Alle inzendingen, jaar 2015, week 46

Met natte haartjes, schone onderbroek, Lig ik te luieren en drink m’n theetje, Uit mijn collectie kies ik een cd’tje, Of ik verlies me in een boeiend boek. Het leed der wereld doet me veel verdriet, Maar moet nu wachten; ik ben Atlas niet.…

Uit liefde voor haar hond begaf zij zich op hoge hakken tussen dode wilgentakken ver boven de vertrouwde grond. Gretig keek het dier omhoog, terwijl zijn stok de boom uitvloog…

Ik schrijf maar een beetje over kalfjes en koetjes in de wei de boer die zijn vrouw berijdt Zie het allemaal voor me het complete festijn een prentenboek ga ik er van maken al slaat het niet aan op de universiteit Moet het dan gaan over de evolutie het breken van een ei liever zie ik de mensen zich vergapen aan een schilderij Ik heb…

we worden pijnlijk getroffen en er zijn er die het niet na kunnen vertellen wat troost moet brengen is het leger van hen die het leed verwoorden met heel grote woorden maar wat het echt brengt is chronische apathie die menigeen doet verlammen zelf heb ik maar twee letters nodig om die pijn te beschrijven en dat is genoeg…

Dit leven is een sprookje Van goed En te veel slecht Van mooie zachte tonen En van gebroken recht Van huizenhoge golven Onmetelijk verdriet Ik voel me haast bedolven In wat dit leven biedt De wanhoop in Parijs In Syrië de pijn Dit hele wrange leven Het hartverscheurend schrijn De stemmen van zo velen Zij, die vergeten zijn De doden…

In 't nieuws wordt een Frans jochie geïnterviewd, zittend op vaders arm hij is verdrietig, vanwege de boze mannen die schieten. Zijn pappa zegt: maar daarom liggen er bloemen. Vraagt de hummel, kunnen die ons beschermen? Nee dat niet en de kaarsjes dan? Die zijn er om aan de slachtoffers te blijven denken. Het kind zegt: we moeten verhuizen…

Een teder gebaar en een aardige glimlach kan bevrijdend zijn.…

De herfst is er weer Alles is aan het rotten De herfst is er weer Depressies, koude botten De herfst is er weer Ik moet het ergste vrezen Een eikel op m'n kop Een teken van het Opperwezen.…

op de bodem van het bestaan brengt hij een verborgen klankdicht aan het licht niets is per ongeluk de zon schittert in het water alles is nu gekantelde tonen uit een veelbelovend leven hangen als wolken boven zijn hoofd…

werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent…

laat me los laat me gaan ik heb mijn leven geleefd ben er zo klaar voor voor ergens hier ver vandaan praat me niet meer over leven of over morgen ik ben moe gestreden de kanker heeft gewonnen en heb genoeg geleden laat me laat me los laat me gaan ik neem jullie allen mee op reis zoals jullie mij altijd hebben gekend liefdevol en…

Wie ik was Ben ik stil aan Vergeten Wie ik ben Weet ik al Helemaal niet meer Altijd zo dicht Bij mezelf gebleven En elkaar toch Uit het oog Verloren - Slechts één regel Nog vat alles samen: Ik besta, wij bestaan…

Ik ben van die generatie waar cola nog in glazen flessen kwam. De hysterie was dan ook groot, toen de petfles het stokje overnam. Ongelovig stuiterden wij de fles door de keuken naar elkaar, maar krassen op de keukenvloer bewezen, hij was werkelijk onbreekbaar.…

ik hoor jou in de merels soms zou ik een gedicht willen schrijven over hoezeer ik jou nog mis na al die jaren maar meestal blijft het bij één mooie zin die zich…

't Nieuws zou bijna ondersneeuwen, terwijl dat heel niet mag, want hoe vaak ik met de kinderen, Ome Willem niet zag, ontelbaar! Deze vuist op deze vuist, de kleinste was van Teun, de grote vuist van Willem daarin verdween ze gewoon. De creaties die ze droeg maakte dat je om meer Teuntje vroeg. En nou is ze er niet meer, het kleine…

