Alle inzendingen, jaar 2004, week 35

Teder spreidt zij haar vleugeltjes omarmt spontaan het gezichtje leest de droefheid in de ogen en voelt de wanhopige pijn haar kleurenpracht laat de wereld plots verstillen maar zij, zij ziet het niet denkt alleen aan wat was wast haar ziel met tranen van de afgelopen nacht in het warm doch donkere duister danst het toeval over haar…

ik jaag en jacht daal in de wereld af voel kilte van spelonken waar naamloos vuisten op de muren bonken geketend zonder licht probeer de hemel soms te raken in het ontwaken van genot om in overgave eens mezelf te vergeten in het schuldbewuste weten ik wil uren huren om gisteren te verdringen morgen weer te zingen de toekomst is…

Ze gaan de vaste volgorde ontbinden Hoewel ze vast nog jaren kunnen vullen Met recycling, want veel oude auto's zullen Zich nu toch niet meer op de weg bevinden Maar het veilig rijden knapt er wel van op Als je rondrijdt met een nummerplaat met 'BOB'…

Waarom kan ik je niet vergeten je spookt steeds door mijn hoofd Had niet zoveel van me gehouden en had me niet zoveel beloofd Waarom ben ik zo met je bezig je wilt me toch echt niet meer Ik weet het ik moet je vergeten maar daarin faal ik telkens weer Waarom, zal ik me altijd afvragen en hoop dat er een antwoord bestaat Op de vraag waarom…

Ik heb gestreden met mezelf om jou maar alle liefde te geven toch wilde je er niet van weten en besloot je eigen leven te leven. Natuurlijk is dat jou goed recht maar waarom dan al die hatelijkheden tegenover mij en al die anderen waarom heb je ons zolang gemeden. Maar als je ooit terug wilt komen dan zal de deur voor je open staan…

Liefde hoort voor inspiratie te zorgen Maar als ik aan jou denk klap ik dicht Ook al voel ik duizenden dingen Als ik denk aan je mooie gezicht Ik probeer mijn gevoelens te verwoorden Mijn vlinders, mijn onzekerheid en mijn diepe pijn Maar wat ik ook doe, geen zinnig woord op papier Is dat dan hoe liefde hoort te zijn? Kon ik je maar vertellen…

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

In de bloei van mijn leven is mijn kinderlijke onschuld geschonden jarenlang kon ik het geen plaats geven nu heb ik mijn kracht terug gevonden In de bloei van mijn leven werd er over m'n grenzen heen gegaan tot voor kort kon ik het geen plaats geven nu kan ik er eindelijk boven staan In de bloei van mijn leven ben ik nu opnieuw begonnen…

Als een baby die leert lopen begin ik aan een nieuwe fase zodat ik op betere tijden kan hopen Met vallen en opstaan gaat het proces nieuwe gevoelens komen boven zodat ik verwachtingsvol kijk naar de rest Sterk ben ik nu geworden in de strijd om m'n geluk moest ik helaas over vele horden De eerste pasjes zijn gezet het seksueel misbruik…

De nacht raakt de ochtend aan vers dauw zweeft over de wei ik laat mijn gedachten gaan och, was je nog maar bij mij Het bed voor twee personen staat troosteloos onder het raam je mag hier dan niet meer wonen toch fluister ik steeds je naam Ik heb weer teveel koffie gezet je pantoffels staan nog in de gang ik ga maar weer naar mijn bed…

De wereld is nergens zonder maan. Eb en vloed hebben ‘m nodig en als onze buurman er niet zou zijn wordt maandag opeens overbodig Zonder maan raken we uit balans. Want bij ‘t draaien rond ‘t zonlicht draait ie gezellig met ons mee als een enorm contra gewicht Zonder maan koken de polen droog gaat het vriezen in de woestijn en slingeren…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

de namiddagzon prikt door de berkenblaadjes kietelt mijn pruillip…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

ik wil je zo graag bellen want ik ben benieuwd hoe het met je gaat. En ik zou je willen vragen is het voor ons echt te laat? Maar bij het indrukken van jouw nummer voel ik mijn handen trillen dus leg ik de telefoon maar weer aan de kant Maar als jij eens wist hoe jouw stem in mijn gedachten brandt...…

