Alle inzendingen, jaar 2007, week 10

Bijna ongemerkt werden je ogen brozer en duurden wandelingen door het bos langer. Tijdens het avondmaal verviel je in een starend zwijgen waaruit je plotseling ontwaken kon om in vrolijk lachen uit te barsten. Toen je op een middag zei dat je dacht je verstand verloren te hebben, viel je hopeloos neer in een fauteuil met verwarring…

“Wel, weet je, jongelui, je moet zo’n daad gewoon als deel van ‘t politiek bedrijf zien en zeg nou zelf, het waren er maar vijftien, waarom zijn zoveel mensen nog zo kwaad ? Ze zeveren en zaniken maar door, nou ja, voor deze keer dan: Sorry hoor…”…

gebladerde daken met geglinster in de lente die nog niet aangekomen is met zilveren spiegels plassen voor de dorst die herfst en winter nalieten wolkenloos verdampt de nacht in een zomervolle dag niemand om te ontkennen dat bloemen weer zullen bloeien het gras zichzelf hersteld de heuvels rond Jericho innemen zonder kreet, zonder strijd…

Je naam, Swmyborszka, is welhaast onuitsprekelijk, maar je muzikaliteit slecht elke grens. Wat ze ook zeggen mogen over die 'verrekte Polen', jij hebt mij gered, met jouw grote talent. Verdronken was ik, in drugs, drank en dromen, bang en angstig, zo alleen. En toen ben jij gekomen. Wat een geduld heb je betoond, toen je mij weer…

wezenloos beeld bedelaar bevroren handen versteend trage man zijn ogen smekend om een aalmoes grijpend zoek ik zijn beefhanden…

Van winter naar zomer in een handomdraai... "Over een uurtje landen we op een zonovergoten Hawaï Ik kan u mededelen: Het weer is er fraai", spreekt de gezagvoerder Eindelijk… Twee weken ervan tussen Weg uit de kou 't Is hartje winter Maar niet voor mij en jou Al helemaal niet vandaag Hand in hand in de wolken Nog een paar uurtjes…