De reuzen uit de oudheid Verlaten ons niet Ze staan ons bij in ons verdriet Oppergoden Toen er nog niks was Toen de verhalen ontstonden Zo helder als glas Een offer brengen Om een dienst te doen Jouw afdruk in de wereld Elke stap die je zet Is een nieuwe weg Naar eenheid Die weer leidt tot verdeeldheid Dat weer leidt tot chaos Sturende…

elegie des doods mijn treurzang beklijft jouw nood het lichaam huivert…

Al het geweld in deze dagen Zoveel ellende en leed om te dragen Parijs in diepe rouw Paniek in de stad, een huilende vrouw Als in een schietspel neergeschoten, gewond of dood Het kleurt rood Bombardementen is een antwoord Dat ons niet bekoort Boven Raqqa gevechtsvliegtuigen Een hele stad in duigen Parijs, Molenbeek, zo dichtbij Je…

Ik schuifelde rond in het Panthéon, waar ik onder anderen de stenen graven van Voltaire, Rousseau, Hugo en Zola ontdekte, achter ijzeren spijlen, extra beveiligd tegen de boze buitenwereld, dacht ik, terwijl de kille mufheid op mijn adem sloeg. In de kathedraal slingerde wat in het rond en ik was blij weer buiten te staan, waarna ik naar…

Heavy metal klanken door engelen uitgedragen overstemmen het geweld van de terrorist. Lange haren, snoeiharde gitaren wijken niet zomaar voor de wapens van de religieuze extremist. Het geweld van de guns tegen de rozen met boerka dwang tegen het vrije muzikale verkeer; in een schreeuwen om een islamitische revolutie tegen headbangers…

De vergeten plaats verlicht in heldere nacht elegant naast zij.…

Wat ademt is dood Als het vergeet te delen Is leven zinloos…

Maar langer nog dan levenslang hebben hun kinderen. Hoor ze tieren naar de wolken, zie ze schrijven met verbeten smoel: verzen waar het bloed in woelt. Ouders hebben het gemakkelijk. Ze gaan dood. Dan is het op. Wij gaan verder. Zullen onze wonden likken, wees zijn, onze afkomst eerst verloochenen en dan weer machteloos omarmen, schrijven…

wij voelen pijn en bloeden in verbonden zijn het transparante is gebroken vrijheid ligt open de scherven steken in wonden van nooit vergeten zij snijden diep lijden in onze maatschappij aanslagen pareren repareren waar moet beschaving is erfgoed…

Ach, Teuntje...met de jaren anoniemer Al werd ze op TV nog vaak herhaald Haar ster was al 'n tijdje uitgestraald Het nieuws was echter des te legitiemer 't Is in de kantlijn van het harde heden: Alweer 'n stuk verleden overleden…

Als je bang bent Wees dan bang Alsjeblieft en Vrees het heus Sta ook weer op Met heel je hart En leef de dagen Als geen ander Zwart en wit, Kleurig of humeurig Broos of hard Zonnig en nat Alsjeblieft, wees bang vrees goed voel hoe het hart klopt De eerste stap in nieuwe kracht…

Waarom In deze wereld Zo veel haat en geweld? Mijn geest wordt Er constant door gekweld Waarom Krijgen onze kinderen Een leven vol angst En verdriet? Zo een wereld wil Iemand toch niet? Waarom Zijn vrede en rust Nu zo ver weg? En blijkt oorlog Nu de enige uitweg? In zulke sfeer Wil niemand leven Maar laat ons Hoop en liefde…

Het is dat lot wat de toekomst in een inzicht laat herbeleven, opgeschreven in een gedicht wat een betekenis geeft aan dat alles een sleutel heeft, nu nog onvindbaar het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd in onmacht of onvermogen, in alles wat ons omringt in het voortschrijdende…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…

Op het gemeentehuis De vlag halfstok Profielfoto's in verticale Nationale kleuren Wakker worden Zonder iets te merken Een luie zaterdagochtend Een croissantje gehaald Hoe anders Is het met het bericht Dat de oorlog Nabij is, heel nabij Voor het allereest Krijg ik spijt Van mijn kinderwens Met dit besef De angst daar in Parijs…