Alle inzendingen, jaar 2013, week 44

Soms lijkt het leven niet eerlijk verdeeld een stap naar voor en dan twee achteruit denk je net ik heb alles in beeld komt het oneerlijke op een dag eruit Je omgeving lijkt met je mee te leven ieder doet z'n uiterste best ze willen allemaal goed bedoelde raad geven het is vaak alleen maar een test Woorden van meeleven wil je niet meer horen…

Hier, in onze tuin. Gewoon, zoals zo vaak. Ik zit alleen en doe...niets. Het begint te waaien. Bijna onmerkbaar. Zacht als strelingen. Ineens verschijnt rust. In mijn centrum van onrust. Onaangekondigd. Alledaagse geluiden verstillen. Stemmen van de straat. Gekras van torenkraaien. Gezoem van bijen. Fluisteren van bladeren. Mijn hart luistert…

Wie droomt er niet van innig liefhebben? Wie wil er niet van binnenuit een vuur voelen? Het grote waagstuk aan te gaan om water in wijn te veranderen? Een weg te gaan die leidt naar de trap tot de hemel? We worden uitgenodigd om te stralen. Wat houdt ons tegen? Liefde bouwt ons op. Haar eenvoud is groots. Bouw in mij je woning,…

Drie stoelen op een rij Ze worden niet bezeten Maar waarom staan ze daar Dat had ik graag geweten. Ze staan te wachten op bezoek En zonder het zelf te beseffen Kunt u ze in een wachtkamer Wachtend op uw bezoek aantreffen.…

Tussen twee polen reist mijn ziel. Als een vis die de oceaan ontdekt. Als een zalm die terug moet keren. Terug naar zijn bron. Reizen is heimwee. Thuis is verlangen.…

Gelukkig zijn is een soort verslaving van het dal naar heel hoog altijd méér en méér in onze beschaving stilte is van belang, niet een gespannen boog talenten waarmaken op ieder gebied onze graaicultuur of soms niet uit de zakken van anderen ach, de moderne mens moet meanderen hechting wordt nu een probleem hun buitenkant toont dat extreem…

wat kan ik nog schrijven nu de wind me voortduwt en de houthakker in mij heeft verwond, geen kruin die mij nog schaduw biedt slecht mijn bast is nog verankerd in de valwind die mijn boeg dreigt te breken in het aanstormend tij, tij kan helen tij kan breken het onherbergzaam geklaag, de weeklank van dit lied, het verliezen van de niet…

In het levens-dal van uitsluitend herinneringen loopt een lange weg! Maar uiteindelijk een doodlopende!…

De oude zeilboot ligt stil in het museum. Zijn touwwerk omklemt een ineengedrongen ruimte, die berust en wacht... Waarop? Dikwijls heeft mijn geest onbewuste verlangens; daarbij zie ik steeds die ruige heuveltop aan zee, een zeil in vollemaanslicht.…

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

Machteloos voel ik Me, broertje, dat ik Jou niet redden kon Terwijl het mijn vak Is om mensen te redden Die niet meer willen leven - Dokter was je, net als ik, Gelijkgestemden door die Nauwe band die broertjes Levenslang met elkaar hebben - En toch ben je Tussen mijn vingers Door geglipt - koos Je er voor niet meer Verder…

is ’t het onzegbare van die haren na een lange wandeling over straat toen je door de regen had gewaad en de wind maar woei zonder bedaren? - is ’t het sierlijke van je gebaren? de grote schoonheid van je gelaat? terloops met zachte stem gegeven raad? het uit het raam weemoedig staren? - zeker nog een twee vrouwen heb ik liefgehad die mijn…

' t Miezert vandaag, Hier en daar wat Regen, verder op Een bui - maar Wat voor weer Het is in mijzelf, Hoe de bovenkamer Er bij staat, nu, Is afhankelijk Van veel, maar Vooral van de Vraag hoe ik Naar mezelf kijk, Vandaag, een in zichzelf Gekeerd rupsje dat Moeizaam voortbeweegt, Of die prachtige Vlinder die in al…

