Alle inzendingen, jaar 2016, week 15

De moede zonnewagen Staat vrachtloos, d' avondzon Zinkt in de westerpekelbron. Aldus ontglippen ons de wentelende dagen. De star der Mingodin Ziet d' eerste op 't aardtrijk neder. Mineias dochters vliegen weder: Ook spant de stille Nacht zijn zwarte paarden in. Wij zien de schemeringen Verdikken, waar we staan. Alrede heft…

Gescheld, las ik recent, is erg gezond. Daarbij verdwijnen alle stresshormonen. Doe 't wel voluit: het moet de moeite lonen, neem dus de grofste woorden in de mond. Ik zou dat o zo graag eens willen doen maar leef heel ongezond: ik heb fatsoen!…

Kleine fladderaar zo gekoesterd in de warme armen van de zon je vleugeltjes steeds sterker daar ga je, dartelend vlinderlicht in je sprankelend geel kleedje dansend om me heen en dwalend van zoet naar zoeter nectar zo gul gegeven door de prille lentebloem…

met de tijd als aandacht teken ik rijen beslagen met mensenoren al duidend naar de zon die in mij ontbreekt hoe merken ze dan toch dat mijn eclips het verzwijgen tentoonstelt van niets dat in mij is verrezen of heeft de serre hun eigen bron verwarmt met een hitte van gestolen gedachten en wedijvert de lente met het spiraal van verloedering…

Overdaad schaadt, maar daar tegenover staat de eenvoud van het simpel aanwezig wezen. Men niet alle boekenwijsheid behoeft te verstaan om iets van het leven in andermans ogen te kunnen lezen. Wat is de steen van de wijsheid, die balanceert op een mensentong. Die nimmer naar zijn materie gemeten de eenvoud van de menselijke tongval overwon…

op een sokkel staan hoef ik niet ik weet waar ik wankel veren en vleugels gebruik ik niet de wind verwarde alles wat ligt er in mijn hart dat ik niet voelen kan…

Konden we maar wijsheid leren van de blaadjes stoeiend met het licht. Toekomst is nog niet bekend bij hen en ook niet dat er ooit weer herfst zal komen die dan de bomen geselt tot het laatste blaadje valt.…

In mijn groen paradijs van pak hem beet circa 60 vierkante meters, stierf menig man een 1000 doden. Luchten trokken donker en over, oceanen landden hun roerige golven tegen de vensters van ons bestaan. Dit domein torenhoog bergt zoveel liefde, doorstond fier de jaren, in de stenen schreef ik haar naam. Mijn muze, jonkvrouwe van…

Met sinaasappel, boomschors, zand en hout verwerkt tussen kleuren als kostbaar goud Harmonie In vormen en kleuren laat met de kijker van binnen iets gebeuren Vrolijke kleuren stemmen blij kunst en kijker komen heel dicht bij In de verbinding elkaar ontmoeten dag, mooie kunst ik wil je groeten…

De dames Sluik hebben blosjes op hun ronde appelwangen hun ogen staan op ver, zij kijken als een rijtje pimpelmezen naar links en rechts, op en neer Als hun ogen elkaar treffen plooit een automatische glimlach mondhoeken omhoog, zij dromen zich rond en het is niet uit te maken wanneer de reis ooit begonnen is Zij trippelen op hoge hakken…

(voor Chirley Barker) Het is altijd weer die vervloekte eenzaamheid, die mensen tot zelfdoding drijft. Je kuchte tot bloedens aantoe door de koolmonoxide, die je in je auto liet gaan, als een groot verwijt tegen het wrede leven dat je niet echt luchtte. Ooit was je in New York een bibliothecaresse, die met zorg en liefde de boeken uitleende…

Een schat van genoegens vertellen haar leugens door geuren die verdoven om mij te laten dagdromen. Met de smaak van kokos door gevoel van vrijheid op een onbewoond eiland waar geen wijzer wijst. Een schat van verlangens om in stilte te beleven en de uitgesproken wens tegelijk uit te spreken. In glinstering van ogen waar…

