Alle inzendingen, jaar 2016, week 13

Ik wist van sleutels die op sloten passen..... Die openen met groot gemak als aan 'n sleutelbos op kleur te vinden Ik wist niet van roesten niet van sluiten ...en gesloten Ik wist niet van ruiten ongewassen niet gezeemd Geen blik in het hart meer en langer .....gegund Ik wist niet van deuren die me buiten ....sluiten…

Het oor waarmee wij horen, getuigt van grote wijsheid, genialiteit. Toch heeft het onze hersens nodig, voor begrip en onderscheid. Een ingebouwde filter, laat woorden binnen, of juist niet, soms bewust, soms automatisch. Stel jezelf open, of juist niet. Het kan beslissen over dood of over leven. Een waarschuwing opnemen of negeren, hangt…

Bestemmingen flitsen langszij, een hond hijgt kijkt mij voorbij. Haast zoeft links, strakke blikken op de horizon gericht. Plat land glijdt achterwaarts, verdwijnt naar klein in spiegelbeeld. Kilometers tellen af of bij, afstand wordt gedicht.…

Mijn gedachten en wil om te schrijven krioelen onophoudelijk wringen door elkaar als wanhopige pootjes van vliegen in een spinnenweb zal ik mijn pennenvruchten toevertrouwen aan verfrommeld of mooi glad papier misschien aan een of ander scherm? Hierbij neem ik afscheid van hartenkreten en netgedichten.…

Ik heb een vijand, zelfs in deze dagen al is dit ook niet christelijk van zin, maar 'k ben gekwetst tot heel diep binnenin en weet niet meer hoe dit nog lang te dragen. Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

ik weet nog dat ik even dacht te bestaan in de ogen van een ander mijn leven geliefd was liggend in de handen van die man en hoe hij mij omhoog gooide spelend als met een bal mij niet opving toekeek hoe mijn val het vertrouwen brak…

Ik heb mijn lier aan de wilgen gehangen, ik heb genoeg van al dat gemiereneuk met al dan niet rijmende woorden en geshow met flitsende beeldtaal. Ik ken de kneepjes van het vak, maar dat zorgt niet voor geneugten. De woordroofdieren zijn in de meerderheid en het residu wekt enkel hilariteit op. Het is om je rot te schateren van meligheid…

Op hoge poten loopt het dorp de stad in dat het past. Het plant zich voort, het heeft pantoffels aan en hoort motoren. Geduld van eeuw, van wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie door het zand moest van zijn dagen. En door moet tussen gassen en geschreeuw. Het snelle laat het trage voor, het blijvende: de mooie…

waar je loopt dwarrelen lentebloemen keert wind heel zacht de kleuren om zo dat jij lacht willen ogen je blikken zoenen in een speels contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid…

De mens naar wie men hem zag transcenderen Ging ooit op Goede Vrijdag naar zijn graf In Spanje is de lijkenwet vrij straf Dus liet men Johan die dag reeds cremeren Maar als hij niet in rook was opgegaan Was hij ten derden dage opgestaan…

Van water spreken van water zingen van oever,wal of kant..... Ik ben van land en niet van water ben ook geen prater kan wel van water zingen: 'Ik heb je voor 't eerst ontmoet daar bij de waterkant'.…

Ik weet de woorden niet, maar sprankels licht vielen die dag heel diep in onze zielen. Het was alsof we plots weer wilden knielen toen ons ontsloten werd een vergezicht. Het lijden had de luiken van ons hart zó dicht gedaan dat er geen hoop meer woonde en niets had nog geteld, niets wat nog loonde toen Hij gebroken werd en ons in smart en…

