Alle inzendingen, jaar 2006, week 21

Een nacht waarin een nachtvlinder op mijn arm land En dan weer ritmisch tegen het plafond stoot Totdat ik het licht uit doe Een dag waarin ik geen voldoening voel Al spoel ik al mijn glazen af Totdat ze blinkend schoon zijn Een nacht waarin ik vast zal slapen En mijn REM-slaap zich onverstoorbaar herhaalt Totdat ik langzaam wakker…

De carpoolstrook is van de weg verdwenen Het spitsvignet zit niet meer op de ruit Het rekening-chaufferen is weer uit Het compact rijden is zelfs nooit verschenen Eén kokosnoot van Keith hield echter (dank!) Enorm veel weggebruikers op de bank…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

soms raak ik je vluchtig met mijn ogen in 't voorbijgaan aan soms raak ik je onopzettelijk zomaar met mijn handen aan soms raak ik je uitermate teder haast onzeker aan maar vandaag kom ik tegen de morgen als een vlinder aan.…

Terug in de tijd staat de box in de kamer, is alles bezaaid met speelgoed m’n huis een chaos, en zijn wij middelbaar. Klinken kinderversjes liggen overal spuugdoekjes een verdwaalde speen een zuigfles, staat een ledikantje in mijn hobbykamer die ik dus niet gebruiken kan wordt de kleine afgeleverd met de woorden, ‘ik geloof dat ie gepoept…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

twee voeten in het water gedachten in de wind zo vrij denk geen moment aan later alleen aan jou zo hier bij mij wil jouw handen voelen je vingers door mijn haar verdrinken in jouw ogen intens opgaan in elkaar vliegen zonder vleugels altijd blij van zin hou ik mijn ogen open anders mis ik het begin…

Tommy tomaat en Frieda framboos gaan naar het blenderfeest van de familie groen op de hoek van de gezondheidslaan nummer twee bus vijf ieder apart want als toetje eigenwijs wacht Frieda framboos op Billy de gele kiwi Tommy tomaat is pittennerveus want Erika paprika is weer te laat…

balsem dat wie ik ben en zwachtel zacht het wezenlijke van je ziel om mijn zo broze lijf weet mijn angst dichtbij het jouwe opdat kracht van leven je niet ontgaat zie niet om naar leegte raad ik je wetende van mijn wrochten in toenmaals bestaan vind liefhebben mijn kind in wie jij bent en groots kunt zijn…

kom, droom je in mijn zee mijn Wad mijn water - mijn idee de zucht waar eeuwen zijn neergestreken een blauwe lucht met wolken als pennenstreken een vlucht van meeuwen en ganzen kleine witte golfjes – en als je goed kijkt dan lijkt het alsof ze dansen op het schimmenspel van avondrood en morgenstond het Wad hoeft geen octrooi er is geen…

Oevers, zonder grenzeloos vertrouwen Waakzaam tot in de diepste ziel De zin van het aardse dat je overviel Gedachten waarop krachten kunnen bouwen Terugkeer uit de eeuwigheid Gelovend in nooit bestemde krachten Jarenlang in stilte smachten Wat soms tot droefenis heeft geleid Zwijgzaam tot in het diepste profiel Kilte als ruwe steen Maar…

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik. Toen heb ik liggen staren in die nacht, Met grote ogen, met verwezen blik, En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik Mij de uren voor, die ‘k zó heb doorgebracht…

men zegt dat de hemel een grote tuin is en dat men daar zijn dierbaren weer vindt laat het een troost zijn nu je geliefde vader aan zijn laatste reis begint het hoeft geen nader betoog niemand op aarde heeft het eeuwig leven maar door onze tranen heen kunnen we dankbaar zijn om de liefde die hij altijd heeft gegeven…

