Alle inzendingen, jaar 2003, week 38

Kijk daar vaart een huwelijksbootje gelukkig raakt het kant noch wal Het vaart dan ook op volle zee al is dat niet altijd het geval Vaak vaart men door zeven sloten met rietkraag en met eendenkroos Terwijl de schipper staat te zingen daar was laatst een meisje loos Zij wordt jaloers kan het niet hebben dat hij zomaar dat liedje zingt Dus…

Een schermpartij van gedachten steekt – noch slaap overvalt – me middelen tot poeders vergeefs. Koud stoffig licht, speldenprik tot hersenziek geplaagd. Barstensvol als een berg, keten me niet vast dat ze graven enkel om de banden rondom te verwijderen steeds dieper tot het kernpunt kookt. Een spook zwerft in mijn binnenste…

de maan trekt water aan nevels slierten sluierend het vals gezicht dat doodt en grijnst in koplamplicht dauw remt langer in het vochtig glijden op de stille weg, het botsen zal niet stoppen is voorzegd de mist schijnt witter tussen flarden zon en raadselt waar de dag het van het duister won de tijd schraapt zijn seconden, koestert…

Voor de eerste keer weer samen Verenigd rond de Vredesboom Mijn Parels die ik kwijt was mijn wonderlijke droom Heb ik weer terug gevonden Is voor mij het grootste wonder en zeker niet gewoon geduld is nu een schone zaak Want, eind december komen ze Mijn dochter en mijn zoon…

al haar rondheid nodigt uit tot zitgemak tot blijven en dat zij weg kan gaan of rusten tegen mijn schouder aan, zacht en warm is denken achteraf elke dag probeert zij opnieuw mij te verlaten vind ik haar terug soms in het uur van de hond gromt zij mij aan met opgetrokken lippen zij bijt en ik verdrink in haar open mond…

Ik zoek voorbij de duisternis en vind achter regenachtige dagen jouw aanwezigheid in mijn hart. Over grenzen heen zweef ik met de wolken mee en vind een grenzenloos vertrouwen, waaruit ik put mijn breekbare kracht. Ze leiden me naar hemelsblauwe tranen, die weerspiegelen op mijn gezicht, telkens wanneer ik geloof in jouw puur gedicht.…

De KLM zal van de beurs verdwijnen, na de grote fusie met de Fransen. Economisch schept dat goede kansen, maar één frustratie zie ik toch verschijnen: U snapt dat uw piloot nu bitter weent, omdat de zwaan moet wijken voor een eend.…

lippen verzegeld ogen bedekt doof voor de woorden die uit zijn gelekt bang voor de waarheid angst voor geweld liever geen mening zeker geen held leugens verjagen integriteit winnaars verliezen oneerlijke strijd respectloos vergapen aan menselijk leed de tijd zal ons leren wat het met ons deed…

"wat 'n treurigheid! O, het is niet waar toch?", snikte de psychiater. "En dat heeft u al van uw derde jaar? Ging dat nooit eens over later...?" Ach, ik zei maar snel dat het overging en haalde een glaasje water. --------------------------------------- Uit: Zand erover…

als het zilvergrijs van parelende tranen waarin zich de kleur van liefde bevind je laat vergeten wat is geweest en doet verlangen naar het zijn zal de wereld in vreugde ontwaken de dag je groeten met een lach waar vlinder en bloem elkaar raken in een dans om rozen heen zo wil ik verglijden in dromen een wereld niet enkel grijs waar het…

Je kunt elkaar alles geven, maar geen gezondheid of het leven. Konden we elkaar maar alles geven, dan stopte ik met ademen, heel even. Om jou mijn lucht te geven, of een stukje van mijn leven. Zodat jij iets langer hebt, al was het maar even. Ik wou dat ik je dat kon geven.…

Wat betekent het als je een dier bent om dood te zijn, als je elke dag weer moet leven met pijn. Als je niet weet wat je eet en drinkt, als je elke dag weer wordt verminkt. Als je nooit liefde hebt gekend, omdat je nooit eens geknuffeld bent. Zou de dood dan een bevrijding zijn, de enige verlossing van de pijn? Dood gaan wat betekent dan dat…

Eens zag ik om mijn liefde sluiers glijden, En toen ze omhuld bleef, is mijn vreugd gevlucht.... Thans zijn de raadselnevels blauwe lucht, Die zich aan 't aangezicht der liefde vlijden.... Nooit zal mijn weeldekus uw wang ontwijden, Uw huivrende aanblik is mijn eêlst genucht: Woonde er begeerte naar u in een zucht, Zou 'k dan u aan uw minnaar…

