Alle inzendingen, jaar 2006, week 12

Na veertig jaar van bommen en terreur wordt eindelijk de ETA opgedoekt. Men zegt dat er vooruitgang is geboekt, maar er is ander nieuws dat ik betreur. De nieuwe terroristen staan al klaar: ze knutselen een kernbom in elkaar.…

Gekleurde eierdoppen op het bord de lege schalen onverkort als tekenen van feest en vreugde. De maretak, het kruis, het leed dat toen geschiedde moest een nieuwe toekomst bieden. Een toekomst in geloof en diep vertrouwen waarop de mensheid echt kon bouwen, bouwen aan gerechtigheid en vrede geldt dit dan ook nog voor het heden? Pasen…

de schrijver jan wolkers opent de deuren van de Keukenhof doopt een nieuwe tulp onder de naam rembrandt professor tulp draait zich in zijn graf om wat doet de schepper van een Roos van Vlees in de bollentuin…

Soms zie ik op de straat een vent waarvan ik denk: Hee, hee, dat is een guichelaar een vent van zessen klaar een aanpakker een vastpakker een goochelaar een aanhouder die wint Dus weet waar je met zo’n guichelaar aan begint Ik kende eens een guichelaar een leraar instructeur een wethouder een directeur een regio-baas die op de centen…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

de stilte vluchtte toen ik sprak tot de verbeelding: spreek! zo schiep ik chaos in de orde gedragen op de brede vleugels van een adelaar, was ik omgeven door geklapwiek van slagpennen ik hield me schuil in roversnesten inhaleerde luchten van onbeminden, geketenden, verdorden de gieren vlogen op de lijken af en pikten van de weke resten…

Zo trekken wij gevolg en wortelen dat leven en denken verzameld in een grote zak geen aaneenschakeling is van toevallige gebeurtenissen waar ieder naar welgevallen zijn/haar arm insteekt en op haar/zijn hand de werkelijkheid dansen laat op doet stijgen als een ballon Er is een wetmatigheid die naar een vast en vooraf vastgesteld einde leidt…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid open maken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

Ik wandel me daas op jouw kompas wild in richting je grillen volgend. Grenzen stel je buiten samenspel, je pint me vast op je wenskaart. Ben ik je doel mis je het middel. Ben ik je middel mis je het doel. Ik lig in spagaat je stoot me aan je trekt me af smijt met verwijt. Je hakt mij fijn in hapklare moten. Ik kauw me ziek…

muren zijn hoogpolig vreten echo's uit de lucht het schreeuwen zit van binnen een vliegen zonder vlucht gevangen in hun kassen fixeren ogen een plafond handen kiezen houvast zoeken veiligheid rondom passen zijn onzeker de vloer is lichtgeraakt ademen gaat sneller als er kennis wordt gemaakt de eerste blik naar buiten als drempels…

Vechten voor de vrede In een oorlogstijd De welvaart achter je latend Op doorreis naar de bitterheid Schieten met je ogen open Maar met een hart dat huilt Een angstaanjagende hardheid Onwetend wat achter dat masker schuilt Een film komt tot leven Maar een droom valt in duigen Lopend over mensenlijken Die niet meer kunnen getuigen…

mobiel in de trein en luister niet naar muziek ik kijk niet strak ik duik in mijn boek met mijn pen en zie voordat we onderduiken drie dromedarissen langs de rails en een vrouw die mooi leest met een rode sjaal de zon valt op haar…

verwachtingsvol daalt de zwangere lentebruid door haar landschap, toeschouwer maar mee duffelse drachten verruild in zachtgroen thermometers stijgen optillend in kwik het jaagt de kou uit de botten en neemt het roer in eigen hand verborgen leven in hoorbare energie tulpen ,lammetjes bijpassend nu ook het weer winter naar binnen, voorjaar…

bladeren vallen van huizenhoge bomen de herfst zal komen…

Zo rond het middaguur rol ik geradbraakt uit mijn bed en neem me voor -nee zweer ik!- dat het uit is met de pret. Maar amper één uur later spreekt koning Alcohol mij sussend toe: Toe, ééntje maar, en giet mijn glas weer vol. Ik drink nu moederziel alleen tot rond een uur of vier. Dan stromen de kantoren leeg en ga ik mee op zwier. Want drank…