Lieve Zoë In deze warme julinacht zingen de kleine dingen Maar je vacht, o je vacht !? zit vol met kleefkruidballen Het plaagkruid stond op wacht!…

een dove, lome kater sliep in het koren augustus, de boer verzilvert zijn oogst halmen knakken onder het zwierend mes een haspel tolt en voert ze naar de vijzel de dorstrommel scheidt zaad van stro op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef naar de opslagtank in zijn buik hij…

de rook vormt blauwe kringen die mijn longen zacht doen zingen kringen om mijn ogen mijn lijf vol rook gezogen ik leef als in een grot mijn gedachten zijn beneveld de zintuigen kapot tot barstens toe gekneveld gekneveld en beroofd tegen wil en dank verdoofd rochelende fluimen tijd om op te ruimen om eens en voorgoed te stoppen met…

Stervende goden laten hun tempels achter zoals schaaldieren hun huis. In oerwouden en woestijnen, op rotsige hellingen en onder het oppervlak van elke zee; al duizenden jaren verbrokkelen zuilen. Geen vesting kan ons beschermen tegen het verdriet dat we voelen in het aangezicht van tijd…

dromerig volgde jouw blik twee om elkaar heen buitelende vogeltjes ze dansten verliefd over fladderend zonlicht door de klapwiekende vleugels aan flarden gereten als donzige veertjes over jou heen ook jij kwam in mijn armen en met een vertederde stem schonk je mij dat moment het prille geluk dat verliefdheid heette en ook ons weer dartel…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

als door toeval toegevallen stond ontstond terstond een band verrast verdronken in verlegenheid geborgen in genegenheid woelwentelde ik me hierin rond waarop waarheid realiteit ontbond…

mijn geliefde speelt Franse Revolutie verlicht ieder onderdanig object ongerept verhult wat hij in de schaduw veronderstelt totdat Eclips gelijkheid schept…

Toen ik er een had opgestoken Dacht ik bij de eerste trek: Het is toch eigenlijk te gek Om allen mee te laten roken Dat gaat maar met mijn rookwaar aan de haal Die pakjes kosten mij een kapitaal!…

schapen blaten zacht witte wolken in het blauw de heide glooit paars…

De feministe rookt z'n pijp en draagt z'n hoeden en als ze bij hem kookt, dan is het steeds van woede. In bed is hij bij haar naar 't hoogtepunt geklommen. De vrouw komt net niet klaar en roept: 'Godinverdomme!' Hij werkt zich uit de naad. De kerel kan niet meer en richt zich op. Hij staat, maar niet z'n jongeheer. Ze krijst: 'Ik ben…

Als het waar is en het is waar dat we ons nu al tijden de koning te rijk rekenen hoe moet dat straks dan met Koning Willem Alexander Dat wordt snel afrekenen en wegwezen ook al zal iedereen van de prins geen kwaad weten en al helemaal niet van het kind van de rekening…

Lange slanke benen dansen in het licht eng duister lijkt verdwenen het weten is gezwicht het bankje in het perkje witte madeliefjes in het gras kleine kaarsjes in ons kerkje ontbranden vurig wat al was twee handen warm gevouwen geaderd, koud zacht blauw zullen morgen samen bouwen aan cliché ik hou van jou mijn gisteren wordt jouw vandaag…

Haar lege ogen zwijgen allengs worden gedachten verborgen naast immermeer klanken laten in marstempo noten los en spelen hun eigen maat lettervrij de laatste groef draait zwart nogmaals rond de naald glijdt niet hij kerft…

Spring bij nacht en ontij in zee, pleeg zelfmoord. Koester zout als talkpoeder. Verzachten kan nooit pijn zijn ook als de ziel een huid is ook als de ziel van huis is en in zee springt Koester bij nacht en ontij de zachte sprong.…

Electriserend vlamt de stilte tegen vier muren op herinneringen cirkelen rond het lamplicht deze nacht houdt hij over zichzelf gericht hij pleit voor en tegen, keert rollen om en om en tegen beter weten in verzint hij vluchtwegen voor de dageraad maar er is geen omkomen aan CBS verslaat straks life hoe hij siddert…

de berk beziet ons leven is met ons samenzijn verweven het achterland met Schotse koeien maakt zachte beelden broeien tussen kikkers padden en insecten spiegelt de zon zijn vaste baan zolang de wolken hem maar laten gaan zijn warmte is het die natuur verwekte dit speelse plaatje toont het leven echt en heeft mij doen bewonderen en danken…