Alle inzendingen, jaar 2005, week 46

Mijn ogen zijn gesloten maar ik wacht op jou de nacht is zo lang Als ik de tijd overbrug naar de te vroege ochtend heb ik je slechts kort gezien Waarom ben je me ontrouw als ik je hard nodig heb ik wil je, maar jij bent elders Wees mijn vriendin vannacht net zoals we eerder samen lange nachten doorbrachten Kom in mijn hoofd dan…

ik lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu…

Er voltrekt zich op dit moment een vonnis voor mijn deur Het lijdend voorwerp verschiet zijn gebedje, maar helaas voor hem in de verkeerde kleur Hij smeekt de gratie om goden Zowel de rechter als van linkerzijde volharden echter in hun milde oordeel De haat krijgt nu een penetrante geur Even leek het slecht te pleiten in zijn voordeel, uiteindelijk…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…

Poederachtig licht verbergt deze nacht felle lijnen als de stad dansend tijd tot stoppen maant zo zonder grenzen zo hebben wij stil gelegen nadien dichter bij elkaar…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

verstrikt in haar web verleid door strakke borsten een schoot die vraagt om meer ogen zoeken smeulend je potentie te geven wat je hebt en nog een keer ze tikt haar macht in hoge hakken wie zal slaaf zijn van het leer ze gaat je je breken en je doen vergeten wie je was een heer…

Ik ben nu acht maanden bij je binnen nog even, voor ik je écht zie en hoor jij en ik zijn daardoor heel gespannen omdat jij vorig jaar je dochtertje en ik mijn zus verloor Lieve Mam, geloof mij, samen zijn wij sterk dat klinkt uit mijn mond misschien wel raar maar voel mijn 'geschop' als een bemoedigend klopje over een maand zijn we er écht…

In gedachten ben ik bij je Dus kom in bed en vlij je Tegen mijn warme, zachte lichaam Dat zich naar je vormt Het is hier heerlijk knus Ik voel je adem en je keiharde Buikspieren Wat een weelde Om zo te liggen genieten Alleen en toch samen.…

hie hef geliek, hie hef geliek de zang goat altied oehoe oehoe oehoerend hard dansen da deeien zie nooit da vonden zie toch maar tied verknooid da ’s nie oerend hard nie ellerbarstend gein bij ‘t onmogelijke høkersleven op de onwys heftige høkers site dan verget i-j iedere vrouw walze foxtrot da deeien zie nooit kwamen zie daor aangescheurd…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

Waar de hei te bloeien staat Speelde ik ééns als kind; 'k Lachte en zong er, vroeg en laat, Stoeide er met de wind, Och, 'k en wist geen leed, geen zucht, Vlocht maar erica's; Boven mij hing heel de lucht Vol lobelia's... Waar de heide te bloeien staat, Knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad Voor mijn beddekijn*; 'k Bad…

Over water draagt de wind jouw naam Jij, die uit dalen gouden heuvels tovert en met een glimlach achterom kijkt naar verdwenen voetafdrukken Hoe heb jij het leven lief, leer mij…

Lieve Sinterklaas, Ik heb een Piet van u gevonden vanochtend vroeg nabij de kachel zijn situatie nogal hachel aan mijn laarzen vastgebonden. Ik heb hem van ‘t papier ontdaan tape van ringelbaard getrokken. (trof als prop`er een paar sokken gelukkig verpakt in cellofaan.) Ontstemd droeg P in bars geluid -op een pietleuterig refrein-…

wind rukt en trekt aan mij als lastig obstakel op zijn weg te trots te arrogant het lijkt wel of hij grimlacht als zijn kompaan regen arriveert ze spannen samen tegen mij willen mij laten vallen mij breken maar trots hou ik stand bulderend van woede wakkert wind zichzelf aan om nog harder nog gemener nog roekelozer aan mij te rukken en…

De diepgaande gesprekken, soms de hele nacht door, het spannende van persoonlijke dingen vertellen, de diepe vriendschap die alleen kan ontstaan, als twee mensen hun hart openstellen. Dat mis ik meer dan ik met tranen kan zeggen, dus slaak ik deze hartekreet.…