Mag ik hier sterven? Niet nu, niet morgen of niet straks! Maar wel de morgen, na de morgen. Zoals ik vaak de morgen mag. Staand in het water. Niet nu, en niet meteen Zo sterf ik zacht en niet alleen Het water neemt mij mede Geen wet en geen verleden. En elke morgen na de morgen. Ervaar ik zacht en mooi het leven. Om zo te weten dat…

Verwondering is een kostbare schat die zich pas opent, als vanzelfsprekendheden ophouden te bestaan. Als je beseft dat de wereld weer opnieuw geboren wordt bij het aanbreken van een dag. Als je beseft dat de eerste woordjes van een kind, net zo’n groot wonder is als ons spreken. Als je beseft dat de aarde een onderdeel is van het heelal, waar…

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de toon verandert, lief en leed verankert in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten…

regendruppels verzachten haar last die nu gedragen wordt door een ieder die haar raakt gedreven zoekt zij naar een licht dat haar leiden zal men spreekt van verlossing…

mijn vertedering om wat mooi is, te proeven momentopname…

Dat ik het, met mijn leven tot hier heb gehaald is bijna ongeloofwaardig toch ben ik met mijn eigen geloof trouw aan mezelf, mijn ziel en lichaam gebleven.…

Mag ik mijn eigen woorden tikken ik weet ik ben geen dichter Maar mag ik zeggen wat mij raakt dat door de jaren dit mij maakt Een rijk en ervaren mens Nietig in deze wereld Maar wel over mijn gevoelens de baas…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

haar laatste adem hangt nog in de kamer de tafel wankelt van verdriet boven wacht het veel te grote bed het kussensloop drinkt gulzig van zijn tranen de geur van eenzaamheid verspreidt zich door het huis dat is opgehouden thuis te heten…

ik hoorde je stem vaag de woorden een wenk om mee te gaan was de drempel al voorbij gaf jou mijn vrijheid in je onvoorwaardelijk volgen jij ontsloot de wereld in een nieuw beleven enkel door jezelf te geven geen terughoudendheid met harde en zachte zijden zonder obstakels te vermijden mocht voluit genieten en dwalen in je lach…

Een aadlaar streeft steeds naar het licht, Geen berg is hem te hoog; Streef, kindren! zo naar eer en plicht, Houd steeds het oog op God gericht, En houd Zijn wet in 't oog!…

Jij hebt vast die docenten ook gekend Die buiten Dat Gebouw haast niet bestonden Maar niettemin, op arbitraire gronden Hun punten koppelden aan jouw talent Vreemd, achteraf, hoe jij daardoor ontaard was Omdat je meer dan zo'n diploma waard was…

Stilte betekende wachten op storm. Op de bries van zijn mening. Op de storm van zijn gelijk. Op een orkaan van ruzie. Ruzie met hem, mijn vader. Denk maar niet dat je meer bent. Meer dan je vader. Wanneer hij niet winnen kon zweeg hij. Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

Vrienden van dieren. Knechten paarden. Kooien vogels. Negeren de natuur. Groene jagers. Verstaan hun vak. Produceren biologisch. Helpen de natuur.…

de wereld heeft een hart van winter kijk naar de sneeuw en de sparren stijf bevroren vol naalden en je weet zeker dat je een winteroog moet hebben om te zeggen 'one must have an eye of winter' om de blauwe ogen van de rendieren te zien in de zomer nog van goud…

Het komt er vaak op aan Niet in je eigen schaduw te hoeven staan. Maar heb je de zon in de rug, Dan zie je toch al vlug Je eigen schaduw terug. Maar schaduwen verdwijnen, Als jij je eigen licht laat schijnen.…

Er is nu een viagrapil voor vrouwen En die zit barstensvol testosteron De vrouw die niet meer vrijen wou of kon Is na zo'n pil gewoon niet meer te houen Ik stop nu met dit vers.. daar is ze weer 'Genade lieve schat, ik kán niet meer!'…