Een naieve boer nabij 't Zwicke Kreeg zetpillen tegen het hikken Hij nam z'allemaal Als gewoonlijk oraal Da's best toch wel even slikken…

Zo pril en prachtig Zo teer en zacht Zo nieuw en onbeschreven Elk kind geboren Maar later dan de ommekeer Zo oud zo lelijk Zo vergaan en hard Zo dikwijls ziek en pijn Is menig mens beschoren…

Op een schaduw van verlangen klom je naar mijn hart in duister verleden gevangen maakte jij je aarzelende start jouw liefde overweldigend meesleurend overwinnend levensveranderend op een zee van verlangen veroverde je mijn hart dwalend door zijn duistere gangen maakte herstel zijn aarzelende start…

Was ik maar zo’n simpel kant-en-klaar product of ’n stukje puzzel altijd op dezelfde plek Of kon ik maar meelopen in die lange rij van grijze muizen dan viel ik minder op Helaas ben ik uniek en maar in één ding goed dat is het leven dansen op mijn eigen melodie…

dezelfde zachte zee azuur en zilvergroen waar zonlicht deinend meebeweegt mijn oog zich in ontroering leegt herinnert mij aan toen…

Soms, zoals nu, denk ik mezelf aan een avondmeer, golfslag eenvoudig zonder sprookjes, een wereld waarin nacht valt met overgebleven lichten, oranje, likkend aan het water een auto in de verte en ik alleen aan de oever onder de bomen met gedachten die niets vinden geen zinnen uit losse woorden niets dan woorden die haar zoeken in vergane…

het diepe van je ogen parelend mooi oplichtende sterren verdwijnen in het niets engel van mij mag ik je dromen zachte ogen bekoor mijn hart omhels mijn leven met vleugels vol liefde nevel verdwijnt in de kleur van je ogen…

Liggend in elkaar verstrengeld hebben we alle tijd van de wereld elkaars warmte hebben we gevonden twee lichamen die passie delen Niets is mooier dan elkaar vertederen vertederen met woorden vertederen met daden minuten genieten van elkaar zonder enige haast Even is de wereld een paradijs Even is alles rooskleurig verlangende gedachten…

in tederheid slaapwandelend de dauphin in zijn dode hand een bloedzuivere sering de sleutel voor een nieuwe troonsbestijging betoverend een maanziek winterkoninkje de duivel een nachtbrakende kwartel een vervalst barokklokje onder zijn mantel de schildwacht op heterdaad betrapt op een divanbed uitend zijn misnoegen over bedorven bruidssluiers…

op erewoord gevloekt het applaus met een hand geklapt de roos in een loflied verwelkt lopend over een tafel met verlamde tong onuitsprekelijk gelukkig gestemd zacht beroerend zijn eenhoorn tot onverhoeds een daverende vulkaan haar lava laat gaan over de duizenden stoelen van een lege zaal…

Over de wateren zweeft de twijfel, ziet ons, grijpt ons, maakt ons genadeloos tot wie we zijn. Dat is dus alvast goed afgelopen. Nu nog slechts van ons af te slaan zij die aan ons vooraf bedoeling wensen te zien. Nog stuurlozer, nog zwalkender gaan wij. Kijk maar. Nergens heen. Het is de bedoeling bovendien dat wij daar niet aankomen.…

fragmenten kruipen door een bleek geraamte wild lijkend verroest niet meer nieuwsgierig ogen ook de tandjes van het ronddraaiend geheel, walsen rond het beeld er schijnt iets niet te kloppen maar zeker niet afgezaagd, zo leeft een zingend onderdeel de rest blijft over…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

je woorden kwamen harder aan dan ik liet zien in het luchtig converseren liet ik me niet deren maar voel nu wat je hebt gedaan ik kon me niet verweren het had er nooit gestaan je las liefde tussen regels in het antwoord op een ander die nooit zal bestaan ik heb gegroet en ben gegaan je hebt mijn nacht gebroken de uren zonder hoop verlengd…

Het is gewoon een zaak van uitvergroten Student - die stapelt kratjes - lekker bier Voor huisvesting is dat ook een manier Wanneer 't aanslaat kunnen we zelfs loten En treuzelt er een met de propedeuse Dan openen we eventjes de sluizen…

als het schijnsel van de ondergaande zon de laatste schittering in je tranen breekt zullen sterren je in troost omringen wil de merel je in zijn lied bezingen zal de nacht in je armen sluipen waar heel even alle zorgen geborgen en de zachtheid van een wereld in dromen weer verlangen schept naar een nieuwe morgen waar de zon in liefde ontwakend…

Inslagen scheuren het veilig gewaande fort en leggen een oude inhoud bloot van dieper dan diepe lagen, wat met beton gewapend was wankelt op het zwakke fundament…