Alle inzendingen, jaar 2003, week 33

Kijk eens naar je buurvrouw, die je eigenlijk niet kent de ogen achter haar sluier stralen permanent Kijk eens naar je buurman bekijk hem nou eens goed dat hoofd onder die keppel is heus een aardige snoet Kijk eens in de spiegel naar een voor jezelf bekend gezicht door de ogen van een ander soms is dat je plicht Kijk eens naar de mensen…

steeds zie ik je weer in de tuin waar je wachtte, waar je huilde, lachte waar je tranen zout brachten tot de aarde om jou daarna op te nemen waar je lach weerklonk door hemelse ruimte van waaruit je nu op mij neerziet steeds... zie ik weer nog steeds... dichtbij…

Zijn hoofdkussen was het laatste dat zo heerlijk naar hem rook Ik hield het stevig vast als ik 's avonds mijn bed in dook…

Het was in een ver verleden dat ik je tegenkwam Zo ver weg, en toch dichtbij gevoel, gedachten, geluk samen en toch alleen Pijn, verdriet en onmacht boren in mijn ziel een donker gat Misschien kom ik je opnieuw weer tegen op een verlaten weg En is er weer licht aan het einde van de horizon En kunnen we samen herinneren, voelen…

Een hardloper uit het mooie Assen liet iedereen met zijn snelle tijd verrassen na de finish liep hij door in draf dat vonden de mensen toch wel maf maar hij moest dan ook zó nodig plassen…

slechts drie dingen zijn oneindig: de sterren aan de hemel, de waterdruppels in de zee en de tranen van het hart…

ik ben blij dat ik ben die ik ben dat jij bent die jij bent maar het fijnste is dat we 'wij' zijn…

Iets hoger, rechts, wat meer opzij Ja daar, nee net een stukje terug Als kind verdiende ik wat bij Met krabbelen op vaders rug Iets harder joh, je bent geen meisje En niet zo snel, je gaat te vlug Ik kreeg een kwartje voor een ijsje En vader mooi een rooie rug!…

Ben ik voor 't geluk geboren? 'k Dacht het niet, wie eigenlijk wel? Waarom heb ik dan zoveel verloren, en zit ik zo vaak ook in de knel? Voor een dubbeltje ben ik geboren, dus een kwartje word ik niet; Maar ik laat me toch niet ringeloren... Ook heel vaak denk 'k: Ik geniet...! Leven blijft de moeite waard te leven, ook al zijn de tegenslagen…

Twee gevouwen handen, Liggend in haar schoot, Een stil gebed. Twee handen op haar schouders, Troost. Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

Een eenzame traan uit stil starende ogen Gelijk een zee van verdriet.…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

Jouw naam in mijn adem op het kille vensterglas jouw naam leeft voort niet meer uit te wissen…

Ik ga nergens heen vandaag, ik hou de gordijnen gesloten. Laat me rusten, laat me alleen, laat me even zijn wie ik ben. En de zee ruist, net als de wind, ik ben weer eventjes het kind, het kind in me dat ik had verloren. Laat me even, verboden te storen. Ik ga nergens heen vandaag, ik hou de gordijnen gesloten. Ik ga vandaag nergens heen…

in de schaduw van haar zorgen woekert heimwee in haar hoofd een verlangen diep verborgen naar wat hij haar had beloofd in het licht van haar gedachten verliezen woorden telkens glans het beloven en verwachten gaven haar nooit echt een kans…

Rust en tijd voor mijn gedachten geen mensen om me heen die iets van me verwachten heerlijk even alleen in de stilte heerst ruimte en rust woorden worden niet gesproken ik word me pas van mezelf bewust als een snik de stilte heeft doorbroken ik laat me drijven naar het verleden onderdrukte gevoelens komen voorbij ik wik en weeg de omstandigheden…

De titel zet het licht op groen. De spatieregel die volgt drukt een gaspedaal en scheurend rukt de eerste regel mij volledig weg uit het fatsoen. Hier maakt de taal mij snel en licht, een carrosserie van voortbestaan: gelast, genageld en gedicht.…