mijn leven met haar schamel toebehoren voelt steeds meer als een klap in het gezicht en toont daarvan de afdruk in de voren als ik mij 's morgens tot de spiegel richt ik krijg al diarree bij 't ochtendlicht, want elke dag tegen mijn zin geboren, met telkens weer die nieuwe levensplicht kan mij op nucht're maag echt niet bekoren. veel…

zelden klonk er zoveel schoonheid in de stilte sierden zachtere tinten het krieken van de dag dommelden klooster en akkers in zijden nevels bleven woorden langer zwijgen m’n zinnen vromer dan gedacht…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

het wereldwijde terrorisme dat door bush wordt aangewakkerd met zn kuren bezorgt me elke dag weer overuren nog even en ik heb het wel gehad ellende escaleert het doet me pijn ik heb geen leven zo zei slanke hein…

we wikken woorden wegen zinnen op een gouden schaal maar de betekenis gaat weer voor ieder aan de eigen haal wat naadloos lijkt te passen geeft bij een ander soms gemene krassen een bloem die geuren moet zet bij een derde onbewust kwaad bloed toch laten we de poëziezon schijnen al verbreken eigen wolken soms haar…

Wie als Chinees een stokje wil gaan steken Is binnenkort een heel stuk duurder uit Want hout kost geld, dus kwam er een besluit Belasting op 't stokje in twee weken Een vork, een mes, een lepel... een idee? En de 1 april grap pakt u ook nog mee…

nippend aan jouw beker drink ik als elixer je liefde en les mijn dorst in de meest radeloze momenten waarin ik vrees mezelf te verliezen enkel gekleed in eenzaamheid…

De tv op het voetbal afgestemd Een bal heen en weer Wel 50 duizend keer Laat de leeuw niet in z’n hempie staan Hooligans, haat en pijn Iedereen wordt afgemat Joden dit, Boeren dat Want voetbal schijnt oorlog te zijn Ik begin te klagen heel de tijd Hier is toch niks aan, dus Tijd om naar mijn kamer te gaan Voetbal is helemaal niks voor…

Het zit de arme vent niet mee. Hij wil een film zien op tv, maar heeft geen buis of kabel. Hij gaat naar buiten, zoekt z'n fiets bij 't tuinhek, maar hij vindt er niets. Hij voelt zich miserabel. Hij pikt een brommer in en gromt: ' Ik scheur naar Amsterdam, daar komt een einde aan m'n kommer.' De wijkagente snapt 'm snel. Hij wordt veroordeeld…

Wanneer word ik van de pijn bevrijd die sinds jaren op mijn schouders rust wanneer wordt mijn geweten gesust en raak ik weg van eenzaamheid. Hoe weet ik of na zo'n lange tijd jij niet al iemand anders kust onze liefde niet al is geblust of raak ik je nu zelfs voorgoed kwijt. Ik lees weer alles wat je hebt gestuurd en raak plots…

Hoe blij en kinderrijk dit land, dit volk, al is er armoe troef en zijn de dagen kort; er groeit zoveel, de palmen wuiven en in de oceaan blinken de eilanden als parels... Vreugde groeit er als de orchideeën: heel zeldzaam, mooi en altijd anders; er is de fierheid om de eigen klank en kleur al is het verleden ook nog overal aanwezig. Groot…

op de grenspaal van mijn erf staat een suffe haan met ogen van mat glas zijn keel is lelijk opgezet ik houd hem een handpalm voor waar vier maïskorrels glanzen maar zijn krop, het speeksel weigert zijn kop keert schichtig op een gladde toren van wervels hij zoekt het minste gerucht het koper van zijn veren het rood van kam en lellen…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

Mijn bloed stroomt nederwaarts en kippenvel verblijd mijn huid Ik duik in zijn mond verdrink in zijn keel hij slikt me door Kom ik voel me helemaal bevangen vol overgave hang me op bij hem Aan vibraties de stem het gevoel ben jij mijn frivool idioot idool…

Zij heeft haar vleugels afgeworpen vliegensvlug en bezweek in zijn gelaat Het licht dat zout uit haar ogen spoelde kraakt vanmorgen hem uit slaap Lang is geboren ademloos gebleven in volle hevigheid kwam zij thuis Hoe kan vrijheid zo bevangend zijn als nevel op ruiten eens liefde las?…