Alle inzendingen, jaar 2014, week 47

Genesis 1 - 9:13 Toen God zijn adem weer hervond Ging Hij dra aan de slag Het was al water wat er stond Geen enkel vruchtbaar stukje grond Dat op het droge lag Hij zei: ~Hier moet iets aan gedaan Met al die nattigheid Kan er geen boom of plantje staan Ik pak het met de dragline aan Er is maar één dag tijd~ Hij groef wat kuilen in…

Onder de stralende zon Een eindeloos ritueel Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Gevat, getild, geschouderd Gedragen op gelijke wijze Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Een fles rolt voorbij Rimpel in het ritueel Kist na kist na kist Van ruim naar wagen Nog zoveel te gaan De komende dagen Kist na kist na kist Van ruim…

na 'n telefoontje vol paniek over 't kwijt zijn van haar pinpas haast ik mij naar het huis van negentig plus daar vlij ik neer op de bank en vind het boek ' Poëzie op Pootjes' met daarin mijn naam 'zal ik je mijn gedicht voordragen ' vraag ik aandachtig luisterend wordt ze weer rustig nu belt ze mij iedere dag om te vertellen…

Een moeder aan haar oudste zoon Voortijdig mij voorgegaan Die uit mij geboren was: Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer…

ruig land is sprakeloos versmelt zijn gemoed met glooiende kleuren hier laat vaste grond zich graag omarmen door oneindig zicht het oog is onooglijk in zichzelf gevangen tussen binnendeuren door verzonnen orde voorbij verwondering over het levende licht…

De straten hebben namen van mensen en betekenis en anderen anoniem zijn zonder stem geboren de pleinen staan vol bomen ‘t volk heeft daar haar dromen en vrienden zonder geluid gaan onbemind verloren de buurten zijn net dorpen maar zonder sterke schouders de schooiers die verliezen die hebben vaak geen ouders de parken zijn weemoedig…

‘Waar is moeder, waar is vader, Dat ik mijne prijs hun toon'?’ Sprak de lieve kleine Willem, En zijn handje droeg een kroon, En een boek met zijden lintjes. Willem danste waar hij stond: 'Daar komt moeder! daar is vader!’ Riep de meid met volle mond. De overwinnaar vloog zijn moeder Reeds in de armen, gans verrukt; Nooit had…

'Herinner jij je dat prachtige horloge nog dat ik een jaar of vijf geleden verloren heb?" 'Jazeker.' 'Weet je nog hoe ik werkelijk overal heb gezocht maar het ner- gens kon vinden?' 'Reken maar.' 'Trek ik gisteravond een oud vest aan dat ik in jaren niet meer heb gedragen en nou geef ik jou te raden wat ik in het linker zakje vond…

je gezicht wordt steeds spitser de toon bitser en de lijnen dieper rond je mond waar is het zachte gebleven dat jou altijd warm heeft omgeven de lach die in antwoord liefde verwacht de tijd is omgevlogen het werk is gedaan toch zijn er nog tal van bijzondere zaken om vol voor te gaan maar het plezier in je leven kan een ander…

Obama heeft zijn Congress getrotseerd Door bij decreet dan toch maar door te drijven Dat heel veel illegalen kunnen blijven Die daar langdurig hebben gepresteerd Terecht. Massale inzet van latinos Verschafte cream op al die cappucinos…

Het einde, dichtbij.. het einde. Is het niet de jouwe is het wel de zijne. Het einde, altijd dichtbij... Één laatste zoen op jou zachte lippen, nog één keer dat ik met je vrij Zegt zij... Ik lees verder. Hoofdstuk na hoofdstuk nog één laatste bladzij. Het einde is daar en sluit het boek. Loop naar de slaapkamer en ga liggen in bed... ik…

je hangt nu boven mijn tafel in de vorm van een traan maar vol gaatjes in het koper en zilver denk ik aan al het kloppen van die gaatjes in Cairo op koper en zilver en wij die daar wat liepen zoveel later een lamp boven je tafel daarvandaan en het licht nu op mijn muren…

Tot vervreemdens toe weet ik me geen raad. Wie weet welke daad ik plegen moet? Het is toch zo gekomen dat ik hier nu zit met een spierwit gezicht, mijn ledematen beven. Zo vervreemdend als het is, zo mooi het zou kunnen zijn. Als ik maar wist hoe ik mezelf zou kunnen zijn.…

