Netgedichten

netgedicht (nr. 49.766):

Tanend licht

De kettingwind rukt
aan zijn muze waarin de toon
verandert,
lief en leed verankert
in een voortschrijdend verhaal,
verslaat de eenzaamheid
tot aan de grenzen
van de moraal of een ander
woord gebruikt als het
hemeldak zich sluit in een
tijdloze melodie, een
kameleon
van geluid, zijn zwijgzame
boreling waarin ik meer te biechten
heb dan schrijven kan.

Mijn geschiedenis is nog niet
gedrukt en ligt verborgen
tot wie het vindt, dan stuur ik
het naar ieder kind in hun wel of
niet begrijpen, laat het liggen tot
hun tijd mijn ziel
zal rijpen om zichzelf te plukken.

In de aanrollende golven
van de winter, tot in het holst
van elk gedicht, ben ik er letterlijk
door bedolven,
meegezogen de doordraaiende
wiel van het tanend licht,
gezwicht
voor het enige wapen dat mij
kan verslaan
doormiddel van de taal zelf.