Bijna tastbaar is mijn verlangen naar het land de klanken uit mijn jeugd het land van klaprozen korenbloemen en glooiend landschap het land van textiel de arbeid en de natuur het land waar jij en vader leefden mijn land ons land Twente waarvan ik 't volkslied in mijn diepste dromen zing.…

Hoe lieflijk zijn de voetjes van de verpleegstertjes die zonder kloppen de kamertjes binnenkomen. Hoe lieflijk zijn de voetjes van de poetsvrouw die tussen twee dweilen in een lieflijk woordje brengt. Hoe lieflijk zijn de handen van de vroedvrouw die als allereerste het kindje in moeders handen legt.…

ik vlinderde om mijn dans heen, met een vluchtigheid een vlugheid die hoort bij de snelheid van 't licht terwijl een wachtende af- en aanwezigheid werd gelijk aan waar 't licht mij bracht en terwijl de afwezigheid zich inlijfde met verlangen zo wortelde de aanwezigheid zich in dromen en het licht wentelde zich in lange slierten lange, zwierende…

het donkere hout heeft afgedaan de wortelnoten glans waar kinderhanden smetten op barokke rondingen is weer een nieuwe vangst in kringloops grote netten in glas brengt licht de luchtigheid die kaatst in chroom en spiegelruit pas kleur ontmoet in het zwarte leer waarmee de bank en stoelen zijn getuigd ik heb de zon gevangen…

rust heerst in mij de bladeren zijn gevallen net als gedachten een plek vinden en de strijd in mijn gemoed allengs verzachten rust heerst in mij ik kan weer geven de ander zien en horen de eenvoud van intens contact kan mij weer bekoren ja,,het lijkt niet groots of van gering gewicht toch raakt het dat wezenlijke wat…

Wat zullen we eens bij de koffie nemen? Een moorkop, jodenkoek of negerzoen? Of brengt dit vreemdelingenlegioen ons misschien ongewild in de problemen? De Zwarte Pieten zijn weer in het land; dat gaat ten koste van ’t gezond verstand.…

Ik zuig mijn longen vol Ik kijk en consumeer de zee De duinen drukken op mijn rug Nooit meer wil ik terug Mijn stappen sporen in het zand Iedere stap iets minder zwaar Het koude water groet mijn voet Het wordt donker, het is vloed Niet één keer kijk ik achterom Want achter mij valt niets te zien En ik moet verder bovendien De golven…

Gescheiden als traan van het zout of lach van de mond als verzadigd van vet of de eerste kerstdag van tweede als tweezits van driezits of binnen van buiten als spijt en vergeving of kerk en de staat als kinderen van de rekening of ogen van het licht als bovenkaak van onderkaak met een uitspraak het huwelijk is ontbonden…

zee spoelt ongeschreven zinnen weg laat verzonken voeten achter opkomende vloed brengt nieuwe woordenstroom ik omarm de nu nog ongekende dromen tomeloze kracht overspoelt me plots de energie van de oceaan heel even van mij…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

voorbij de wind waaide mijn gedachte buiten bereik van mijn hart en in het nu ademde ik winter waar lente was beloofd ijsbloemen op mij ziel verkilden de dagen zo breekbaar als het dunne glas van een kerstbal die schitterend wacht op zijn moment van stralen ligt de toekomst in mijn nog warme handen en beslaat voorbij de dag droomde ik de…

zinnen willen vloeien in rijmend verband gummend en stoeiend komt iets tot stand conclusie… menselijk brein laat zich niet forceren zij geeft het sein wel, of niet presteren…

Kom bij mij, dicht bij mij... vergeet de wereld om je heen! Dit moment is ons gegeven - de tijd is slechts geleend- om eenmaal te beleven, dat wat je nimmer meer vergeet! De wereld zal in bloei staan! Blijf! Blijf zolang je kunt... Het leven heeft haar bloei getoond, de droom is ongeschonden. Ook al ben jij er niet meer, de herinnering…

Zie de mensen, talloos, gaan over pleinen, over straten. Niemand met hun lot begaan, geen om mee te praten. Zie de mensen, talrijk, prijken, in betonnen glaspaleizen. Niemand die hun kroon beziet, niemand die hen parels biedt. Zie de mensen eenzaam sterven, gehuld in schone bloemenpracht van ieder die aan hen dacht!…