Hij vond het blaadje op de straat en weet hoe 't ook met mensen…

nu is het stil en al wat ik verwachtte was benéé mijn trots een gil kwam al te plots en ik begreep en gij bekwam ter late ure toen de nacht als een deken u bezwoer en ik u raapte van de vloer waar u te neder was gedaald wij hebben elkander nooit bezeten al klinkt bezit als een nood in het koren doch wij schoven en leunden met en…

De ene hand in de andere samen geslagen zo alleen was de ander niet te veranderen klagen hielp geen steen noch been wereldnieuws de dag verstrijkt in de leegte van het samen waarbij dood verlossend lijkt turen geraniums voor de ramen grijze staar verloor de steken op het werkje tot avondrood onder verwijt is liefde geweken te vroeg gestorven…

Langs de betonnen besmeurde wegen Kom ik talloze plat gereden kadavers tegen Die eens zo bontgekleurd in boomtoppen zaten Hoelang gaan wij door deze wereld uit te baten Waarschijnlijk tot we als mensheid zelf ten ondergaan Verwoesten wij hem en vervuilen met gassen Overtuigen wij ons zelf altijd maar weer Niet in deze schitterende wereld te…

sporen in het zand de rand reeds afgesleten hier kwam een mens voorbij alweer een hele tijd geleden met welzeker een last vol oude jaren zichtbaar aan de meegesleepte lijn zijn naam is onbekend het kan Horizon zijn geweest of Kim, wie weet zelfs Einder de wind is nu zijn milde helper en ook de tijd, ongrijpbaar en toch nog immer alom aanwezig…

Dit gedicht gaat huiswaarts, wil ons het afscheid mededelen. Jij was hier ook. We hebben gekeken hoe de populieren weken voor een groter feit, een landschap zonder geheimen. Rotte geuren uit de sloot, eeuwig brandende bermen, de geur van verse mest op het land. Het wijkt, raakt langzaam op de achtergrond. Stadjes verblijven weer…

Nacht is niet boos. Als hij komt de nacht Maakt hij de hemel open, En veel sterren en sterretjes komen zacht Op gouden voetjes gelopen. Ze zijn nieuwsgierig, en naar benêe Zouden ze heel graag komen; Maar ze zijn bang, voor de grote zee En voor de hoge bomen. ’t Is boven ook donker… maar zij hebben licht. De zon gaf ze allemaal lichtjes,…

Sonja Bakker, ons "licht"-idool wordt beschuldigd van plagiaat omdat er in haar "dun"-boekje van een ander een zinnetje staat Sonja wordt aan de pols gevoeld door Bea Pols, gewichtsconsulente nee, het is niet de kift Bea zit niet op de cente(n) dat is anders met BeaTrix die gaat er in gewicht op vooruit ruimte in het begrotingsboekje…

er is een groot verschil tussen napraten en napraten je kunt napraten over napraten maar ook napraten napraten zo was er eens een nageprate naprater die ook napraatte wat hij napraten kon zodat de naprater die hém napraatte feitelijk niet wist waar zijn tekst begon toen ze daar later samen over napraatten hadden ze niet eens in de gaten…

Ik heb zo’n zin om op weg te gaan en voor de ramen van het Binnenhof te staan rinkelend met bellen en schallend met cymbalen en sprekend in alle talen Ik heb zo’n zin om naar binnen te gaan door gangen te dwalen met rouwkleren aan kloppend op deuren met sloten van goud trappend tegen het hardhouten hout Ik heb zo’n zin om de troon te bestijgen…

IJskoude rails langs het perron sneden bruut haar verleden af. Waar haar dode leven begon kwam de herinnering als straf. In haar rug leest men de jaren en de klok tikt in haar gezicht de rimpels en grijze haren, haar broze lichaam vederlicht. Haar ogenvuur steeds niet gedoofd, haar verloren Heer hervonden in de Duitse doodsmachine.…

waarom geen condoom over mijn hoofd om stillekes in mijn hoed zonder zoom de parade der hedendaagse ridders te aanschouwen in deze tijd is het de dame die kleur geeft aan het hoofd van staat leve de koningin wordt geroepen maar kijk even naar het schild op mijn pruik voor u naar het balkonnetje gaat…

Overdag zit ik te dromen Over die ene ware man Maar of hij ooit terug zal komen Daar heb ik geen notie van Ik zie ons tweeën samen lopen Over een verlaten strand Hij zal bloemen voor me kopen En mijn naam schrijven in het zand In zijn ogen zal ik verdrinken Zijn lieve lach maakt dat ik smelt Maar moet het maar laten bezinken Want ook…

Mijn bloed met inkt vergoten Het beeld voor eeuwig verwoest Niets is meer zoals het ooit was En zal ook nooit meer zo zijn De wereld is aan diggelen De breuken zijn goed zichtbaar Geen lijm die dit kan helen Het zicht voor altijd stuk…

ik weet niet wat het is de bloes die je draagt de kleuren die je koos is het wit of roodbruin misschien zelfs kopergroen zijn het je ogen of de kastanjes in je haar of is het eenvoudigweg de appel waarin je stevig bijt goudgeel van schil of het steeltje dat je niet eet maar waar je heel sappig naar kijkt…

Ik kan niet niet voor je zorgen. Iedere morgen komt jouw laatste adem nader. Ongeborgen zorg ik voor jouw beetje tijd. Tegelijk ben ik mezelf nog steeds kwijt.…

diep, zeer diep buig ik over treurigheid grondloos in de troonzaal van tijd het is het oude liedje dat ik hoor schrapend langs de onbereikbaarheid van liefde, de dronken taal doordrongen in eigen huid de nacht aarzelt door de rauwe liefkozing die aan handen blijft kleven mijn vingers wijzen nog naar de maan maar de graver snakt…

de zon schijnt fel door vlagen wind met kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig…

Daar slaat de bel voor de volgende ronde duisternis stormt uit zijn blauwe hoek, in extase klapt de wolkendonder voor het flitsende voetwerk van de nacht. Daglicht haalt uit, vermoeid en gehavend, de rode handschoenen nèt iets te laag een klap, een draai met rollende ogen en plotseling wordt alles zwart. Stilte valt over de ring, licht…

Wij starten een band verbinden onze harten en verstand Zo zwoel jouw zoen elke zoen zo vol gevoel Er brandt een vraag ik vraag jouw hand vandaag…

hoe staat het heden met het leven in de brouwerij of gaat het allemaal vol op de automaat ooit stonden er nog hengelaars die visten uit de hand koel en bedreven naar kapotte ongedopte flessen aan de lopende band ik heb het zelf gedaan nachten lang gestaan getverderrie wat een teringherrie Freddy zorgde voor een natje iedere nacht een…

geen hand die naar je reikte geen wimper die bewoog slechts trilling van de tijd in alle stilte ben je over de grens gegaan alleen leegte…