Kies geen kant, kies geen kant. Niet van een God of vaderland, wat wanen ook beloven. Kom wandel met mij aan het strand, waar eb en vloed, kastelen zand op zilte voeten roven. Herinnering is al wat blijft geschreven in de tijd en lijkt alles zo om niet. Geboren en gestorven zijn in de ongewisse zekerheid dat Leven, het geleefde leven…

woorden blijken al even overbodig daar vileine beloften nog altijd hangen te drogen aan de waslijn nu regen onverdunde tranen plengt loopt de inkt uit…

Als in een visioen zie ik, joden, moslims en christenen, samen bidden. Als in een droom zie ik ze, hand in hand, naar hun gezamenlijke vader gaan. Overal zie ik monumentjes verrijzen in synagogen, moskeeën en kerken. Ter ere van aartsvader Abraham. Namens hem zie ik ons bidden om vrede, voor alles wat leeft, voor alles wat adem heeft…

de woorden zijn zoek, de rede ook schuldenaars gezocht en aangeklaagd wereldwijd analyses gedeeld beelden op netvlies gebrand geluiden zinderen na indringend schril maak het stil, maak het stil…

Ik zie je in mijn dromen ik hoor je overal ik voel je steeds ik denk aan je bovenal Ik verlang zo naar jou naar je gebaren naar je stem dat we samen waren ik wil er altijd voor je zijn of je nu groot bent of klein al ben ik nog zo ziek weet ik vind het altijd fijn Ik hou zoveel van jou dat kan jij niet weten maar je zal het van mij…

De eerste preekstoel was een steen die amper was weggerold afgedaald van boven zat er een Engel op hield daar zijn preek op Gods gezag zijn stem klonk zacht eerst waren het vrouwen die juist uit angst nog waren weggehold zij mochten luisteren naar die Goddelijke woorden die klonken op deze eerste dag als muziek accoorden…

Mensen van ons Hoge Noorden. Geurt Busser schildert. Lutz Jacobi inspireert. Hij met waterverf. Zij met woorden. Zo beschermen zij onze Wadden. Wereld van getijden. Land van zand en eilanden. Zee van licht.…

Niet langer onder 'zijn' duim rollen met een wederzijdse satisfactie nu voor het eerst de stenen; die met een versteende luim als nog iets van een rock-and-roll tijdperk aan een vrijer volk mogen belenen. Voor de bubbelende bruine suiker en de Spaanstalige 'Angies' gaat een erkend Brits antwoord op de 'Buena Vista Social Club' graag over…

Een oude indianenvader het ontwapenende grijs in zijn hart speelt een kind tot aan de dood eigenwijs hoe oud is zijn gezicht taai door tijd getekend als de dood ons naar bloemenvelden brengt het prille van lente door rouw wordt doordrenkt een oude indianenvader in het sterfbed van de stad in zijn hart speelt de dood een bloemrijk…

Ik dans de dag door maak een pirouette en vraag jou voor die allerlaatste wals muziek klinkt van alle kanten orchideeën kleuren de wereld met het prachtigste paars en bordelenrood ik dans de dag door ik ben vrij.…

eindelijk heb jij in alle rust de lentebloemen geplukt van jouw kleinste puk armen vol lachjes twinkelende ogen in stralende kleur als een wolkje goed humeur kleine handjes vragen om meer naar tedere knuffels en later zijn beer als hij verzadigd langzaam de oogjes sluit droomt hij zijn lach met een nog smakkend geluid…

(Met dank aan Neeltje Maria Min) Net twintig. Ach, ik voelde me heel wat en las Voor wie ik liefheb wil ik heten, een bundel die ik nimmer ben vergeten; de eerste was het die ik zelf bezat. Mins verzen koesterde ik als een schat, ze klonken als geheime hartenkreten die magisch glansden van een dieper weten. Ik was nog haast een onbeschreven…

El Salvador heeft ons helaas verlaten Op Witte Donderdag, zijn slotduel Hij speelde zo zijn eigen passiespel maar leeft nog voort in beeld en in citaten Op Goede Vrijdag had ik het verwacht… en wéér was JC sneller dan ik dacht…