Dans op het ritme van de stilte, luister naar het ruisen van de bomen op de wind en vindt de stilte.…

Mijn vlinderlief in hoge wolken, schitterend door avondrood Jij hebt je sterren afgelegd in licht van zonsverduisteringen Nee, jij wilt geen rups meer zijn, die zich in donker buiten sloot Noch de schaduw van jouw bolster die zichzelf had ontbloot Jij wilt jouw tere vleugels spannen, na gedaantewisselingen In ontmaskering van alles, toch je masker…

Vijf, vijftien, vijftig, zestig het één na het andere onder de arm van de tijd hetzelfde voorondersteld, vaste vuurtoren, waaruit ik denk te ervaren maar het stevig baken dooft het licht. Zien in het andere aangezicht: het ander na het één het blijft niet te bevatten het is een “geen” teruggeworpen op zijn nest heb ik nog altijd in…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

vandaag, ja, vandaag zal ik de herfst loven ik heb hem steeds voor mij uitgeschoven de kwetsbare vogels schrijf ik in mijn dagverhaal laat ze triomferen met opgetogen veren en ik deel wat rode appels vol zoete korrels en kaneel niets is mij teveel vandaag, ja, vandaag stel ik mezelf de vragen over de intentie van het leven antwoorden…

In mijn droom Was ik een levensboom. Ik stond midden in een paradijs, Door schade en schande wijs, Stroomde er een liefdesstroom. Ik stond er niet alleen Maar met andere bomen om me heen.…

Mijn knip is net zo leeg, als mijn hoofd, echter mijn hart is zo vol, dat het de ledigheid overtreft van voorgaande items.…

's Morgens bij het wakker worden, nemen we de nacht eens door, heb jij nog gedroomd vannacht? Jazeker wel en ik vertel! Dat klink beter als die van mij, zegt hij, zoonlief was met me aan het klussen, we pakten samen een plank, toen nog een en ineens moest ik er vijf pakken! Toen ik hem zei, dat niet meer te kunnen, zei hij; sjouwen…

Kleindochter van vijf jaar, komt uit school heeft een geverfd exemplaar van Zwarte Piet in haar hand, " hij is helemaal niet mooi mamma" zegt ze, wanneer ze naar andere brouwsels kijkt en ineens, gaat Oma, terug in de tijd, want ook IK kon niet tekenen, ook verven was me vreemd, het enige wat te doen was, waren die mooie voorgedrukte…

oorspronkelijk van Overschie doch nergens is zijn evenknie niemand is zo'n groot verbeelder dan de dichter(t) DEELDER…

Genesis 1 - 6:8 Het water stond tot aan het dak De golven liepen hoog Ze rolden van het oppervlak Tot in de hemelboog En Jahweh ging weer aan het werk Dit keer met pomp, al gauw Verdween het water uit het zwerk De Hemel kleurde blauw Beneden was het nog wel nat Maar boven lekker droog En God zei: ~ ‘k Ben op ‘t goede pad ’t Is netjes…

Langs oeverrijk water bloeien ideeën op zover al gekomen na dit eerste tumult heeft de kabbelende beek zijn kruiken dichter bij de bron nog maar net half gevuld de strekking van de stroom heeft een volledig verwarrende weg open gelaten medaillons nog niet half verslagen hebben het leven op zich statig verder gedragen met tussenpozen geprobeerd…

Niet het blinkend groot Verhaal, de schijn waaraan Ieder zich op wil trekken Die iets in de melk te Brokk'len heeft, of iets Wat daar op lijkt - Maar het kleinste geluk Is het houvast, kind'ren Die onverwacht komen naar 't Huis waar ze hun jeugd Beleefden, het hechte van Het ouderlijk nest beleven In plaats van stoer op Eigen…

En ik zie alles weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk…

zoveel jaren is echter eigenlijk niks vergeleken met het heelal dus dat is een punt afgezien van de felicitaties je weet dat je niets voorstelt en tegelijkertijd ben je alles dus wat ? hou dat laatste toch maar aan denk niet dat je niets voorstelt want dan vernietig je net zo makkelijk iedereen evengoed ben ik nu zestig…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

nog weet ik de weg zie aan bomen waar de zon is opgekomen heb drijfzand ontweken heel verleidelijk maar de gevaren niet vergeten net als kleine lichtjes die soms de richting wijzen gelukkig kon ik ze ontwijken ik voel mij niet alleen het hele bos staat om me heen alleen het pad dat er nog was is weg…