Sinds Descartes wordt het denken zwaar overschat Denken is een ver tra-gings-pro-ces Het leggen van noodverband na bliksem- of bom- inslag. Eerst zie je een flits Dan hoor je een klap en dán be- gint het denken pas ------------------------------------- uit: 'Het graf van Descartes', 2013.…

ik raap de prullen bij elkaar die ik ooit heb uitgegeven de poeha waarmee alles is geschreven krijgt geen tweede leven het aureool waar ik steeds om vroeg droegen zij alleen in hun selecte groep nooit kwam ik in de kroeg mijn literaire hoogstandjes waren volgens kenners slecht gevoegd had geen ellebogenvlees slijmen en meepraten…

De vacature werd onlangs omschreven Als ‘Senior Programme Manager for Gold’ Ik dacht waar zijn ze nu dan ingerold Waar is het onbaatzuchtig vuur gebleven Maar sinds de papers over Panama Denk ik (in al mijn simpelheid): voilà…

Zoals de duif Zweeft door het licht, Zo zweef ik door het licht Der liefde.…

geklots van water doorbreekt het grijze asfalt een bomenrij lang…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

Ik ben een slak, en durf geen hap te eten want ik zag iets vanaf een berkenblad en werd er misselijk van moet u weten een mens, ik zal het nimmermeer vergeten die al mijn vrienden uit hun huisjes vrat.…

De dag is gekomen dat mijn benen het begeven Omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan Laat het loslaten jou niet weerhouden De weg naar de einder verder te gaan De dag is gekomen dat mijn longen leeg zijn Omdat de weg van leven een langere adem vraagt Laat het verlies jou niet beletten Want de vaart der volkeren kent geen einde…

Na de verzuiling Komt er opstand Van binnen uit Vanuit het volk Dat is een advies Aan de regering Die zonder goede redenering Besluiten neemt over ons hoofd Opstand vanuit het volk Is dat goed of is dat slecht Het is levensecht…

Twaalf gedroogde rozen Voor elke maand in het jaar Voor alle verschillende kleuren Voor die weinige woorden Nu leg ik ze hier Als eeuwige stille getuigen Laat ze verbranden en vervliegen Laat ze naar jou gaan Om weer plezier te hebben Hier op aard Maar nooit om te vergeten Die twaalf rode rozen…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

Troostmeisjes voor Nippon, valse liefde voor een nimmer ondergaande zon. Afgedwongen brandt de liefde minder boeiend; gloeit die na in een litteken, dat nimmer meer echt genezen kon. Troostmeisjes voor Nippon, verloren meer dan een leven met visie op zicht. Verloren hun eer na de oorlogsschaamte, verloren hun menselijke ziel voor een…

Heel langzaam verdwijnt een hoofd in de beslagen spiegel een tekening verschijnt een hart met een deur daarnaast een bordje -vrij entree- maar terwijl de nevel weer geleidelijk oplost blijft de deur gesloten ziet een bezweet hoofd weer alleen zichzelf…

Vijf lange jaren geleden is het dat mijn stadje haar onschuld verloor. Die mooie zonnige dag in april, toen de tijd opeens bevroor. Er was paniek, een gek die schoot. Een lijk op straat, meer mensen dood. Niemand wist iets. Paniekerig geruchten hier en daar. Telefoontjes van bekende of ik nog leefde. “ja, gelukkig maar.” De dag begon zonnig…

schrijf haar jouw allermooiste verzen met goud zonlicht oh zo puur dwalend door onontgonnen wouden samen opgaan in moeder natuur laat verbanden nimmer smoren opdat jullie schakel haar immer zal bekoren voedt haar met licht beschilderde in muziek gedoopte novellen blijf haar ieder jaargetij vertellen middels wolken, regen, een…

toen hield de regen op met bloeden maar schuurde de droogte een front van geblakerde wolken trok voorbij over bos met bomen van alleen hout en louter dichtbij dan weer bleef adem stijgen naar te ijle hoogten vluchtten zwaluwen naar een vroege dood totdat, alsnog ik vast kon houden…

Uitdagend in haar ronde vormen gul bij de bovenkant de blauwe bies verdraagt de stormen zij voert ons terug naar een jeugdig land Waar flair zo vrouwelijk is een blik je kan noden waar je vorm aantrekkelijk is waar jaloezie kan doden Verbinding geeft de blauwe band als levensader kan hij voeden hij houdt bij storm ook stand kan ons voor…

mysterie raakte overwoekerd door oprukkend regenwoud ooit leefde hier een volk zij verbouwden mais steden werden verlaten de grond was uitgeput zij trokken naar het noorden namen hun goden mee op steentabletten staat hun cultuur gebeiteld Drents museum Assen. Expositie…