Mijn dank is groot voor alles wat jij voor me hebt gedaan Op elk moment van de dag probeer je voor me klaar te staan als dit is wat het "moeder zijn" inhoudt hoor jij vast in Gods top tien want ik denk dat zelfs Hij nog nooit zo'n goeie moeder heeft gezien Hoeveel ik van je hou valt nog niet uit te leggen met 1000 rozen Ik ben blij dat…

Hij wordt niet serieus genomen de lat van mijn vriendin hij wordt door haar misbruikt mag, zal het háár schikt, komen. Ze kan hem niet verdragen behalve als hij klusjes doet met haar winkelt of uit eten gaat en intussen bij mij zitten klagen. "Hij praat zélf, maar luistert niet goed heeft geen gevoel en geen begrip nog even en ik zal…

Hier hoorde mijn moeder in negentien vijf het drinkwater aan komen ruisen door de net aangelegde buizen. Hier zag ik tegen de ochtendzon mijn grootvader thuiskomen van de Noord die hij heen-en-terug was overgezwommen om zijn zestigste verjaardag te vieren. Hier hoorde ik als jongen een uiteenvallende briket ritselen in het fornuis en dacht…

Stevig in een ander licht gebracht, Bewondering voor jou ervaren, Dat gevoel raakt mij onverwacht. We kennen elkaar al korte jaren, Swingend en vol energie, Veel plannen en toch veel ‘maar’-en. Spanning en twijfel is soms wat ik zie, Maar er dan toch voor gaan, Prins in een melancholieke komedie. Scheppend als jezelf daar staan…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

van de naakte vrouw genoegt mij een tekening op de gang een zon…

het is hoogzomer een duif verdwijnt in de boom ik rij achteruit vijf arme hommels draaien rondjes in het bed van hostabloemen vakantietijd - de hondekop voor het raam staat op de uitkijk de aasgier kijkt schuin over zijn rechter schouder ik ben nog niet dood op het zebrapad werpt een allochtoonse zich voor de bushalte bomen…

men zegt het getal van het Beest van origine, een gevallen engel als Lucifer, jaloers en lichtgeraakt een brandvlek is snel gemaakt wij verwijten elkaar de duistere nacht terwijl juist sterrenschijn beter is te zien verdwalen in en om en rond elkaar wij springen touwtje tot je lacht aarde en maan houden ons vast laten ons vrijwillig gaan…

Wie zegt dat wonderen niet bestaan dat dit niet van deze tijd is die kijkt zichzelf niet goed aan want zelf ben jij een getuigenis... Wie zegt dat wonderen niet gebeuren ze gebeuren elke dag... of heb je nooit kunnen bespeuren hoe een nieuw leven in een wiegje lag? Het leven zelf is een groot wonder wat vreemd dat men dit niet ziet of…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

Ik zwerf met gevoel langs paden die zich verdringen in mijn geest mijn geheugen moet zich beraden over wat ooit van mij is geweest Warmte, genegenheid en geluk drongen zich tegelijk aan mij op nu is alles gezonken of stuk en liggen depressies op kop Mijn bestaan staat nu even stil mijn gevoel voelt niets meer ik zwerf verder uit vrije…

Zij houdt van vlees, ik kan dat wel begrijpen. Als ik haar over ’t braden van een kip hoor of bij ’t bereiden van een malse snip stoor, ben ik bereid mijn ogen toe te knijpen. Ik weet hoe ik als nummer 1 met stip scoor, dans volgzaam naar haar culinaire pijpen, sta zelfs het botste keukenmes te slijpen. Zij houdt van vlees, ik heb daar wel…

“Ik, George de Tweede, kreeg het voor elkaar, voor mij beet Saddam wél diep in het stof zodat ik mooi mijn pappie overtrof”. Voor heel veel mensen klinkt zo’n rede raar. Maar psychiaters zien daarin niets geks, die spreken van een Oedibush-complex.…

Je liet me los ik ben weer vrij ik moet je gaan vergeten Waarom voel ik me dan niet blij mijn hart is opengereten Ik probeer de draad weer op te pakken doe weer dagelijks mijn ding Probeer de moed niet te laten zakken teer steeds op jouw herinnering Wist dat het toch eens moest gebeuren we wilden wel maar het lukte niet Gezicht lacht wel…