ze eet haar middagbrood pindakaas en confituur samen rookt haar laatste sigaret wacht tot haar rookpluim om de hoek verschijnt verborgen tekens doet zij is de laatste indiaan met haar deken, de zon en het land ik ben haar publiek…

~~~ met sierlijke danspassen zweef je door de bossen jong blad dwarrelt speels rond je gracieuze verschijning dartel als een wervelwind beroer je de uitgestoken takken vrijmoedig blaas je het lentegroen tot een vrolijke choreografie warme briesjes tover je tevoorschijn gevuld met hete zomerse beloften jij laat je niet vangen door…

De temperatuur van deze wintertijd Heeft zwoel mijn bloemetjes verleid Zo kwam het klokje veel te laat en broos Omdat het liever eerst wat sneeuw verkoos De hyacint was dit jaar wel erg gezwind Hoe heb ik die als eerste in mijn tuin bemind Narcissen voegden zich met ongekende kracht Bij deze ongewone simultane bloemenpracht Dit natuurgebeuren…

Het laatste draadje in mijn kamer komt nog van mijn gordijn het is kennelijk blijven liggen op de grond in mijn domein Ik dacht dat ‘t licht mij nooit zou vinden dat duisternis buiten domineerde op de tast vond ik mijn spullen binnen zodat ik star blind lopen leerde Maar het duister werd te donker zonder zicht een zintuig minder ik…

de waarheid is wat niet wordt opgeschreven je schetst een beeld dat nooit geheel voldoet zoals wel vaker voorkomt in het leven men merkt het wel maar een ieder vindt 't goed je schrijft een vers met een verkeerde pen terwijl je vals wat schuine liedjes zingt maakt wat muziek in vrolijke akkoorden ondanks dat droefheid jou steevast omringt…

Even zon zien en de bomen die heel stil aan 't praten gaan; even lachen naar de mensen die niet kunnen blijven staan, maar gejaagd hun weg vervolgen alsof iemand hen bedreigt; even horen hoe een vogel weeral naar het zingen neigt en hoe lente wordt herboren, alles weer nieuw leven krijgt.…

door oud Victoriaans geslacht dwepend met Darwin's vuur naar Eton en Oxford gebracht doordrenkt in literatuur door Lady Virginia Woolf gesterkt debuteert de bibliofiel met hoogstaand English poetry-werk in zijn The Burning Wheel wijl Flanders Fields de doden telt en hij blindheid bedwingt treft hem uit het Great War-geweld een Truiens…

haar leven is een streven naar perfectie ze kocht bij de chirurg een frisse neus haar oren zijn niet langer tweede keus de labia weer toonbaar na correctie de borsten, na een grondige inspectie, bestempeld met het keurmerk ‘desastreus’ zijn nu plots ongekend volumineus een liposuctie maakte haar weer sexy ze blijft haar lijf Spartaans met…

de geur van water onder de strakblauwe lucht met witte zwanen…

ik kleedde de dame uit nog voor ze gereed was met haar bedenkingen jij bent niet getrouwd er is geen jonge minnaar je bent wel jarig vandaag dat vrije huwelijk komt uit je duim elke dag in alle standen ik vergeet het maar ze schreide gister blinkende traantjes van kleine leugentjes die druppelen ook nu nog binnen hier ergens van…

Het is een raar iets, Je houdt het in de gaten, Maar opeens is het niets, En dan ga je het haten. Ik wou dat ik de tijd kon beheren, Terugspoelen op mijn manier, Erover fantaseren, Met heel veel plezier. Tijd is iets waar we niks over kunnen zeggen, Het is iets wat iedereen graag wil, Je kunt het niet vast leggen, Want de tijd staat nooit…

samen wonen samen leven het leven samen delen samen lachen samen feesten het geluk samen delen samen zoenen samen vrijen de passie samen delen samen huilen samen rouwen het verdriet samen delen samen zijn samen trouwen het leven voor altijd samen delen…

Precies midden in de hoge kathedraal stond de reuzeneik straalde stille respect uit al z’n takken Geknield tussen beendikke wortels staarde ik sprakeloos omhoog maar zag niet eens de kruin bladeren vormden het dak de hemel was eikengroen God was boom geworden Niemand om me heen klom ik omhoog richting de stilte…

in mijn slaap zal ik zee zijn en lichter worden op dit alles van tedere tragedie, de stemmen van kinderen horen met bloemenogen zuiver en hoog rotsen zullen openen en naar warme lichamen ruiken naar vuurvlinders op een bruidsjurk als toen op die ene dag jij mij plotseling aankeek in woorden van beddengoed en in jouw…

Mijn borstkas wordt nu zwaar op de proef gesteld Hoe houdt het toch zo'n tomeloos bonkend hart in hemelsnaam in bedwang Het is dus ook niet dat je zegt: Het is maar even Nee, het duurt nu al ontzettend lang.…

De woede vreet de ruimten leeg holt woorden uit woedt wreed maar zweeg gaf geen geluid het offerlam in pijn gehuld, verlaten mag niemand haten nooit hulp vragen moet alles maar verdragen wie lijdt heeft schuld wordt daar gelaten gesloopt in slecht geduld kan toch niet praten verslagen maar mag nooit klagen wie huilt wordt niet…

Dit land verlaat ik mijn geboorteland ik ga een verder-weg uit olifantsdracht volslagen voldragen schreeuwend om zoveel licht en ruimte, ander leefklimaat bevrijding van de navelstreng die mij dreigt te verwurgen vader/moederland herinner mijn ontstaan en warm verblijf tijdens mijn rijpingsproces ik ga nu, los van wat mij bond ik…

De tuinman: Ach, weet u, daar blijft niets van over - zo'n kleintje, denk-es in, da's toch alleen kraakbeen? Zo'n kissie (grote handen) Nee, díé kome niet meer; denke liever aan iets leuks, een nieuwe, ofzo. ------------------------------ Uit: 'Bloem, steen', 1997.…

Zie hoe door de kieren van mijn gordijn De messcherpe zonnestralen snijden Verlichtend ongecensureerd het geheim Een drama dat ik had willen vermijden Reeds vertoont zich de verkleuring En voel jij koud en gevoelloos aan Je begint je spiegelend glad te krommen En jij kijkt mij koud onberoerd aan Toch kan ik jou niet opbergen En vlei ik…

de wereld lijkt een flat voor iedereen een raam met uitzicht op vandaag en morgen gisteren bepaalt hoe meubels er zijn neergezet ramen zijn naar buiten openslaand lichtend dag en nacht maar ieder ziet de eigen pracht die hij in zijn gedachten had ik zag er paradijzen fresco's en inferno's naar de hemel rijzen catacomben en de hel…

De nieuwe 'Hannibal' wordt, naar ik lees Gematigd dan wel negatief ontvangen Getuige de tendens is het verlangen De vader van het oordeel, naar ik vrees Ze zien die Lecter-prequel gaarne falen En storten zich erop als kannibalen…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

(een acrostichon) g een tekst, geen woord ... e n ook geen .... z in klinkt ...... e r; ..... l eeg .... l ijkt het, ... i s het niet: g een mens, wel zin…