Alle inzendingen, jaar 2004, week 43

De steward op de rails, de blauwe vader Die checkt of je de treinreis hebt betaald Vertelt of je je aansluiting nog haalt Voor hem (of haar) is straks het afscheid nader Knip de trajecten waar ze aan het snijden zijn Af langs de onrendabel aangestipte lijn…

bomen groeien ongevraagd gezuiverd van menselijk lawaai en alledaags gewin alleen bewogen door de wind en door de stilte van de stilte…

Laatst kreunde een bisschop in Aken: 'Ik weet wel, het zijn niet mijn zaken Maar 'k vraag: waarom nou Moest Hij ooit de vrouw Zo mooi en verleidelijk maken?'…

Ontdaan van grijs macabere dans verdrongen strepend licht dat wankel schrijvend dicht de hemel van zijn verloren glans. Onder de nacht van schetsend zwart onttrokken van haar zomergewaad het roodomrand het zuiver agaat getroffen in haar verlaten hart. In dromen kan ze nog enkel zweven maar dichterbij begint het leven in sterren schijnt…

in je eigen Hof van Eden onbereikbaar door een breed ravijn je bent te ver voor mijn gebeden mijn werkelijkheid is nog te klein welke uitdrukking ik ook bedacht om jouw waarheid te bereiken des te donkerder werd onze nacht om nog goed naar je te kijken maar de zon bij iedereen van binnen werpt een licht op identieke waarheid die onzichtbaar…

heb jij even aan de vrijheid geroken je handboeien verbroken gespoten: hoop doet leven heb jij even de speelruimte gezien zuurstof gehapt voor tien je gemoed lucht gegeven heb jij even de draagwijdte gevoeld de ovenhitte gekoeld de huid flink ingewreven heb jij even de vastberadenheid geproefd de apathie afgetroefd je hoofd bewuster…

Het stormt Bladeren vallen Kale takken Het wordt tijd voor mijn Winterslaap…

negen maanden lopen dromen, hoe dat alles toch zou zijn, je bent een wonder, een mysterie, zo volmaakt en toch zo klein. negen maanden nieuwsgierig wachten, terwijl je groeide in mijn schoot. ook ons liefde werd steeds groter met elk stampje, elke stoot. en nu negen maanden later is het groot geheim onthuld, wie je bent en hoe je…

"Hé, kom eens kijken!" roept Laura. "Ik heb een hut gebouwd." "Een hut?" vraag ik. "En waar mag dat wel zijn?" Ze wijst wat vaag naar achteren En troont mij mee de boomgaard in. "Kijk, hier," zegt ze, "Hier in de wipselboom." "De mis-pel-boom zul je bedoelen," Wijs ik haar snel terecht. "Ja, ja," zegt ze, "dat weet…

...zeg, mam... Na weer een stilte vroeg ik toch maar: "Weet je nog wel wat voor dag het is?" Zij staarde naar de tuin en zweeg. " 't Is mijn verjaardag...weet je nog wat ik dan altijd wilde eten? ...Dat vroeg je mij dan... - kom, dat weet je best -, want het was immers feest!" Zij keek naar niets en zweeg. Een zuster kwam. Mevrouw…

je riep me 'n blik van herkenning je riep me wacht; en luister naar m'n muziekakkoorden alleen zo kan ik m'n gevoelens verwoorden... je bleef me roepen spon zo die draad; m'n lief, 't was de moeite waard…

Grond is vast, grond van oude dagen, vast gevroren last, de wortelen der vragen. Spoorloos verschenen, voetstappen van ons, van de levenloze genen, die vroeg historie spons. Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

In het kleine verzorgingshuis zat hij te bidden en ging toen in bad. Een verpleegster verzorgde de pater. Ze nam iets speciaals aan hem waar. Door z'n lichaamstaal werd het 'r klaar. Ja, het stond als een paal boven water. Z'n geslachtsdeel was nauwelijks nat, dat van haar des te meer, toen-ie bad om een innig contact met d'r lijf. Ze bedreven…

Kijk in de diepte van het water alsof het leven is, want, kon ik maar, kon ik maar; een foto met mijn ogen maken, levend hart en zenuw raken, zeker zijn van beelden, als alles niet meer zeker is, geven wat niet gegeven kan worden, woorden knopen aan de levensles die mistig is voor droge ogen, beter weten en nooit vergeten, klimmen in oorlogspuin…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel En hoop dat jij dan ziet Dat ik gewoon ben Die lacht om haar verdriet Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens neer Voor jou zet ik mijn masker af Aan jou geef ik mij bloot Ik werp…

het versgebakken tarwe begeurt de rustig koele kelder die blij verwacht de vruchten van het land die arbeid van hun hand met pinksteren oogsten ze al: de belofte van hun lente-akker garen het kindergelach en merries worden door hengsten befloten tot deze meidag is weggegraasd en stil valt de nacht als zachte regen ze moeten slapen want…