Ik leef erg mee met mensen Help vrienden vaak in nood Bekommer mij om zwakkeren Trek ellende uit de goot Neem daardoor de last Van anderen op mijn nek Door verblinding van vertrouwen En geloof in goedheid Ga ik constant op mijn bek Heb nu hele zere schouders Vol met allerlei verdriet Ondraaglijk zwaar geworden Man, ik hou ze bijna niet…

als een oude boekenkast tegen de muur geleund grijs van verleden zwaar van geschiedenis draagt hij vele levens op z’n kromme rug maar lacht de schoonheid van een eerste lentedag elk jaar opnieuw…

Wanhopig huilend bel je mij De wereld doet je pijn Je ziet het niet meer zitten Zo verdrietig, teer en klein Soms weet ik het niet meer Gaat zelfs mijn licht langzaam uit Wat moet ik doen? Waar doet het zeer? Het doet me pijn als jij je sluit Ik doe mijn best en meer Zoveel meer, onzichtbaar veel Het gaat verloren in hectiek Maar draag…

Ïk zag vandaag een hondenhoopje en ‘k stapte er over heen dit moet mijn geluksdag worden dacht ik en vond een steen Ik gooide de steen in een slootje en zag kringen toen ontstaan De zon begon te schijnen genietend bleef ik even staan ………………… Opnieuw zag ik een hondenhoopje en ‘k stapte er over heen dit moet mijn geluksdag worden…

gebrandschilderd glas dat dagelijks licht en suiker kleuren filtert in mijn donker zicht wentelt stof en glinstert schuin omlaag naar de stenen vloer sintert zwart naast wit waar mijn bewustzijn daalt door het flapperen van lange gewaden met hun wervel en rokken ruisen mijn tijd vervliegt in het stofspel dat volgt de stilte heerst tot…

haar jurk had een split waaruit een been verscheen ongenaakbaar stapte dat de wereld in zij er achteraan met alles wat ze had ogen vol mensen verhitte wensen een sensuele stem haar borsten daagden uit door zich te open- baren in een niet te evenaren monoloog ze was de koningin de heren in een kring druk doende haar te imponeren…

Strak staar ik naar de muur waarvoor ik zit, een joint laat me al snel hallucineren, terwijl mijn schedel lijkt te exploderen bedenk ik: wow, dít is pas goeie shit ! Want kosmisch haast verruimt mijn blik, mijn brein, vóór mij zie ik opeens het hele plein.…

Het stroomt vannacht, komt samen met de ochtenddauw. Hitte verdrijft mij, drijft mijn gedachten met schokken puur van kracht uit mijn bed rol ik en met de wens van wat koelte merk ik dat het geschokte verdwenen, niets meer is zoals het was.…

ik hou je in mijn armen en kijk je rustig aan je bent er nog maar net en moet nu alweer gaan de verdoving tegen mijn pijn verdooft ook mijn verdriet ik wil wel reageren maar huilen kan ik niet de tijd die glijdt voorbij ik bewonder je...en wacht je ademhaling wordt steeds minder je kunt het niet op eigen kracht hoe zou…

Ik loop voetstappen in het natte zand de ruisende zee raakt mijn oren, ziende blind wolken mijn gedachten de lucht in grillige grijze vormen zwerven naar de verte flarden mijmeringen maken van de kim ’n gerafeld koord, ik voel de wind mijn spinsels verjagen ik kijk omlaag en zie de zee mijn voeten kussen…

Een lekker gevoel de zon op je huid je waant je even het vaderland uit. Warmte en geuren van een exotisch land je ziet jezelf liggen op het witte strand. Je proeft de sfeer van boulevard en ijssalon maar wordt nuchter als waan verdwijnt met de zon.…

Er rolt een traan zacht over mijn wangen bitter en zoet met een stil verlangen het is geen traan van verdriet maar speciaal voor jou voor al de liefde die je mij geeft een traan van geluk en voor zolang ik leef staat deze traan in mijn hart gedrukt…

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…