O lieverd...... hoe bereik ik jou..... je sluit je af..... dat voel ik..... ik durf niet te vragen waarom..... ben bang dat je boos wordt.... en je nog meer afsluit voor mij..... lieverd ik wil er voor je zijn..... wil je me vertrouwen..... echt het kan..... wees niet bang..... ik doe je geen pijn..... laat jezelf maar zien..... wees nou…

nou ja, je bent dus nog geen haar veranderd zie ik en je hebt het ontzettend druk, lees ik fijn zo voor je ik ploeter ondertussen ook maar voort ga zwemmen met pruts, ga vandaag naar de ikea met moeke en doe mijn huishouden zoals het hoort 's avonds ben ik moe, ik hark bladeren bijeen van de notelaar, raap de noten en pruts speelt twee…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Ik laat mijn woorden spreken, zonder dat ze harten breken, maar laat ze je liefde geven; Liefde: De bron van het leven.…

Als ik kijk in de spiegel van gisteren herken ik mezelf niet meer. Een hoopje mens levend van dag tot dag. Kracht halend uit mensen, echte vrienden...... Als ik kijk in de spiegel van vandaag zie ik mezelf heel anders. Bruisend van energie. Plannen voor overmorgen, met mensen, echte vrienden....... Ik weet nu al wat ik morgen in de…

Wie rijmt als een prinses weer gaat bevallen? En wie verwoordt het nationaal gevoel als Seedorf nou eens ráák schiet op het doel zodat we juichen met z'n allen? U zou toch iets bijzonders missen als 't iemand anders was dan Driek van Wissen…

De wond is dicht gegaan, maar het litteken zal blijven. Het zal niet meer verdwijnen en blijven herinneren aan wat is gweest, gebeurd, gezegd, verzwegen, vergeten......... Nee, vergeten kan niet! En wil ik ook niet. Het verleden heeft me gerijpt tot wat ik ben, wie ik ben, hoe ik ben, waarom ik ben......... Ja, ik ben! En ik zal…

Mijn liefste, waar zou je kunnen zijn? Ik smeek je, laat eens iets weten. Godverdomme mijn hart doet pijn. Ik zit hier nu in mijn kamer, eenzaam en alleen. Is dit nu het leven? Sorry dat ik nu even ween. Ik sluit mijn ogen en vraag aan god; Waarom moet ik mij zo voelen? Is de wereld dan echt rot?…

Liefde een keer te beleven Als een gevoel dat alles omringt Liefde een keer voelen Als jij bij me binnendringt Liefde als een broze bloem Die zich opent in het licht Liefde als een lieve lach Op een oud rimpelig gezicht Dat is waar ik van droom Gewoon worden bemind…

Eén berenlul Eén kalfskroket Eén bamirol En twee patatjes mèt Vier frikadellen Zes kaassouflees Een broodje bal En eén met warm vlees Drie broodjes met tartaar En zeven broodjes ei En doe er ook nog maar Een doosje Rennies bij…

haar geschoeide voeten breken het dode hout een tweede maal naar de verdoemenis mijn laatste klacht vervloekt de schaduw die behoedzaam haar trage tred hardnekkig volgt elke schim omlaag geworpen door het maanlicht jaagt de huiver en het bloed omhoog zo blijft zij in kringen toeven waar het heden steeds verleden tijd omschrijft…

Op de laatste dag van september begonnen de machines te ratelen. Zij vraten gangen in het maïsveld en legden huizenstroken bloot. Als reuzeninsecten gleden zij onstuitbaar over de akker. Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het…

De wekker roept me ‘s morgens om half acht, ontbijt, werk, klusjes, in ’t gezin wat taken, wat lezen, en nog gauw een versje maken, dan wordt het zó weer half twee in de nacht. Ik kom veel slaap te kort door dat gejakker maar ach, daarvan lig ik beslist niet wakker.…

In een allerlaatste poging Om jou toch te laten blijven Heeft een groot deel van de bomen Zijn groenkleur afgedaan Die bladeren, gemengd gekleurd In tinten van het stoplicht Schilderen met zonneverf Mijn kaaklijn glanzend goud Wij staan daar in die duinpan De ansichtkaart voorbij De eik weet te vertellen Dat dit nimmer heeft gefaald…